Cléo-Nikita Thomasson is een fotografe. Ze studeerde aan de École Supérieure des Arts de l’Image Le Septantecinq, in Brussel, waar ze een documentaristische stijl benadert. Ze zwerft tussen Lyon, Brussel en Athene en werkt nu al twee jaar aan een project over adolescentie op eilanden genaamd Du sel dans les cils (zout in de wimpers), waar ze werkt rond het idee van identiteitsconstructie op eilandgebieden.
A Marble Story is een onverwachtse verkenning in de marmergroeves van Naxos, in Griekenland. Het is in deze mijnen dat de meest kristallijne marmer ter wereld te vinden is.
Videos by VICE
Ik ging naar het Griekse eiland Naxos, naar de Sint-Antoniuskapel, in een artistenresidentie, om mijn fotoreeks Du sel dans les cils verder uit te werken, een project over adolescentie op eilanden.
Uiteindelijk, tijdens mijn zoektocht voor eilandbewoners, ontdekte ik een eiland op een eiland waar, op het hoogst gelegen stuk, andere soorten inwoners te vinden zijn: duizend jaar oude, slapende stenen.
“Marmer” in het Grieks betekent – tussen verschillende etymologische interpretaties in – “glinsterende steen”. En Naxos is een glinsterend eiland, waar de horizon de zee en en de bergen vermengt. Aan de top van de bergen kun je de Mediterraanse zee zien blinken.
Maar nog voor je de immense blauwe verschijning van de oceaan ziet, kun je de marmermijnen op de voorgrond ontdekken, gigantische werven waar de stenen worden opgegraven. Verderop, aan de voet van de heuvels, liggen dorpen volledig opgetrokken uit marmer. Zoals Apiranthos, gelegen op zeshonderd meter hoogte, op een helling van de Fanari berg.
De toegang tot de steengroeven is verboden voor het publiek. Langs de steile en onzekere paden staan veel borden met “Gevaar”. De enige manier om er te komen is via wegen waar alleen vrachtwagens met enorme wielen het pad kunnen verpletteren.
Of, zoals wij, die er discreet heen gaan. Sommige mensen proberen er ‘s nachts te komen, ondanks het gevaar van instortingen.
Maar aan het eind van deze weg, na een lange oversteek in het stof, kom je op een plateau waar je wordt geconfronteerd met enorme blokken marmer. Ze staan daar al eeuwen, honderden onbeweeglijke rotsen die wachten op hun beurt, hun lot.
Ze zien eruit als stille steden die wachten om bewerkt en gebouwd te worden.
Alles wat je van daarboven hoort is de Cycladische wind en de stilte die erop volgt. De stenen bevriezen je, je voelt hun enorme gewicht alleen al door ernaar te kijken.
Wandelen door deze groeves is zoals door de krochten van een berg wandelen. Alles schreeuwt om je stilte, om te gaan flaneren door het hevige stille landschap van glinsterend wit.
Wanneer de zonnestralen opnieuw van tussen de wolken verschijnen, beginnen de stenen het licht te weerkaatsen en verlichten ze de berg, die er dan begint uit te zien als een gevallen tempel.
Terug op de asfaltweg, richting het dorp Kinidaros, betreden we de marmerfabrieken, die even leeg lijken van mensen als bewoond door duizenden marmeren rotsen in allerlei vormen. Alles is bedekt met wit stof.
In dit organische universum kon ik een marmerbewerker aan het werk zien en marmeren planken zagen terwijl hij naar de radio luisterde, sigaretten rookte en zijn ijskoffie dronk. Ik heb zijn portret vereeuwigd.
We namen een paar zware stukken van deze kostbare steen mee en brachten ze terug naar de residentie. Dit is wat ik overhoud van die zwerftocht, naast de foto’s.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.