Hoe het is om als vierling op te groeien – en de enige gay te zijn

We kwamen ter wereld in de Colombiaanse hoofdstad Bogotá, en mijn hart klopte in hetzelfde ritme als dat van mijn drie broers. De geboorte van David, Pablo, Lorenzo en mijzelf werd in de media gevierd als een wonder. Het is best vreemd om zoveel lof te krijgen voor het simpele feit dat je geboren bent, maar de kranten hadden allemaal koppen als: “Eerste vierling in dertig jaar tijd veilig ter wereld gekomen.” 

Onze moeder overleefde het, ondanks dat de artsen daar een hard hoofd in hadden. In eerste instantie hadden ze voorgesteld om abortus te plegen bij twee embryo’s. Aangezien ik als eerste was geboren, was ik daar waarschijnlijk een van geweest.

“Hoe heeft ze dat voor elkaar gekregen?” vroeg iedereen, alsof er een soort lifehack voor bestond. “Ze is zo dapper,” zeiden mensen ook, alsof onze moeder bang voor ons zou moeten zijn.

Meerlingen zitten bij mijn moeder noch mijn vader in de familie, en toch gebeurde er iets dat een kans heeft van 1 op de 700.000. Mama had altijd een groot gezin gewild, en God heeft daar geen gras over laten groeien.

We waren met ons vieren onafscheidelijk. Misschien was dat anders geweest als we genoeg op elkaar leken dat niemand ons uit elkaar kon houden, zoals de Olsen-tweeling, of als we elkaar zo telepathisch aanvoelden dat we zo ons eigen tv-programma konden krijgen. Het was vooral anders omdat iedereen het zo apart vond – terwijl het voor ons gewoon een normaal gezin was, met een hoop broers. Terwijl tweelingbroers eigenlijk niet veel meer genetische gelijkenissen hebben dan normale broers en zussen.

In onze jeugdfoto’s is een beetje te zien hoe mama het voor elkaar kreeg om ons samen op te voeden: een oppas per kind en goedkope arbeidskrachten. We liepen rond in dezelfde kleding, alsof ze wilde benadrukken dat we een vierling waren – maar ik verzette me ertegen. Toen mijn broers met Halloween als superhelden gekleed gingen, liep ik trots rond als Winnie the Pooh.

We verhuisden naar Miami, waar we in de eerste paar jaar van de basisschool elke dag apart werden genomen om Engels te leren. Ik vond dat moeilijk, en huilde er ’s avonds over bij mijn moeder. We moesten aan de ESOL-normen voldoen – een programma dat staat voor English for Speakers of Other Languages, en dus speciaal bedoeld is om de taalvaardigheid te verbeteren van leerlingen die Engels niet als moedertaal hebben. Ik vond mijn Spanglish zo goed dat ik dit niet nodig vond. Ik wist nog niet hoe het was om gediscrimineerd te worden, maar voelde wel al dat ik anders werd behandeld.

Toen Lorenzo en ik later op school in het klasje voor begaafde kinderen kwamen, zagen wij onszelf als de slimmeriken van het gezin. Maar mama benadrukte dat Pablo en David, die in de normale klas bleven, daarmee niet minder waard waren. “Iedereen is slim op zijn eigen manier,” zei ze dan.

“Maar sommigen zijn wel wat slimmer,” zei ik dan alsnog. Ik vond het prima om anders te zijn, zolang het maar ‘beter’ betekende. Ik stond er alleen niet bij stil hoe die woorden aankwamen, en hoe ze iemands zelfvertrouwen onderuit konden halen.

Onze wereld veranderde toen mijn moeder een nieuwe man ontmoette, die ook een dochter had. Ze gingen deel uitmaken van ons gezin. Mijn broers accepteerden hun aanwezigheid vrijwel meteen, maar voor mij voelde het als verraad. Het was altijd ‘wij tegen de wereld’ – en zij hoorden toch ook bij de anderen? Toen ik erover begon bleven ze stil. Voor het eerst voelde ik me alleen.

