Naast zijn grote voorliefde voor militaire jumpsuits, het ontwikkelen van kernwapens en liegen over hoe goed hij in golf is, hield de overleden Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-il ook wel van een pizzaatje. Hij droomde meer dan tien jaar lang over z’n eigen pizzeria. En om daar iets aan te doen stuurde hij verschillende Noord-Koreaanse koks naar Napels en Rome om daar de geheimen van de Italiaanse pizzaoli te leren, om die vervolgens weer mee terug te nemen naar Pyongyang. “Een van de officieren die in Italië door chef Ermanno Furlanis werd opgeleid, vroeg hoe ver de olijven op een pizza precies uit elkaar moesten liggen,” valt te lezen in een artikel van The Guardian uit 2009 . In 2008 opende Kim Jong-il eindelijk zijn droomrestaurant. Hij gaf de zaak de geniale naam “Pizza Restaurant”. Hij liet bloem, boter en kaas invliegen uit Italië, zodat hij en de rest van de elite konden genieten van de beste (en enige) pizzapunten ten noorden van Seoel.
“Generaal Kim Jong-il vindt dat gewone burgers ook toegang moeten krijgen tot beroemde gerechten van over de hele wereld,” vertelde restaurantmanager Kim Sang-Soon. Maar totalitaire leiders hebben vaak de neiging om totale onzin uit te kramen, dus het restaurant en de decadente hoeveelheden peperoni en kaas bleven onbereikbaar voor het grootste gedeelte van Noord-Korea. In de jaren negentig was het voor gewone burgers überhaupt bijna onmogelijk om aan fatsoenlijk eten te komen; terwijl Kim droomde over mozzarella en tomatensaus, kwamen meer dan twee miljoen mensen om door honger en ondervoeding.
Videos by VICE
Kort nadat het Pizza Restaurant was geopend, besloot de Zuid-Koreaanse kunstenaar Hwang Kim dat niet alleen Kim Jong-il en zijn vertrouwelingen recht hadden op pizza. Hij wilde met vier korte filmpjes de Noord-Koreanen een klein kijkje in de westerse cultuur geven – en ze ook een kookles meegeven.
“Gewone mensen uit Noord-Korea hebben bijna tot geen toegang tot invloeden uit andere culturen en daar wordt ook streng op gecontroleerd,” vertelde hij aan de Deutsche Welle. “De politieke leiders hebben deze privileges natuurlijk wel. Uit het niets was er een pizzeria in Noord-Korea, maar er zijn maar weinig mensen die daar mogen eten.”
In de films, die hij Pizza for the People noemde, onderzoekt hij wat er zou gebeuren als Noord-Korea een democratie zou worden. In elke aflevering spelen een mannelijke en vrouwelijke acteur allemaal verschillende scenario’s uit en wordt er uitgelegd hoe je een pizza moet maken (compleet met de instructies voor een pizzabodem van aardappels), hoe je je koffers pakt voor een reisje naar het buitenland, hoe je kerst viert en hoe je “een trendsettende popdanser wordt.”
“Het geheel voelt als een kruising tussen een soap en een vlog,” zei Kim. “We wilden een lichte en satirische toon gebruiken om Noord-Koreanen iets te leren over de westerse levensstijl.”
Nadat hij klaar was met filmen, brandde hij alles op vijfhonderd dvd’s en gaf hij ze aan vijf smokkelaars. Zij hadden de taak om de dvd’s het kluizenaarskoninkrijk in te krijgen. De dvd’s werden verspreid op de zwarte markt, maar of de smokkelaars dat ook echt hadden gedaan en of mensen überhaupt zijn film hadden gezien, wist hij niet. Maar enige tijd later begon hij wel foto’s en brieven te ontvangen van mensen die succesvol hun eigen pizza’s hadden gemaakt.
Alle vier de delen van de documentaire van Kim waren onlangs te zien op een theaterfestival in Heidelberg in Duitsland. Hopelijk hadden de toeschouwers door hoeveel geluk ze hebben toen ze na de voorstelling langs minsten twintig pizzeria’s naar huis liepen.