ADM

Hoe gaat het met de mensen die vorig jaar werden ontruimd van het ADM-terrein?

“Ik ben veel aan het werk en probeer geld te verdienen om uiteindelijk iets met z’n allen te kunnen kopen of huren.”
Lisa Lotens
Amsterdam, NL
Jente en Chiva
Screenshot video: “De ontruiming van het ADM-terrein”

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief. Vorig jaar werd het ADM-terrein in Amsterdam ontruimd, omdat de Raad van State oordeelde dat de bewoners er illegaal woonden. Het ADM was een flinke rafelrand waar kunst, festivals, moestuinen, maar vooral werken en plezier maken de boventoon voerden. De bewoners, waarvan sommigen er al meer dan twintig jaar woonden, moesten van de gemeente hun biezen pakken. Ze werden naar een kleinere, modderige verblijfsplek op de slibvelden, een voormalige waterzuiveringslocatie, in Amsterdam-Noord gestuurd. Over het afscheid van ADM maakten we destijds een documentaire, waarin we spraken met decorbouwer Jente, tentenbouwer Puck en Chiva, mede-organisator van Circusbende.

Advertentie

Inmiddels zijn we een jaar verder. Hoe gaat het nu? Kunnen ze een beetje aarden in het slib? Ik belde met Jente, Puck en Chiva om te vragen of en hoe ze hun levens weer op de rails hebben gekregen.

JENTE (35)

VICE: Hoi Jente! Hoe gaat het met je?
Jente: Goed. Ik had een hele gekke droom over ADM vannacht. Er was een nieuw, soort herrezen ADM-terrein, maar dan onder water, onder het oude terrein. Ik besefte eigenlijk pas dat de ontruiming precies een jaar geleden was toen jij contact opnam.

Wat dacht je toen je een jaar geleden op de slibvelden aankwam?
Voor mij ging dat anders, want ik kon op een andere plek terecht in Amsterdam-Noord. Maar toen ADM’ers Berk en Patmini gingen trouwen op de slibvelden, dacht ik: ik blijf hier, want dit is zo mooi, de familie bij elkaar.

Hoe zagen de slibvelden er toen uit?
In het begin konden de containers met spullen nergens staan, want alles zonk weg. De sanering was nog niet helemaal voltooid, dus het was heel modderig. Nu gaat het wel iets beter. Het is een soort kampeerterrein geworden. De meesten hebben nu water, een afvoer en we hebben een gemeenschappelijk huisje en keukentje gebouwd.

Hoe was de sfeer het afgelopen jaar? Was er veel verdriet, of juist goede moed?
Wisselend. Sommige mensen die zich tijdens de ontruiming vooral terug hadden getrokken, hadden nu opeens zoiets van: kom, we gaan het doen. Anderen waren een tijd lang heel verdrietig, vooral de mensen die hun huis kwijtraakten of veel met de ontruiming bezig zijn geweest – zij zijn ingestort. Maar uiteindelijk kwamen we weer op één lijn en zijn we weer alles samen gaan doen.

Advertentie

Wat was het grootste nadeel van de slibvelden?
Dat ik geen werkplek meer heb. Ik mis de boten en de mensen die erop woonden.

Zijn jullie ook wel weer dingen gaan organiseren?
We hebben een kleine reünie gehad. Dat was een soort mini-ADM-festival. Heel schattig en klein. Misschien wel leuker dan het originele ADM-festival, want nu konden we zelf ook echt genieten, omdat we niet zoveel met de organisatie bezig hoefden te zijn. Maar organiseren zit in ons, we móeten iets maken.

Zijn bestuurders nog weleens langsgekomen om te checken hoe het met jullie gaat?
Ik geloof het niet. Maar dat snap ik ook wel, want zij denken: die mensen moeten gewoon effe worden ondergebracht. Het is voor hen misschien minder belangrijk dan voor ons. Maar ik vind dat niet erg, ik vind het te gek dat zij ons in elk geval een plek hebben gegeven.

Wat ben je nu aan het doen?
Ik ben veel aan het werk en probeer heel veel geld te verdienen om uiteindelijk iets met z’n allen te kunnen kopen of huren met water en land waar we kunnen wonen.

Huren of kopen, druist dat niet tegen je ideaal in?
Jazeker, maar ik kan niet anders. We moeten met de tijd mee. Elke keer om de twee weken ergens worden uitgezet, dat is niet gezond voor een mens, vooral niet voor kinderen. We lopen tegen een muur aan, dus we moeten andere oplossingen bedenken. Maar het is wel heel lastig, ja.

De handhaving van het kraakbeleid wordt nu weer strenger gemaakt. Hoe ziet de toekomst eruit voor krakers in Amsterdam, denk je?
Daar maak ik me zorgen over. Ik heb na ADM nog even geprobeerd te kraken, maar we werden er snel weer uitgeknikkerd. We hadden het Fort bij Velsen gekraakt. Dat staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst, maar verpaupert al jaren. We wilden daar wonen en er werkplekken maken, en een museumpje om het verhaal van het fort te vertellen. Blijkbaar moeten we een andere manier voor kraken vinden. Misschien wat meer met de eigenaar overleggen en een soort deals gaan maken.

Advertentie

Wat hoop je voor de toekomst van de overgebleven ADM’ers? Over een jaar moeten jullie namelijk weer vertrekken.
Ik hoop dat we bij elkaar kunnen blijven, en toch iets kunnen huren of kopen waar we een beetje meer zekerheid hebben, dat we niet weer uit elkaar getrokken worden. En dat de boten er weer bijkomen. Dat hoop ik.

