Mensen vertellen hoe ze hun vervelende huisbaas te slim af waren

Mocht ik ooit een boek schrijven met de titel Huisbazen: het afvoerputje van de samenleving, dan zou ik geen flauw idee hebben waar te beginnen. Dat ze het doodnormaal vinden om duizend euro te vragen voor een muf hok op een zolder van acht vierkante meter? Of voor een woning die misschien net wat groter en normaler is, maar waar het wel weer verboden is om gebruik te maken van de keuken? Of je huisbaas nou uit het niets je huurprijs verdubbelt, of stelselmatig negeert dat er al wekenlang regenwater via het plafond je slaapkamer in druppelt – er zijn een boel manieren waarop ze je kunnen naaien, en dat doen ze dus ook.

Er zijn gelukkig ook best wat dingen die je tegen vervelende huisbazen kunt doen, maar soms zit er weinig anders op dan het heft in eigen handen nemen. We spraken een aantal mensen die op verschillende manieren hun huisbazen in het ootje namen.

Ellen, snoepte een maand huur af door steeds net iets later te betalen

Ik kon mijn huur niet op tijd betalen, dus ik wilde mijn huisbaas vragen of het een paar dagen later kon. Maar uiteindelijk kwam het daar niet van, dus betaalde ik het gewoon iets later. Hij zei niks, dus de volgende maand deed ik het weer ietsjes later. Hij had het nog steeds niet door, dus ook de maanden erna smokkelde ik er steeds weer een paar dagen bij. Na een jaar had ik een hele maand eraf gesnoept, en hij had nog altijd geen flauw idee. Dom!

Ik heb ook altijd veel onderhandeld bij huurverhogingen, door te laten zien hoeveel salarisverhoging ik had gekregen. Dan vroeg ik hem of het niet oneerlijk zou zijn als dit uit verhouding zou lopen. Ik denk dat mijn huurprijs in vijf jaar met iets van twintig euro is gestegen.

Marcus*, liet stiekem andere huisgenoten inwonen

Ik deelde een woning met twee andere mensen. Een van hen wilde verhuizen, maar de huisbaas vond van niet. Die huisgenoot ging alsnog weg, en vond via een kamerwebsite iemand die wel zijn plaats wilde innemen – een meisje uit Taiwan, Mary*. Ze had per direct iets nodig, dus ze mocht er van ons in ieder geval een half jaartje wonen.

Na een tijdje ging er iets in de gootsteen kapot, en zou onze huisbaas het komen vervangen. We hamerden erop dat we nog even tijd nodig hadden voordat hij dat zou doen, en probeerden ondertussen Mary uit te leggen wat er aan de hand was – haar Engels was niet al te best. We hadden haar een soort van verteld dat als de huisbaas er zou zijn, we allemaal even naar buiten moesten, dus ze ging mee. Gewoon even een half uur ergens koffie drinken.

Toen ze weg was gingen we naar haar kamer – ze wist ervan – en haalden al haar kleren en make-up daar weg, en deden mijn kleren erin. We veranderden ook haar beddengoed, want dat was nogal roze. En we haalden haar Thaise sieraden weg, want de jongen die er eerst zat was nogal fan van Chelsea en had posters van Frank Lampard op zijn kamer hangen, en de huisbaas wist dat. Nadat hij weer weg was, stuurden we Mary een berichtje dat ze weer terug kon komen.

Onze huisbaas heeft het nooit doorgehad. Er zijn wel wat momenten geweest dat hij zich afvroeg waarom Max er nooit was, maar dan zei ik gewoon dat hij het heel erg druk had op werk.

Op het einde hadden we bijna elke dag bezichtigingen, en we deden precies weer hetzelfde. Op een gegeven moment kocht ik Axe-deodorant, zodat ik die in de kamer kon spuiten als het even nodig was.

Eddie * , besloot gewoon terug te liegen

Ik heb mijn huisbaas een keer verteld dat ik de huur van de afgelopen had betaald, terwijl dat helemaal niet zo was – ik wist namelijk dat we de borg niet terug zouden krijgen. Het was een waardeloze man, die het niet zoveel kon schelen als iets gebroken, smerig of aan het rotten was. Op de dag dat we in het huis trokken zat er nog kots in de gootsteen, en pas na enig aandringen ging hij dat schoonmaken.

Het werd nog erger toen bleek dat een van mijn huisgenoten al maanden zijn huur niet betaalde en de huisbaas probeerde om ons ervoor op te laten draaien. Ik denk dat hij zijn rekeningen niet zo goed heeft bekeken toen we weggingen en zeiden dat we hadden betaald. Tegen de tijd dat hij doorhad dat het helemaal niet waar was, waren wij al lang weg.

Nina, verstopte haar kat voor de huisbaas

Toen ik voor het eerst een huis ging bezichtigen, was ik totaal vergeten dat ik ook gewoon een kat had. Dus daarna zei ik: “Oeps, even vergeten te melden, maar ik heb dus een kat.” De andere bewoners vonden haar heel schattig, dus het was uiteindelijk gewoon prima.

Op een gegeven moment kwam de huisbaas langs om een kijkje te nemen – en van hem mocht het eigenlijk niet. We probeerden de kat buiten te sluiten. Natuurlijk ging de huisbaas ook even de tuin in en liet hij de deur open, waarna de kat naar binnen liep en op de bank ging zitten. De huisbaas zei: “Van wie is deze kat? Ze lijkt zich wel op haar gemak te voelen.” We zeiden dat er wel vaker per ongeluk katten binnenkomen. Daarna verstopten we haar altijd heel goed, totdat ze uiteindelijk helaas overleed.

Joe, sleepte zijn huisbaas voor de rechter

Mijn vriend en ik trokken in 2003 in ons appartement. Ongeveer een maand later kregen we een brief van de vorige bewoners, die ons waarschuwden dat de huisbaas nog steeds hun borg niet had terugbetaald, en we dus voorzichtig moesten zijn. We dachten dat het vast gezeik zou opleveren, maar aangezien we een contract hadden getekend wisten we ook niet echt wat we er nou tegen moesten doen. En toen vergaten we het weer.

Nadat we uit dit huis vertrokken, kwam de huisbaas langs en zei hij dat we het zo verwaarloosd hadden achtergelaten dat we wel konden fluiten naar de borg. In werkelijkheid hadden we de bank helemaal geschrobd en zelfs een schoonmaker laten komen – veel schoner had het niet gekund.

Hij bleef weigeren om het terug te geven en gaf er ook helemaal geen reden voor. Ik besloot hem voor de rechter te slepen. Ik dacht eigenlijk dat een brief wel genoeg zou zijn om hem af te schrikken, maar dat was niet zo. Dus de rechtszaak ging gewoon door, hij kwam niet opdagen en wij krijgen gelijk. Onze huisbaas moest ons het geld terugbetalen en daarbovenop nog de juridische kosten.

Een dag later kreeg ik een telefoontje van een deurwaarder. “Kijk, de rechtbank vroeg of ik het geld van deze man op kon halen, maar er zijn nog drie of vier andere mensen voor jullie die ook nog geld moeten terugkrijgen,” zei hij. “Ik ben bang dat jullie er geen cent van terug gaan zien.”

*Namen zijn aangepast om privacyredenen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.