Ik mis de goede feesten van ADE, maar de slechte feesten nog veel erger

Na jarenlang pieken en doorrammen is de miljardenindustrie van de vaderlandse dance tot stilstand gekomen. Amsterdam Dance Event, traditiegetrouw hét moment om Nederlands dance-succes te vieren, gaat dit jaar uitsluitend online door. Vanaf vandaag kun je deze teleurstelling verdrijven met onder andere een Dutch Dance Quiz, virtuele optredens tussen digitale kunst, en allerlei ADE-playlists, maar de fysieke dansvloer zullen we voorlopig nog even moeten missen. Net als veel andere mensen smacht ik naar de mystieke extase die opvlamt na urenlang wervelen in de club, de al dan niet chemische liefde en natuurlijk muziek die uit dikke speakers pompt. Maar het allermeest mis ik de matige feesten, overbodige lunches en nutteloze netwerkborrels die er ook waren op ADE. Want juist die holle uitingen van commercialiteit lieten zien hoe goed we het eigenlijk hadden.

Vorig jaar bestond Amsterdam Dance Event uit meer dan duizend evenementen, en ik werd gezegend met een pers-keycord dat mij in principe toegang gaf tot allemaal. In de praktijk liep het anders: Club Air bleek vol toen DJ Tiësto er zou gaan optreden en de uitsmijter van de notoir niet-inclusieve club De School zei “NEIN!” tegen mijn lichtbeschonken smoelwerk en mijn passe-partout. De oplossing hiervoor had kunnen zijn dat ik vol had ingezet op één of twee extreem vette feesten, een strategie waar ik veel (Instagram)vrienden een prima tijd heb zien beleven. Deze stakkers misten wel mooi dus die 998 minder goede feesten waarvan ik er dus wél een heleboel bezocht.

Het leuke aan ADE is onder andere dat het een ontmoetingsplaats is voor dance-liefhebbers uit de hele wereld. Er komen ook een boel professionals uit het buitenland die op verschillende manieren van het Nederlandse dance-succes proberen te profiteren. In De Balie vond vorig jaar bijvoorbeeld een lunch plaats ter promotie van Frankrijk als dance-markt. Ze hadden flink uitgepakt met brioches en verschillende soorten sandwiches, de wijn was prima. Verder stond het vol met dance-bonzen die ook zomaar Europarlementariërs hadden kunnen zijn, de dresscode leek ‘keycord en slechtzittend jasje’. Tijdens de lunch was er gelegenheid om de perfecte pr-strategie voor een Franse doorbraak te bespreken. Je kon je samen lekker volstoppen met snacks en een beetje ongemakkelijk om je heen kijken, en dat deden de meeste mensen dan ook. Als ergens de Europese solidariteit gesmeed werd die in de huidige crisis zoveel problemen zou kunnen oplossen, was het tijdens dit soort lunches.

Later was ik in een cocktailbar waar een Oekraïense hardtechno-dj aan de hand van een powerpoint een masterclass gaf over zijn artistieke proces. Hij deelde wijsheden als: “Ik begin altijd met een kick.” Wat dat betreft is techno als een frikandel: lekker, zolang je niet te veel nadenkt over hoe het gemaakt is. Toch kwam er een hele specifieke vraag uit de zaal. “Draai jij dan ook de low-end eruit, op 30 Hertz?” informeerde een man die zoveel mogelijk ruimte probeerde in te nemen op de bank. De dj haalde zijn schouders op: “Daar heb ik niet echt een mening over. Ik componeer alles in het vliegtuig en dan maakt iemand anders de mix.” Het was overduidelijk dat dit inhoudelijk een volstrekt nutteloos evenement was. Labels, dj’s en promotors willen tijdens het dagprogramma van ADE vooral even laten zien dat ze bestaan. Iedereen hoopt die gouden deal, een platencontract dat wereldfaam en miljoenen oplevert, in Amsterdam te scoren – het wereldwijde epicentrum van de dance-industrie. Een online-versie van exact dezelfde masterclass zou helaas nooit dezelfde zinderende spanning opwekken die de matige feesten van ADE kenmerkt.

Binnenkomen in een lege club is tijdens ADE normaal gesproken een momentje dat je moet koesteren. Tijdens het hysterische 24-uurs-circus, vergeet je soms dat andere party-people nog wel gevoel voor timing hebben. Zo belandde ik vorig jaar rond een uurtje of zes ‘s avonds in Club YOLO. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een plek waar je jezelf op een normale uitgaansavond de genadeklap geeft met tien shots tequila, nu was er bijna niemand. Ik had de dansvloer voor mezelf en ik wentelde me in tijdelijke eenzaamheid en prima housemuziek. Ik voelde aan alles dat er later die avond alsnog een woest feest zou losbarsten. Nadat ik dit tevreden had geconstateerd, maakte ik nog een praatje met de eigenaar, die vertelde dat hij zich inmiddels een beetje schaamde voor de naam. “Het leek zo’n goed idee, YOLO,” galmde het over de dansvloer. In de lege club beleefde ik momenten van pure poëzie. Er was even tijd voor introspectie te midden van al het uitbundige hedonisme. Tijdens ADE van dit jaar staat een lege nachtclub alleen maar symbool voor ellende en naderende faillissementen.

ADE bood niet alleen plek aan dj’s en makers van elektronische muziek: ook andere genres waren vertegenwoordigd. Vorig jaar zag ik bijvoorbeeld de virtuoze saxofoniste Candy Dulfer, die normaal vooral in de jazz- en funkgame zit. De wereldster trad op in Club Escape, terwijl de talloze vips goedkeurend knikten vanachter hun tafels. Candy speelde een paar nummertjes mee met de dj, waaronder Yeah van Usher, gooide er nog een sprankelende solo uit en verliet het podium. Zo was er voor iedereen wel een schnabbel op ADE, en droeg het bij aan cultuur in de bredere zin.

Vorig jaar tijdens ADE merkte je aan alles dat het goed ging. Het geld rolde flink in Nederland en dat zag je het best aan de miljardenindustrie die de Nederlandse Dance geworden was. Voor elke dj was er een leger aan kantoorpersoneel, barmensen en labelbonzen. Voor elk goed feest waren er tientallen middelmatige feesten. Elk piekmoment faciliteerde honderden dalmomenten.

“Het is allemaal wel een tikje commercieel!” heb ik nog gedacht, terwijl ik het zoveelste glas gratis cava van een dienblad plukte tijdens een middagborrel in het W-hotel. Nu ik weet dat er ook een realiteit bestaat zonder een uitgebreide waaier aan partymogelijkheden kan ik niet wachten op de volgende overbodige netwerkborrel.