Altin Gün heeft die Grammy-nominatie eigenlijk niet eens nodig

Als je voor een Grammy genomineerd wordt, gaan er een boel deuren open. Maar voordat de Nederlandse psych-folkband Altin Gün kans maakte op een van de meest prestigieuze muziekprijzen ter wereld, maakten ze ook al naam voor zichzelf met uitverkochte shows door heel Europa, een tour door de Verenigde Staten met Tame Impala en twee genre-overschrijdende albums waarop ze oude Turkse muziek in een nieuw jasje staken. Als je bedenkt dat ze het voor de Grammy voor wereldmuziek opnemen tegen onder meer Burna Boy, zou je haast zeggen dat de band een relatief klein festival als Eurosonic Noorderslag, waar ze aanstaande zaterdag optreden, inmiddels wel ontgroeid is.

Gelukkig voor ons komen ze nog altijd naar Groningen, om nummers te spelen als Goca Dünya, Yolcu en Süpürgesi Yoncadan, maar ook omdat ze, naast die Grammy, ook genomineerd zijn voor de Popprijs. Ik wilde Altin Gün spreken over deze mijlpaal in hun carrière en de manier waarop ze Turkse legendes eren, en sprak af met zangeres Merve Dasdemir. We zouden eigenlijk naar een waarzegger gaan, om erachter te komen of de band binnenkort echt wereldwijd gaat doorbreken, maar alle paranormalo’s van ons land waren helaas volgeboekt. Daarom besloten we maar gewoon een kopje koffie te drinken in een Amsterdams café.

VICE: De waarzeggersbusiness lijkt best lekker te gaan. Geen enkel medium of paranormaal begaafde die ik benaderde was in de gelegenheid om ons te vertellen of jullie die Grammy gaan winnen.

Merve Dasdemir: Echt? Dat was wel heel leuk geweest.

Ben je bijgelovig?

Nee, ik denk dat mensen vooral geneigd zijn om in dat soort dingen te geloven als ze niet gelukkig zijn. Het geeft ze hoop, en die hoop krijgen ze dan van iemand die vertelt dat er een boel goede dingen te wachten staan. Al moet ik toegeven dat ik op mijn vijftiende zelf ook naar een waarzegger ben geweest, met wat vrienden. Ik weet nog dat ze me vertelde dat ik in de toekomst iets met muziek zou doen – iets met piano – en dat ik mijn land zou vertegenwoordigen.

Huh? Wist ze dat je met muziek bezig was?

Nee, niet eens! Ik maakte wel muziek, maar ik was te verlegen om auditie te doen voor de schoolband. Ik was toen anders dan hoe ik nu ben, ik schreef alleen thuis wat liedjes op de piano.

Een Grammy-nominatie lijkt me typisch zo’n moment waarop je ouders zich eindelijk realiseren dat die muzikale hobby van je eigenlijk best serieus is.

Ja, mijn familie is erg trots. Ik ben zelf vrij nederig, misschien ben ik wat dat betreft wel wat Nederlandser geworden. Je moet vooral niet met je kop boven het maaiveld uitsteken, zeggen ze hier. Ik vertelde het aan mijn ouders alsof het de normaalste zaak van de wereld was, en even later belde mijn moeder me terug en zei ze: “Je gedraagt je de hele tijd zo normaal, wat is er mis met je? Je bent genomineerd voor een Grammy! Je zou het van de daken moeten schreeuwen!”

Het is slechts een van de meest prestigieuze muziekprijzen ter wereld. Al zal het nog niet meevallen om Burna Boy als concurrent te hebben.

Ik ben eigenlijk helemaal niet zo competitief. Alleen met sjoelen, misschien. Maar ik voel me vereerd dat we genomineerd zijn, zeker als je bedenkt dat we de eerste Turkstalige nominatie ooit zijn. Ik ben verder helemaal niet nationalistisch of zo, maar het maakt me wel trots. Ik vind het hartverwarmend dat ik al deze Turkse folklegendes en hun muziek kan vertegenwoordigen met onze eigen interpretaties. Zij krijgen daardoor ook erkenning, wat ze natuurlijk verdienen.

Jullie spelen vooral nummers die tientallen jaren geleden werden geschreven door andere artiesten, maar het voelt ook gek om jullie een coverband te noemen. Jullie stoppen er zoveel van jezelf in.
Ja, als je naar de originele versies luistert, herken je ze nauwelijks terug. We gooien ze compleet ondersteboven. Ook voor Turkse mensen zijn ze onherkenbaar – totdat ze de teksten horen.

Bij jullie laatste optredens speelden jullie muziek van de Turkse protestzangeres Selda Bağcan. Is jullie muziek ook politiek geëngageerd?

We zijn samengekomen vanwege onze liefde voor muziek, en hebben besloten dat we het niet politiek maken. Zulke bands zijn er al genoeg. De situatie in Turkije is ook erg ingewikkeld. Er zijn veel minderheden en veel verschillende dingen aan de hand. Als je het dan over een van die kwesties gaat hebben, doe je eigenlijk geen recht aan de rest. Wij richten ons liever op positieve dingen, en willen mensen met verschillende achtergronden samenbrengen. We willen niet dat onze muziek overschaduwd raakt door negativiteit. Gisteren waren er bij ons optreden zoveel Turkse mensen, dat had ik in Nederland nooit eerder meegemaakt. Het was zo mooi. Iedereen kan zich in onze nummers herkennen, ze gaan meestal over basale emoties als liefde en pijn, leven en dood.

Lukt het je om je Turks op peil te houden, aangezien je nu vooral dat kille en koude Nederlands om je heen hoort?

Ik mis het heel erg om Turks te spreken, omdat ik dat misschien maar een procent van de tijd doe. Daarom ben ik heel obsessief Turkse boeken aan het lezen, anders raak ik het echt kwijt. Sinds ik hier ben komen wonen vind ik het lastiger om Turkse teksten te schrijven, omdat ik beperkt ben tot het vocabulaire van toen ik Turkije zes jaar geleden verliet. Omdat de taal zo organisch is, komen er elke dag weer nieuwe woorden bij.

Waarom ben je eigenlijk naar Nederland gekomen? Altin Gün bestond toen nog niet.

In 2012 ontmoette ik mijn vriend, een Nederlandse muzikant, op Sziget. Eerst gingen we wat heen en weer, maar uiteindelijk besloot ik hierheen te verhuizen. Ik dacht ook dat er voor mij meer kansen zouden liggen in Nederland, dus ik waagde de sprong. Maar ik ben hier dus vooral voor de liefde naartoe gekomen.

En nu vertegenwoordig je je land wereldwijd.

Het leven kan soms een interessante wending krijgen.