Na een tijd begon ik het wel steeds leuker te vinden om te gamen met mijn kersverse stiefzus, Joelle. Mijn broers hielden van Halo, maar ik speelde liever De Sims. Ze bouwde schitterende huizen en klaagde niet als ik er overdreven lang over deed om te kiezen welke kleren en accessoires mijn personages precies moesten krijgen. Iedereen hield van Super Smash Bros en Mario Kart, maar ik ging vooral voor vrouwelijke personages, en dat vond zij niet raar. Het voelde minder geforceerd om met Joelle om te gaan, en het was de eerste keer dat ik me realiseerde dat ik van mijn broers verschilde op een manier die ik moeilijk uit kon leggen, maar wel ‘verkeerd’ was. Op de middelbare school ging ik net als zij basketballen en skaten. We hadden van onszelf verschillende trekjes, maar die van hen sloten alsnog veel meer op elkaar aan. Ik trok steeds meer naar mijn zus, omdat ik bij haar meer kon zijn wie ik echt was.

Gemeenschappelijke vrienden noemden ons ook wel de ‘quads’, want als we met elkaar waren, waren we dan ook vrijwel altijd gelijk met z’n vieren. Ik vond het maar niks: het was alsof we bij elkaar werden gehouden door een onzichtbare placenta. Toen we in de puberteit terechtkwamen gingen we steeds meer onze eigen weg, dat was onvermijdelijk. We hadden onze broederlijke trekjes omarmd, maar wilden meer zijn dan alleen een kwart van een geheel. Zo voelde ik me althans, toen ik het niet eens waard leek te zijn om bij naam genoemd te worden.

Toen we naar de middelbare school gingen koos ik voor een andere school dan de rest – het was de ideale gelegenheid om mijn eigen identiteit verder te ontwikkelen. Het werd DASH, een school die zich vooral richt op design en architectuur. Die stond in de top 5 in de VS, al kon dat me weinig schelen — en ik wist ook niet zeker of ik wel kunstenaar wilde worden. Maar ik wist wel dat ik me met mijn talent kon onderscheiden. Het leven met z’n vieren had zijn sporen achtergelaten, en dat werd niet zomaar goedgemaakt door het feit dat we op onze verjaardag altijd vier taarten hadden. Voor mijn nieuwe school moest ik elke dag met een busje naar de metro, om vervolgens over te stappen op een openbare bus. Maar daar had ik het graag voor over.

Toen ik er een paar weken rondliep, realiseerde ik me al snel dat mijn verhaal helemaal niet zo’n voor de hand liggend gespreksonderwerp was – ik was bang dat andere leerlingen me ernaar zouden vragen. Ik besefte dat het probleem niet zozeer was dat ik aandacht zou krijgen voor het feit dat ik vierling was, maar dat ik er moeilijk over kon praten. Al was dat niet van lange duur. Op een dag moest ik naar de conrector, die me vertelde dat ik de school maar beter kon verlaten. Ik keek verward naar mijn moeder, die aan haar bureau zat. “We hebben het er thuis wel verder over,” zei ze, waarna ik een scène maakte.

Ik verliet DASH. Mama vond dat mijn medeleerlingen er maar vreemd bij liepen, en dat vond ik moeilijk. Haar zorgen ontstonden toen we een keer samen zaten te eten, en ik vertelde dat ik voor mijn geschiedenisexamen een houtskooltekening moest maken – de beste zou gelijk een 10 opleveren voor het hele semester.

“Mijn leraar zei dat zijn vriend zou helpen om te tekeningen te beoordelen,” voegde ik toe. Geen idee waarom, misschien omdat ik benieuwd was naar hun reactie. Ik werd kwaad dat ervan uit werd gegaan dat ik weinig op die school zou leren omdat het er zo onconventioneel aan toeging. “En mijn vrienden dan?” huilde ik. “Op de school van mijn broers kun je niet eens kunstvakken volgen.” Bij DASH was plek voor iedereen, en ik had er – zonder dat ik het doorhad – de vrijheid die ik ook bij mijn zus had ervaren.

Die vrienden zou ik niet meer zien. Ze kwamen er dus ook nooit achter dat ik met drie anderen in de baarmoeder had gezeten.

