Ik keek in 24 uur zoveel mogelijk slechte kerstfilms

Normaal gesproken kost het me geen enkele moeite om de deur wagenwijd open te zetten voor het kerstgevoel. Helaas is sinds maart alles onder het kopje ‘normaal gesproken’ verplaatst naar de prullenbak, en is het op dit moment zelfs onmogelijk om met de kerstdagen naar m’n ouderlijk huis af te reizen, zonder Mark Rutte persoonlijk tot op het bot te beledigen.

Nee, om dit jaar een beetje te kunnen wentelen in kerstvibes is zwaar geschut nodig. Geschut uit Amerika, het land waar de overdreven kerstsfeer is uitgevonden en zorgvuldig gecultiveerd wordt in elke vorm van entertainment. Natuurlijk zijn er de Hollywood-kerstfilms met budgetten die tot in de hemel reiken en waarin acteurs spelen die daadwerkelijk hun beroep beheersen, maar vergeet Keira Knightley. 

Voor het herstel van deze kerstdip is het platst denkbare kerstvermaak nodig. En laat er nou net een streamingdienst in Nederland zijn die aan deze behoefte voldoet. 

Dit is slechts een bescheiden greep uit de selectie van kerstfilms die wordt aangeboden op Videoland. Wat valt er op? De titels lijken willekeurig gekozen. Op vrijwel elke cover staan een witte man en vrouw, die zo generiek zijn dat ze uit een machine afkomstig lijken, omringd door glitters of lichtjes, gekleed in rood of groen. Covers als kerstkaarten, haast, wat geen verrassing is, aangezien al deze films zijn geproduceerd door Hallmark – een gigantische ansichtkaartenfabriek. 

Om de proef op de som te nemen en mezelf zonder genade te injecteren met kerstsfeer, koop ik een boompje, klop ik een paar keer op m’n ader en probeer ik in 24 uur zoveel mogelijk van deze films te kijken. 

Voor een frisse start kies ik A Veteran’s Christmas, de film die er het meest republikeins en patriottistisch uitziet, en ik word niet teleurgesteld. Het verhaal gaat over een veteraan, Grace, die in Afghanistan hondentrainer is. Zij moet terug naar the land of the free and the home of the brave, maar haar hond Christmas mag niet mee. Haar auto crasht in de VS op de oprit van Joe, de plaatselijke rechter, en in plaats van dat hij haar op de trein zet richting haar huis, biedt hij aan dat ze drie weken in zijn mancave mag slapen, terwijl haar auto wordt gerepareerd. Ondanks dat hij een totale creep is, worden de twee natuurlijk verliefd, wat eventjes bemoeilijkt wordt, omdat hij nog een beetje geil lijkt op z’n ex en Grace haar diensthond mist, maar uiteraard loopt alles prima af. 

Hoewel er in deze film meerdere mensen vol op hun mond worden gekust door een hond, besluit ik in de de ‘murica, fuck yeah’ vibe te blijven en gelijk door te pakken met Holiday for Heroes over een saaie, sexloze sergeant genaamd Matt, die tijdens zijn uitzending brieven schrijft naar barista Audrey, de tante van een van zijn ondergeschikten. Sterke koffie, slappe verhalen; Matt wordt “toevallig” verplaatst naar hetzelfde dorp als Audrey, waar alleen een zoutloze makelaar nog een paar minuten de ontluikende liefde in de weg kan staan. Gaap. 

Doorpakken nu, we beginnen net. Film drie: Christmas Next Door. Eric is een lul met vingers, die met die vingers bestsellers schrijft over hoe geweldig het leven als single is. Hij haat kerst, omdat hij zes jaar geleden z’n been brak toen hij van een trap viel bij het versieren van een kerstboom, en z’n hart brak omdat zijn vriendin waarschijnlijk deze klunzigheid niet aankon en hem verliet. Zijn buurvrouw, April, houdt – verrassing! – wel van kerst, en leert de koppige Eric te houden van de feestdagen en uiteindelijk van haar. 

Als mijn goede vriend David langskomt voor mentale steun en het schieten van wat foto’s, weet ik niet goed wat ik moet antwoorden als hij vraagt hoe het met me gaat. Slecht, denk ik. En slaperig. Waar heb ik nou naar zitten kijken? Drie films, een krappe vier uur aan materiaal, en ik heb nog geen enkel conflict gezien. Films zonder conflict bestaan niet, naast porno. Maar van seks is in deze films nog minder sprake dan van een spanningsboog. Alles is braaf, gereformeerd, seksloos, voorspelbaar. Gelukkig heeft David ook een kerstboom bij zich die hij in een vloeitje draait, om de pijn een beetje te verzachten. Dit is nuchter een onmogelijke klus. 