PUCK (21)

VICE: Hoi Puck! Hoe heb jij de ontruiming ervaren?
Puck: Ik was al voor de ontruiming vertrokken, want de sfeer op het terrein werd grimmig. Mijn kat werd paniekerig. Toen ben ik alvast met mijn eigen stek naar Noord gegaan.

Was het wennen, die eerste paar maanden?
Ja, het duurde allemaal even om te verwerken. Het was verdrietig. Opeens moesten we op een soort dumpgrond wonen. Toen ik er aankwam, stonden er nog maar een paar wagens in de modder. Het was grijs en grauw. Ik merkte wel dat iedereen door een soort rouwproces heen ging.

Wanneer ging het beter?
In de lente. Ik was in het begin helemaal niet positief. Ik was er helemaal kapot van, maar we hadden geen andere keuze dan er gewoon het beste van maken. Wat mij heeft geholpen, was bijvoorbeeld de gemeenschappelijke ruimte bouwen en er op die manier voor elkaar zijn.

Het is inmiddels een jaar later, hoe gaat het nu met je?
Wel goed. Wat ik heel mooi vind om te zien, is dat het terrein nu al heel erg veranderd is ten opzichte van vorig jaar. Op het grootste deel van het modderveld groeien nu grassprietjes en er komt mos tevoorschijn. Aan de randen van ons veld zijn bramenstruiken omhoog geschoten. We hebben een kleine loods, een hoekje met een bar, en een keuken. Het is allemaal wat huiselijker geworden.

Advertentie

Hoe hoop je dat de toekomst eruit gaat zien?
Ik hoop gewoon dat het goedkomt met onze manier van leven, dat dat blijft bestaan. Daar bedoel ik het kraken mee, en de vrijheid en het gemeenschapsgevoel dat dat met zich meebrengt. Dat we alles samen kunnen doen, maken, indelen en beslissen. Want hoe het er nu naar uitziet, met de nieuwe regelgeving, gaat dat niet lang meer duren.

CHIVA (27)

VICE: Ha Chiva! Hoe was het afgelopen jaar zonder het ADM-terrein?
Chiva: Het is een heel gek gemis. Het afscheid van ADM was nogal afschuwelijk.

Waarom?
Tijdens de ontruiming zat ik met zes anderen in een stalen constructie bovenin het gebouw, als vredig protest. We gingen er uiteindelijk wel uit, want dan kregen we nog de kans om onze spullen te pakken. AT5 filmde het hele gedoe, maar de ME haalde ons uit beeld, drukte ons op het beton en pakte ons hardhandig aan. Daarna hebben we nog acht uur in de gevangenis gezeten. We werden neergezet als een stelletje criminelen.

Maar de nasleep was het vreselijkst: alles is vernield. Ik heb ook veel nachtmerries gehad.

Wat naar. En wat mis je het meest aan het terrein?
Dat je er kon ravotten, spelen, dromen. Ik mis de ruimte. Ik mis de mensen. Het was een plek waar je eindeloos dingen kon bedenken en uitvoeren. Ik mis de community, de tuin, de schroothopen.

We hoorden bij elkaar: we waren een stel uiteenlopende mensen die een plek geheel zelf wisten te runnen. Die community is uit elkaar getrokken door de gemeente. En er gebeurt geen fuck op dat terrein nu. Dat is hartverscheurend.

Hoe heb je het allemaal weer opgepakt?
Ik had al een huis, in het Flevopark, dus daar ben ik naartoe gegaan. Dat maakte het voor mij anders: ik verbleef op het terrein, maar ik hoefde niet mijn hele hebben en houwen te verplaatsen. We proberen een nieuwe plek te vinden voor het experimentele circusfestival Jetlag Festival, dat we voorheen altijd op het ADM-terrein organiseerden. Maar er is nog geen plek gevonden die zo perfect is als het ADM-terrein.

Ben je weleens langs geweest op de slibvelden?
Ja, ik bewonder hoe ze het sfeervol hebben kunnen maken en karakter hebben kunnen geven. Dat is echt te gek, dat je van zo’n gare plek iets moois weet te maken. Ik heb er geslapen, maar je wordt wakker omdat er iemand in de wagen naast je aan het praten is. De wagens staan heel dicht op elkaar, ik gun ze veel meer ruimte.

Hoe gaat de toekomst er voor de ADM’ers uitzien?
Ik hoop dat er een heel mooi terrein ergens wordt gevonden, en of het nou wordt gekraakt, gekocht, gegeven of veroverd, dat maakt mij niet uit. Misschien niet in Amsterdam, want de kraakwetgeving gaat de verkeerde kant op. Ik droom van België, waar het niet zo ongelooflijk strak geregeld hoeft te zijn.

Hoe gaat de toekomst er voor jou uitzien?
Ik weet niet of ik nog lang aan Amsterdam verbonden wil blijven. Kraken gaat door voor mij, maar niet meer met zwarte doeken en banners. Ik denk dat het opener wordt. Meer gesprekken met bewoners en de buurt, de burgemeesters en gemeenten. Iets maken van mooie gebouwen die leegstaan. Vanuit de mensen zelf bedacht, gesteund door de gemeente, niet andersom. Maar ik heb toch nog wel een beetje hoop hoor, voor Amsterdam. En zéker voor de ADM'ers.