EEN KIJKJE IN DE BEERPUT VAN DUBAI – DEEL 2

Gisteren heb je al het eerste deel kunnen bekijken van de fotoserie die Adam Patterson maakte over het waardeloze,uitzichtloze en hopeloze bestaan van de gastarbeiders in Dubai. Vandaag zie je het tweede en laatste deel van die serie op onze blog. Als je daarna nog meer wilt weten over dit onderwerp, ga dan even naar VBS. Daar vind je een driedelige serie waarin één van onze VBS-reporters undercover alle shit van de constructiewerkers van Dubai op (bewegend) beeld heeft vastgelegd. Dus…

Ze hebben veel zin om hun families weer te zien, maar dat gevoel wordt overschaduwd door de grote schulden die ze hebben. De meesten kwamen naar Dubai op grond van beloften die nooit zijn waar gemaakt – er is  hen ooit een veel mooier plaatje geschetst met potloden van  regenboogkleuren, gemaakt van leugens. Na hun ontslag hebben ze één maand om te vertrekken. Of ze er nou twee maanden of twintig jaar hebben gewerkt, niemand krijgt een pensioen hier.

Mijn foto’s komen nog niet eens  in de buurt van het kutleven dat deze lui hebben. Ze maken deel uit van één van de laatste moderne versies van slavernij.

Imran was ooit een geitenherder, uit het noorden van Pakistan. Zijn familie heeft samen het geld bij elkaar gesprokkeld voor zijn vlucht naar Dubai, overtuigd van het vooruitzicht op goed betaald, uitdagend werk. Bij zijn aankomst kreeg hij te horen dan zijn salaris maar de helft van het beloofde zou zijn. Twee maanden later werd hem gezegd dat hij Dubai binnen drie dagen moet verlaten. Mazzeltje, Imran.

Het leven in Sonapur is hard, met ziekteverspreiders die overal op de loer liggen. Op de straten ligt overal vuilnis, en de riolering ligt open.

Dit zijn de grote pompen die het vloeibare afval uit de kampen zuigen. Het lijken net tentakels van een octopus die door de niet schoon te krijgen straten glibberen.

Dit is een ander arbeiderskamp aan de rand van het niemandsland waar ik ben geweest. Hier zijn ongeveer dertig Indiase arbeiders gaan wonen, nadat zij waren afgekeurd. De dadels die van de bomen vielen was ongeveer het enige wat ze te eten hadden. Ze zijn nu wat hersteld, dankzij de hulp van de  vrouw die me naar hen heeft meegenomen. Ze is directeur van een bedrijf en heeft ze gevonden toen ze bijna uitgehongerd waren.

Het riool loopt uit in grote open plassen. Je kunt de stank al van mijlenver ruiken, als de kampen nog niet eens in zicht zijn.

Ik ging met Imran mee naar het vliegveld, waar hij zich klaarstoomde voor zijn reis naar huis.

Hoewel meer dan 58% van de arbeiders in Dubai jonger zijn dan 15, is niet iedereen in de bloei van zijn leven. Deze gast is  62 en heeft voeten als de testikels van een olifant.

Tijdens mijn laatste nacht in het kamp lieten de waardeloze veiligheidsmaatregelen in combinatie met  de verrotte levensomstandigheden hun resultaat zien. Er brak een brand uit vanwege een vat benzine. Het eerste wat gered werd, was de TV.

Een beveiligingsbeambte van een kleinschalige onderneming…

Dit is Jenny, een Filippijnse huishoudster die ik heb ontmoet. Ze geniet van wat vrije tijd in Global Village, een van de weinige recreatieve gedeelten van Dubai waar huishoudsters worden toegelaten.

Terwijl de werkdruk van de mannen genegeerd wordt maar wel openbaar bekend is, worden de even nare plichten van huishoudsters achter gesloten deuren gehouden. Ik kreeg het voor elkaar om een loonstrookje van een huishoudster uit Ethiopië genaamd Alamanesh te confisqueren: 500 dirhams (ongeveer 120 euro) per maand in ruil voor een zevendaagse werkweek van soms 18 uur per dag. Alle migrantenarbeiders samen sturen biljoenen aan dollars naar hun huis. De Verenigden Arabische Emiraten Centrale beweert dat er in 2008 ongeveer 12 biljoen euro over de landsgrenzen verzonden werd, voornamelijk naar India, Bangladesh en de Filippijnen.   

Alamanesh en Mali werken in het huis van een rijke inwoner van Dubai.

De overheid verschaft villa’s en flats voor gezinnen, maar vrouwelijke arbeiders zoals Mevrouw Suzi kan de 150.000 dirhams die daarvoor nodig zijn niet ophoesten. Daarom woont zij met 24 anderen in een driekamer villa.

FOTO’S EN TEKST DOOR ADAM PATTERSON
Met dank aan Roosje Biemans