Een avond tussen de volwassen baby’s

“Je eerste luier is gratis,” zegt Joe. “Daarna kosten ze een euro per stuk. Er zijn twee kamers met verschoontafels die je kan gebruiken en er is een speelkamer om te knuffelen.”

Het is zaterdagavond bij de Adult Baby Club, een maandelijks festijn in de kelder achter King’s Cross station in Londen, waar ondanks de beste pogingen van de gemeente nog altijd een vrij aparte sfeer hangt. Volgens de website van de ABC, is het “een veilige plek voor volwassen baby’s en luierliefhebbers om met hun ouders en vriendjes te spelen.”

Videos by VICE

Joe neemt me mee naar de hoofdruimte, waar een groep gasten staat te praten terwijl ze flesjes bier drinken en er softrock wordt gedraaid. Het oogt vrij normaal; in veel opzichten lijkt het op een borrel van een ICT-bedrijf, alleen heeft iedereen hier een luier aan.

Joe werkt al zeven jaar mee aan deze feestjes. “Ik ben ook verantwoordelijk voor de donderdagse billenkoekavond,” vertelt hij. Hij schudt me de hand. Hij is nogal klein en draagt een lollig brilletje, maar geeft me een veel te ferme handdruk, ongetwijfeld als gevolg van al die wilde donderdagen.

In de hoek van de kamer staat een opblaasbaar zwembad dat fungeert als ballenbak. Er liggen twee mannen in, die de felgekleurde ballen naar elkaar gooien. De ene heeft een rompertje aan; de ander, een vijftiger met een flamboyant grijs kapsel, een blauw geruit jurkje met witte sokken en een soort poppenschoentjes. Boven hun hoofd bungelen lampenkappen met vliegtuigjes erop. Verspreid door de kamer liggen teddyberen, dierenstickers, speelmatten en een speelgoeddoos vol bordspelletjes.

Volwassen baby’s waren onlangs in het nieuws toen er een nieuwe “peuterspeelzaal voor volwassenen” geopend werd, waar veel bewoners in Liverpool niet echt over te spreken waren. De eigenaren, Derek en Maxine Ventham, waren naar Liverpool verhuisd vanuit Portsmouth uit angst voor geweld van hun buren. Sommige mensen denken namelijk dat volwassen-babyfetisjisme te maken heeft met pedofilie, terwijl parafilisch infantilisme alleen maar de wens is om terug te keren naar het kinderleven, en deze mensen zich helemaal niet aangetrokken voelen tot echte kinderen.

“Zodra je erover vertelt noemen ze je een pedo. Maar niets is minder waar: we willen geen kinderen, we willen zelf het kind zijn. Dit is gewoon hoe ik tot rust kom. Een half uur in een luier en mijn stress is verdwenen,” vertelde Derek aan The Liverpool Echo.

De club is hier ook heel strikt in, want er mogen uitsluitend mensen van boven de achttien naar binnen, waardoor er dus alleen volwassen mannen ‘spelen’: ze gooien ballen, rennen achter elkaar aan en stoeien, onder begeleiding van wat popmuziek.

“De seksuele kant vind ik veel minder interessant dan het spelen,” vertelt Simon, een lange, dunne programmeur uit Croydon. “Als kind vond ik het al fijn om luiers te dragen. Ik vind het verkleedaspect leuk en ik vind het heerlijk om in mijn broek te plassen.”

Een gast in een luier en een leren hondenmasker duikt in de ballenbak en landt met zijn voeten in de lucht vol op zijn buik, voor hij zich in de ballenbakoorlog mengt. Ik vraag of het niet wat overdreven is: het combineren van twee fetisjes in één outfit.

“Er is veel overlap tussen de volwassen baby’s en andere gemeenschappen,” vertelt Simon. “Sommige van ons maken deel uit van het furry fandom en die jongen daar houdt van dierlijke rollenspellen.”

Het klinkt allemaal vrij ingewikkeld.

“Dat is het ook. Er zijn veel verschillende takken, ook nog weer binnen elke gemeenschap. Je hebt furry’s die het doen uit kunstzinnige overwegingen, omdat ze het geil vinden om een vacht te hebben, of omdat ze gewoon van wilde seksfeesten houden.”

Opvallend aan het evenement van vanavond is het gebrek aan seks. We zijn in een puike gaybar, waar aan de haken in het plafond te zien regelmatig wat van het zwaardere vleeswerk plaatsvindt. Voor een fetisjavond is het best wel saai. Misschien ligt het aan de bezoekers. In plaats van de mondknevels en tuigjes die je hier normaal zou zien, lijkt het door alle rondwandelende bleekscheten met bierbuiken, vlasbaarden en paardenstaarten meer op een bijeenkomst van gamers.

Terwijl ik aan de bar sta, waar “moedermelk: €1,-” onderaan de lijst van shotjes is toegevoegd – onder de tequila en de Jägerbombs – zie ik de hondenman verderop met een rietje water uit een schaal slurpen. Ik raak aan de praat met Kevin, een programmeur uit Greenwich in een Hobbit-shirt en met de stem van iemand die buitengewoon goed is in het bedenken van geavanceerde algoritmes. Ik vroeg hem waarom er zoveel nerds leken te zijn.

“Als je jong, intelligent en sociaal niet erg handig bent, dan is de kans groot dat je in de ICT belandt,” vertelt hij. “En de mensen in fetisjkringen zijn ook vaak erg intelligent. Dan heb je nog dat hele Freudiaanse ding. Als kinderen leefden we erg geïsoleerd en dus zoeken we als volwassenen die isolatie opnieuw op in dit soort niche-interesses.”

“Ik woon met een normale huisgenoot. Als het duidelijk is dat je een freak bent, begint eigenlijk nooit iemand erover. Totdat ze dronken zijn, dan vragen ze je misschien waarom je altijd een kreukelend geluid maakt als je naast ze komt zitten aan de ontbijttafel. Of waarom je nou eigenlijk die enorme bult luiers in je kamer hebt liggen.”

Opeens komt Simon voorbij gekropen.

“Ga je nog een luier aandoen?” vraagt hij.

Om eerlijk te zijn voel ik me ook niet geheel op mijn gemak in mijn spijkerbroek en overhemd. Ik kijk rond en zie twee mannen in luiers op een speelgoeddoos zitten – ze maken een kleurplaat met groene en gele krijtjes. De enige andere persoon die normaal gekleed is is een enge Braziliaanse man in een leren jas die wat op Tony Montana lijkt. De hele nacht zorgt hij ervoor dat mensen niet erg op hun gemak lijken te zijn, ondanks dat je zou zeggen dat ze wel wat gewend zijn, wat betreft vreemde figuren.

“Ik ben nogal moe,” zeg ik. “Ik ga er zo vandoor denk ik.”

“Het kost niet veel energie om een luier aan te trekken,” reageert Simon.

Zijn redenering is onomstotelijk. Noem me maar een mietje, maar het idee van het dragen van een luier, laat staan hem door iemand anders aan te laten trekken, vind ik simpelweg niet heel aantrekkelijk, sorry. Ik verander niet bepaald van mening nadat ik later in een van de ‘kleedkamers’ het hondenjoch poedelnaakt, met zijn benen in zijn nek op zijn rug zie liggen, terwijl een andere man zijn kont afveegt met een babydoekje.

Ik dank de heer voor het ingestelde fecaliënverbod.

Om half elf bloedt het feestje een beetje dood. Ik praat nog wat met de man in het blauwe jurkje, die zichzelf als Kiki voorstelt. Hij zegt dat hij hetero is, terwijl de meeste mannen hier bi of homo zijn. Hij raadt me aan om nog een keer naar een ander evenement in Farnham, twee uur verderop, te gaan, waar naar verluidt ook vrouwen meedoen aan het spel.

Waar heb je die jurk gehaald?

“De meisjesafdeling van de C&A,” antwoordt hij. “Ik heb hem in drie kleuren.”

De mensen die ik tot noch toe sprak ontkrachtten mijn verwachting dat volwassen baby’s vooral gewoon een stel smeerlappen zijn. Hoe raar een voorliefde voor luiers ook is, het zijn aardige, normale gasten, zolang je het gedeelte onder hun navel wegdenkt. Roy, een vijfenveertigjarige man met een rood hoofd uit Southampton, is iets excentrieker in zijn infantilisme. Hij staart me aan met een intense blik, terwijl hij enthousiast, tot in detail beschrijft wat hij lekker vindt.

“Ik vind niks geiler dan in het openbaar in mijn broek schijten,” vertelt hij. “Ik vind het heerlijk om in een luier naar de supermarkt te gaan en om omringd door vreemden gewoon alles te laten lopen.”

Ik vraag me af welke afdeling van de supermarkt zijn voorkeur heeft.

“Ik vind de vernedering heerlijk. Ik denk dat de meeste mensen het eigenlijk wel fijn vinden – in hun broek poepen – als ze eerlijk tegen zichzelf zijn. Ik droeg altijd samen met mijn vrouw luiers. Zij vond het ook fijn, totdat we uit elkaar gingen.”

“Een boel mensen hebben hier iets mee hoor. Soms als ik ga cruisen doe ik dat in een natte luier. Er is altijd wel één gast die dat enorm geil vindt. Ik kom hier straks nog terug voor de afterparty. De laatste keer dat ik een natte luier aan had eindigde het in een orgie met tien gasten.”

Ik ging ervan uit dat hij teleurgesteld was in het strikte fecaliënverbod.

“Nou, het is wel een beetje gek toch? Je leeft maar een keer. Als ik in mijn broek wil poepen zou ik dat lekker zelf moeten weten.”

Gelukkig onderbreekt Tony Montana ons gesprek. Het is tijd om te gaan. Ik wens Roy veel plezier voor later en zwaai hem uit (in plaats van zijn hand te schudden). De Adult Baby Club heeft me nog niet weten te overtuigen, maar voor de deelnemers is het een veel gezelligere plek om hun fantasieën uit te oefenen dan de groenteafdeling van de supermarkt.