Samen kijken we nog drie films. A Very Country Christmas, over een wereldberoemde countryzanger die terugkeert naar z’n roots om zichzelf opnieuw uit te vinden en z’n interieurdesigner te verleiden. Christmas in Homestead, een kerstfilm die is gefilmd in een kerstdorp, over een kerstfilm die wordt gefilmd in een kerstdorp, waarin hoofdrolspeelster Jessica verliefd wordt op de pensionhouder die tegelijkertijd ook burgemeester is. En tot slot Road to Christmas, waarin een hele drukke televisieproducer drie broers (geadopteerd, zodat er wat broodnodige diversiteit geïmplementeerd kan worden) optrommelt om hun moeder, de ster van de show, de kerst van haar leven te bezorgen. 

Na zes films achter elkaar voel ik me alsof er iemand een staafmixer door m’n hersenpan heeft geroerd en een keer of drie op pulse heeft gedrukt. Ik haal hier niet het kerstplezier uit waar ik naar op zoek ben, maar nu ik toch onderweg ben, kan ik maar beter de tijd gebruiken om een beetje te reflecteren op het afgelopen jaar. 

Zijn deze films een goede metafoor voor de verlammende sleur die de dagen aaneen rijgt? Deels. Een minuut of vijf na aanvang van de films denk je dat je het al honderd keer hebt gezien, en kun je precies voorspellen hoe het gaat eindigen, net als met het gros van de dagen dit jaar. Maar die vlieger gaat niet helemaal op, omdat de dagen in lockdown nooit eindigden in zoetsappige liefde voor het leven, zolang je maar gelooft in de kracht van kerst en de kracht van een gemeenschapsgevoel. 

Want kracht putten uit een gemeenschap – of dat nou je familie, dorpsgenoten of het leger is – is iets wat al deze films gemeen hebben. Maar de mensen die ik wil zien, zijn door de nieuwe lockdown verder van me weg dan ooit, en zolang er een stel dwazen op pannen staat te slaan als de man die onze leider zou moeten zijn ons toespreekt, krijg ik steeds minder zin om ooit nog openbare plekken met willekeurige mensen te delen.

Ik besluit een paar uur te gaan slapen. Met frisse ogen en hernieuwde levenslust begin ik de volgende ochtend aan Christmas Cookies, een ploert van een film over een gesjeesde salesvrouw die van haar baas een koekjesfabriek op het platteland moet opkopen. Maar zodra ze verliefd wordt op Jake, de directeur van de fabriek, leert ze pas hoe veel liefde komt kijken bij het bakken van koek. Uiteindelijk overtuigt ze haar baas ervan om de fabriek niet te kopen, maar om het bedrijf te redden, omdat, eh, omdat dit precies is hoe kapitalisme werkt? 

Door met Forever Christmas: opnieuw een film over een overwerkte, veel te ambitieuze vrouw (baar toch een kind!), Sophie, die realitytelevisie wil maken over een man die zoveel van kerst houdt dat hij 365 dagen per jaar z’n huis versiert. Zij vindt rust in zijn verrukkelijke mannelijkheid – buffed, doch helemaal in touch met z’n gevoelens – en ze leven waarschijnlijk nog lang en walgelijk gelukkig. Om de foltering compleet te maken, sluit ik af met Mingle All the Way – over Molly, die een soort Tinder heeft gemaakt, maar dan voor +1’s bij netwerkdiners. Puur zakelijk, uiteraard, tot ze de hete Jeff tegenkomt en de vlam toch in de pan slaat. Wie had dat gedacht, aan het begin van de film? Ik. Ik had dat gedacht. 

Wat heb ik – behalve dat dit een rampzalig idee was – geleerd over het leven, aan de hand van deze negen goedkope kerstfilms? Een paar dingen. Je kunt blijkbaar gewoon plezier maken zonder alcohol, want er wordt bedroevend weinig gezopen in deze producties. Je kan als vrouw nooit alleen zijn, een baan hebben en echt gelukkig worden, zonder rust te vinden in de armen van een sterke man. En hoe erg je ook twijfelt, er is altijd een veel te bijdehand, vroegvolwassen Amerikaans kind die precies op de juiste tijd het levensadvies geeft wat je nodig hebt.

Maar het belangrijkste is: je moet leren omgaan met verandering. De plot van bijna al deze films leunt als een bejaarde op de strijd rondom acceptatie van een veranderde situatie – omgeving, werk, een nieuwe liefde –, maar de grootste valkuil van de films is dat je na een seconde of vijf al weet dat dit gaat lukken. 

Deze Hallmark-films zijn misschien het beste te vergelijken met de sneeuw die valt in alle scènes. Grote, spierwitte vlokken die neerkomen en blijven liggen waar ze vallen (waarschijnlijk omdat ze katoen of plastic zijn), terwijl het echte leven de sneeuw is die we de laatste jaren kennen uit Nederland; snijdende, kletsnatte plakken die veranderen in gevaarlijke gladheid zodra ze het asfalt raken. Het is best goed om even te verlangen naar het neppe en het zoete. Maar doe dit niet negen keer in een etmaal.