Ik voelde dat ik anders was, maar later kreeg ik de rillingen van die gedachten. Het was de tijd waarin woorden als ‘gay’ of ‘flikker’ werden gebruikt om naar dingen te verwijzen die vooral gewoon stom zijn. Ik onthield me van kleding, gedrag of interesses die als gay konden worden opgevat, en trok een uniform aan van een van mijn broers. Dat bleef ik doen tot mijn twintigste.

Het was verrassend makkelijk om als hetero te leven – ik deed gewoon wat mijn broers ook deden, alsof het drie wandelende heterohandleidingen waren. We deelden ook een auto. In het laatste jaar waren we samen de voorzitter en vicevoorzitter (ik) van de hoogste klas, en voorzitter en vicevoorzitter van de leerlingenraad. Onze campagneslogan was: stem voor de quads!

In ons examenjaar hadden mijn broers een auto-ongeluk, maar ze hadden gelukkig alleen maar lichte verwondingen en één hersenschudding. Zelf was ik op dat moment ergens anders, en had ik veel te veel gedronken. Onze moeder belde me om twee uur ’s nachts op, maar anders dan in films werd ik niet meteen nuchter van het nieuws. Ik vergat het zelfs, totdat ik de volgende dag een selfie uit het ziekenhuis kreeg. “O mijn God, wat is er gebeurd?” stuurde ik. Dat auto-ongeluk ben ik nooit meer vergeten.

We begonnen alle vier aan een opleiding in een andere stad — een van de twee die niet in het begaafdenklasje zat ging naar Harvard. Ik koos voor New York, en zag wel waar ik toegelaten zou worden. Eenmaal daar begon ik me steeds meer op mijn gemak te voelen als jongvolwassene, en nodigde ik mijn broers uit om een keer bij me te komen eten. Ik kwam bij ze uit de kast, en ze omarmden me met hun onvoorwaardelijke liefde. Mama belde niet lang daarna – ze was van streek dat ik er zo lang mee had gewacht. Mijn angst om een zwart schaap te zijn binnen een kudde die niet veel homogener kon zijn, had ervoor gezorgd dat ik hun onderlinge karakterverschillen amper kon zien. Doordat ik een heteromasker had opgezet konden ze me nooit echt goed leren kennen, en dat werkte ook de andere kant op.

Als ik nu nieuwe mensen ontmoet, vind ik het zelf altijd interessant wanneer ze helemaal geen broers of zussen hebben. Je hebt nooit iets voor elkaar hoeven te verstoppen? Met wie heb je dan samen je huiswerk gemaakt? Zelf krijg ik nu ook vaak een vraag ik die me eerder nooit gesteld werd: “Ben jij de enige die gay is?” En dan zeg ik “ja!” met een grote glimlach.

Vanwege de pandemie zijn we nu weer samen in een huis, eigenlijk voor het eerst sinds we volwassen zijn. Het bleek een onverwachte kans om elkaar te leren kennen alsof we nog steeds de vier jongens waren die nog bij mama woonden. 

Pablo vertelde dat hij kanker had. Hij moest een van zijn testikels laten verwijderen in het ziekenhuis en vervangen door een kunstmatige versie. “Ik heb ook met mannen geslapen die dat hadden,” vertelde ik de avond van tevoren. “Echt waar?,” vroeg hij. “Zie je het verschil een beetje? Ik wil niet dat iedere vrouw het meteen weet.” 

“Helemaal niet – het is iets harder, maar verder zie je het nauwelijks,” zei ik. De grootste zorg van Pablo was ironisch gezien iets dat alleen zijn homoseksuele broer kon verlichten.

We zullen in onze levens hoe dan ook verschillende paden inslaan. En toch heb ik er alles voor over om ook samen te kunnen zijn. Laatst kwam ik een voormalig klasgenoot van DASH tegen in een restaurant, en vertelde ik dat Pablo hersteld was.

“O, ik wist niet eens dat je een broer had,” zei ze. “Ik heb er zelfs drie,” antwoordde ik.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram