Jonge mannelijke strippers vertellen over hun ervaringen

Mannelijke strippers kende ik vooral door films als Magic Mike of Onze Jongens: films waarin afgetrainde acteurs halfnaakt de sterren van de hemel dansen voor zalen vol gillende vrouwen. Maar onlangs heb ik voor de eerste keer een stripact in levende lijve gezien. In de woonkamer van mijn schoonmoeder, om precies te zijn. Om te vieren dat ze 60 werd had ze een groot diner georganiseerd bij haar thuis, met twintig vriendinnen. Iedereen netjes gekleed, keurige bedoening. Totdat er om zeven uur ‘s avonds ineens een jongeman in de deuropening stond. In politie-uniform.

Na een vrij ongemakkelijk maar hilarisch kwartier, waarin hij met ontbloot bovenlijf op het nummer Pony voor mijn schoonmoeder danste, op haar schoot grindde en als afsluiter nog even aan haar onderbeen likte, zat zijn act erop. Toen hij op het punt stond om te vertrekken, vroeg ik hem waarom hij voor dit beroep heeft gekozen. “Oh, ik werk eigenlijk gewoon in bouw hoor,” lachte hij me toe. “Dit doe ik puur om een extra zakcentje te verdienen.”

Hij heet Bobbie en is 24 jaar. Een week later spreek ik met hem af om te horen hoe hij in dit werk is gerold. Hij vertelt me over de leuke en de kwetsbare kanten van het stripperbestaan. Via hem kom ik ook in contact met Jeroen*, een student sociaal werk van in de twintig die al drie jaar aan huis stript en tientallen keren heeft opgetreden op eroticabeurzen. Omdat hij niet wil dat de collega’s van het bedrijf waar hij binnenkort stage gaat lopen, kunnen lezen dat hij stripper is, is zijn naam gefingeerd.

Wie Bobbie op een doordeweekse dag aantreft, ziet hem hoogstwaarschijnlijk op een steiger met een kwast in zijn hand. Al zes jaar schildert hij monumentale panden, huizen en kantoren die een onderhoudsbeurt nodig hebben. Het idee om naast deze fulltime baan nog een bijbaan te nemen, was tot anderhalf jaar geleden nog nooit in hem opgekomen. Maar dat verandert als hij een feestje bezoekt waar een mannelijke stripper optreedt. “Ik stond helemaal vooraan en was elke beweging aan het bestuderen. Zoiets had ik nog nooit gezien. Het was supervet.” 

In die weken daarna begint het te kriebelen. Bobbie wil dit ook. 

In Nederland bestaan meerdere bureaus waar je strippers kan boeken. Hoeveel dat er precies zijn, is onduidelijk. De Kamer van Koophandel heeft alle diensten die gerelateerd zijn aan erotiek namelijk onder één categorie geschaard. Op dit moment vallen daar 1870 bedrijven onder. Als ik zelf zoek op het woord ‘striptease’ op de site van de KvK vind ik elf ondernemingen. Volgens Bobbie zijn er momenteel acht stripbureaus actief. 

Maar om ingeschreven te worden bij zo’n bureau, moet je ervaring hebben. Dat heeft Bobbie na het zien van de stripper op feestje nog niet. “Niet veel later was ik op een ander feestje. Mijn ex herkende een jongen van tv die stripper is, genaamd Dennis. Zij zei tegen me: 'Als je dit zo graag wil, stap dan op hem af!’”

Bobbie volgt haar advies op en spreekt hem aan. Het klikt tussen de twee. Ze wisselen contactgegevens uit. 

Twee weken later rijden ze samen naar een feestje van een vriendinnengroep in een Brabants bungalowpark. Bobbie gaat onopvallend achterin de ruimte staan om te observeren hoe Dennis, verkleed als agent, zijn act doet. Halverwege de show stopt de muziek. “Dames, deze jongen wil ook stripper worden,” zegt Dennis terwijl hij naar Bobbie wijst. “Laat maar zien wat je kan.”

“Het overviel me. Ik had niet gedacht dat ik ineens zou moeten dansen, dat kon ik nog helemaal niet. Daarnaast had ik ook iets stoms aan: een trainingsbroek en een hemdje. Ik was totaal niet voorbereid en supergespannen. Maar toen de dames me gingen opjutten, dacht ik: het is nu of nooit.”

“Ik ging op een van de vrouwen zitten en bewoog heel stijf met mijn heupen heen en weer. Maar toen ik mijn hemdje uitdeed voelde ik hun blikken in mijn rug prikken. Ze begonnen te giechelen en te gillen. Toen dacht ik: dit is geweldig.” 

Inmiddels heeft Bobbie ook andere strippers in de scene leren kennen, zoals Jeroen. Soms treden ze samen op, of nemen ze klussen van elkaar over als iemand een keer niet kan. Jeroen is al jong begonnen in de industrie. “Toen ik nét 18 was, werd ik benaderd door een klasgenootje op het MBO,” vertelt hij. “Ze vroeg me of ik interesse had in een baan als ‘candyboy’. Van die term had ik nog nooit gehoord. In de streek waar ik vandaan kom is er niet echt sprake van een bruisend uitgaansleven, dus ik kende de uitgaansscene en alles wat daarbij komt kijken nog helemaal niet.”

Jeroen wil op dat moment geld verdienen, maar heeft geen zin om in de Albert Heijn te werken. De werkzaamheden van een candyboy klinken een stuk interessanter: topless drank en snoepjes uitdelen op evenementen en feesten. Hij hoeft niet lang over na te denken en zegt ja.

“Mijn eerste booking was in Rotterdam op een evenement met duizenden mensen. Daar kreeg ik ineens zoveel aandacht van vrouwen, dat was ik helemaal niet gewend. Constant werden er foto’s van me gemaakt en vroegen vrouwen me om shotjes. Het was heftig, maar ik voelde me er gek genoeg wel snel thuis.” De kick, aandacht en de feestsfeer bevallen Jeroen. Vanaf dat moment werkt hij bijna elk weekend als candyboy. Hij geeft in die periode ook wel eens een Magic Mike-optreden in clubs: een soort veredelde lapdance van een paar minuten voor extra entertainment. 

Alles gaat gesmeerd, tot hij op zijn twintigste een telefoontje krijgt. Het is de grootste beurs van Denemarken, Erotic World. Ze hebben met spoed een stripper nodig. “Een vriend van mij die daar moest werken, kon niet meer. Bleek dat hij mij had getipt als invaller.” Jeroen is op dat moment nog nooit op een eroticabeurs geweest en heeft nog nooit gestript. Kan hij dat wel? En wil hij wel naakt op een podium staan? Veel tijd om na te denken heeft Jeroen alleen niet: twee dagen later zou de beurs van start gaan. 

Na enorm twijfelen, besluit hij de uitdaging aan te gaan. Twee dagen later staat hij met knikkende knieën voor de ingang van de beurs. In zijn hand draagt hij een koffer daarin alle benodigdheden voor zijn eerste stripact: olie, handboeien, zweepjes, blinddoeken en een dildo. 

Eenmaal binnen weet Jeroen niet waar hij kijken moet. Het krioelt van de mensen. Er staan meerdere stands waar seksspeeltjes en latex pakken worden verkocht. Iets verderop worden peepshows gegeven. Binnen een paar seconden valt zijn blik op iemand die verkleed is als paard: de man draagt een paardenmasker, tuigje en heeft een buttplug van een paardenstaart in zijn kont. “Ik keek rond en dacht: what the fuck. Waar ben ik aan begonnen?’’ 

“Vlak voor mijn optreden ging ik bijna over mijn nek van de zenuwen. Ik had nog niet de magie om het hele publiek mee te krijgen, ik had nog geen idee hoe je een vrouw op haar gemak stelt, of hoe je de overgangen van rustig en grappig en naar sexy kon laten overlopen. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Het enige waar ik aan kon denken was: ik moet straks naakt voor honderden mensen. Eén fout of blunder zou ervoor kunnen zorgen dat ik voor schut zou staan.” 

Als Jeroen opkomt, juicht het publiek hem toe. Hij probeert oogcontact te maken met de mensen in de zaal en roept een vrouw naar voren. “Ze was gelukkig niet te preuts maar ook niet te wild. De act zelf ging bijna automatisch omdat ik alleen maar zat te denken aan het eindmoment. Op het laatst vroeg ik haar dan ook om mijn onderbroek uit te trekken. Toen ze dat deed, ging iedereen los. Dat was heel leuk. Toen dacht ik: zo eng is dit helemaal niet. Als het nu lukt, lukt het de volgende keer ook wel!”

Ook Bobbie is in het begin bang dat-ie tijdens zijn optredens een modderfiguur slaat. Na de avond in het Brabantse bungalowpark besluit hij daarom zijn moves te oefenen. “Ik heb eigenlijk alles van YouTube geleerd. Ik zocht dan op de term ‘male stripper‘, zette een grote spiegel middenin de woonkamer, en ging alles uit de video’s nadoen.”

Als Bobbie vindt dat hij goed genoeg is, schrijft hij een paar weken later naar stripbureaus. Jeroen doet dat ongeveer een jaar na zijn eerste optreden op de eroticabeurs in Denemarken. Hij heeft dan al tientallen shows gegeven voor volle zalen, maar aan huis strippen is nieuw voor hem.

Bij beide jongens stromen de boekingen al snel binnen. Het gaat om vrijgezellenfeestjes, verjaardagen, bedrijfsuitjes, bootfeestjes en een heel enkel keer een privéshow voor één persoon. In de weekenden geven zowel Dennis en Bobbie gemiddeld rond de zeven shows. “In het laagseizoen heb ik ongeveer vijf boekingen per weekend. In het hoogseizoen rond de vijftien,” vertelt Jeroen. 

Afhankelijk van hoe ver ze moeten reizen vragen Bobbie en Jeroen ongeveer 150 euro per kwartier. Na de act blijven ze vaak nog even hangen om een praatje te maken, of om op de foto te gaan.“Toen ik mijn eerste boekingen had, was ik echt heel erg zenuwachtig,” zegt Bobbie. “Ik kwam dan binnen als agent en deed alsof ik het feestje kwam afblazen. Als ik was begonnen met de act dacht ik constant: moet ik de jarige nu of straks omdraaien? Welk nummer komt hierna? Ik kan het niet meer. Wat ben ik aan het doen? De negatieve gedachten raasden door m’n hoofd. Maar ik kon dat gelukkig goed verbergen,” zegt Bobbie. 

Nu heeft hij daar geen last meer van. “Dat komt omdat ik voor mijn gevoel alles wel heb meegemaakt.” Ongemakkelijke situaties, rare feestjes, maar ook vrouwen die dingen doen waar hij niet op was voorbereid. “Bijvoorbeeld toen ik een keer aan het einde van m’n act naakt over een vrouw heen stapte. Duwt ze ineens een vinger in m’n reet! Toen vloog ik een meter in de lucht.”

Ook maken ze wel eens mee dat mannen op het feest hun aanwezigheid niet kunnen waarderen. “Jongens kunnen heel erg een egostrijd voeren. Dan gaan ze bijvoorbeeld domme opmerkingen maken,” zegt Bobbie. “Dan gaan ze naast je staan en zeggen: dat kan ik ook hoor.” 

“Of ze weten niet dat je zou komen en worden vervolgens heel boos als ze je zien,” vult Jeroen aan. De kunst is dan om beleefd te blijven, te danken en rustig weg te gaan.

Maar het overgrote deel van de acts verloopt succesvol. “Elke keer als ik nu de deur kom binnenlopen voel ik me een soort celebrity. De mensen zijn vaak supportive en na de acts krijg ik zo veel lovende reacties. Dat werkt heel motiverend,” zegt Bobbie. 

“Eigenlijk is mijn enige angst nog dat er gasten zijn die mij het huis uit zullen meppen,” vervolgt hij. Op één avond gaat het namelijk mis. Bobbie gaat naar een boeking, doet zijn ding bij de jarige vrouw, maar ziet op het eind dat ze tranen in haar ogen heeft. 

“Werd me vervolgens achteraf verteld dat ze last heeft van zwakke knieën. Als ik dat had geweten, had ik bepaalde moves echt nooit gedaan. Ik ging nog naar haar toe en zei: het spijt me echt. Op het moment dat ik de deur uitliep, kwam er een jongen in de gang staan. ‘De volgende keer maak ik je dood vriend’, riep hij me toen achterna. Daar heb ik me de hele avond kut door gevoeld. Ik ben wel bang dat zo’n jongen doorslaat, en dat dat wordt versterkt door groepsdruk.”

Ondanks dat vindt Bobbie de leuke kanten van zijn werk zwaarder wegen. Hij zou dit tot zijn dertigste willen doen. “Dat vind ik wel een mooie leeftijd. Daarna wil ik lekker tot mijn pensioen schilderen.” Jeroen weet nog niet hoe lang hij wil doorgaan. Stoppen met strippen omdat hij afgelopen september aan zijn studie is begonnen vindt hij onzin. “Ik kan het zo druk maken als ik zelf wil. Als ik een tentamenweek heb en ik moet meer studeren, neem ik minder boekingen aan. Die vrijheid is juist te goed te combineren.”

Bekijk hier de video met 5 vragen aan stripper Bobbie:

*Jeroen is een gefingeerde naam, echte naam is bekend bij de redactie.