Het atelier van Floor van het Nederend staat vol action figures en planten

Een inspirerende werkomgeving is cruciaal om goed te kunnen presteren. Een schrijver heeft de geur van stoffige boeken om zich heen nodig om op briljante vondsten te komen en een automonteur sleutelt meer gefocust wanneer er een kalender met naaktthema in de buurt hangt. Floor van het Nederend is illustrator en kunstenaar. Hij heeft kleding ontworpen, geëxposeerd met doeken en sculpturen, graphic novels uitgebracht met onder anderen Pepijn Lanen, en een op Vincent van Gogh geïnspireerde muurschildering gemaakt in Skatepark NOORD. 

Omdat FILA een ode brengt aan de homecourts van kunstenaars en artiesten, bezochten we het atelier van Floor om te vragen wat zijn homecourt betekent voor hem en voor zijn werk.

VICE: Hey Floor. Dit is je atelier, de plek waar alles wat je maakt ontstaat?
Floor van het Nederend: Ja, al zit ik hier nog niet zo heel lang, want ik ben kort geleden verhuisd. Wat grappig is: als tiener woonde ik in Haarlem en ging ik vaak naar Amsterdam om te skaten. Ik had toen nooit echt een idee waar ik was, maar ik ontdekte laatst dat dat hier, achter de Sloterplas, om de hoek was.

Hoe vaak zit je hier?
Praktisch elke dag. Ik heb de luxe dat ik zelf kan bepalen wanneer ik werk, al komt het erop neer dat ik om een uur of negen ‘s ochtends begin en doorwerk tot vier of vijf uur. Eigenlijk precies als iedereen die het niet voor het kiezen heeft.

Het is niet echt een klassiek atelier zoals je dat kent van kunstzinnige tantes, met overal verf op de grond en lege wijnglazen en rommelige schetsen aan de muur. 
Ik ben redelijk opgeruimd. Ook in mijn werk wel. Ik tekende lange tijd met een kroontjespen, maar daarbij heb je vaak dat je een druppel inkt knoeit of dat de inkt nog nat blijkt als je de potloodlijnen uitgumt. Dat heeft me jaren aan frustratie opgeleverd, dus nu werk ik meestal met normale pennen.

Verder hangen er wat skateboards en staan er wat tekenfilmpoppetjes en action figures.
Ik heb een skate-achtergrond, dus ik ontwerp af en toe boards of andere dingen die daarmee te maken hebben. Vroeger hadden die boards tekeningen en logo’s die ik altijd zat na te tekenen. Verder heb ik vrij veel poppetjes inderdaad, zoals van Peanuts en Dragon Ball. Die Dragon Ball-strips zijn echt bizar vet getekend. Veel vetter dan de tekenfilmserie van Dragon Ball Z, die zo is uitgemolken. Na Dragon Ball ben ik veel meer anime en manga gaan kijken.

Maken die poppetjes van deze omgeving ook echt jouw homecourt?
Ik denk het wel. Maar het is ook een goed excuus om gewoon shit te kopen die ik leuk vind natuurlijk. En een beetje jeugdsentiment.

Hoe dat zo?
Ik keek veel tekenfilms. En bij ons thuis hingen veel zeefdrukken van Joost Swarte en Robert Crumb en zo. Daardoor ben ik heel veel strips gaan lezen. Mijn moeder werkte bij een bibliotheek en nam vaak boeken voor me mee, maar ik vond dat altijd medium boeiend. Tot ik voor het eerst een echt stripboek las, een van de eerste delen van Robbedoes en Kwabbernoot. Toen dacht ik: dit is dus wel echt iets voor mij.

Werd dat getolereerd? Strips worden vaak toch als minder gezien dan boeken.
Ja, dat is zo, en dat snap ik ook wel. Want doordat strips vaak als minder serieus worden gezien, groeit het ook niet echt door tot iets wat net zoveel diepgang heeft als boeken. Als er literaire prijzen worden uitgereikt, wordt er meestal niet eens gekeken naar graphic novels, dus het idee houdt zichzelf in stand. 

Kan dat veranderen?
Ik denk het wel. Ik denk dat strips sowieso met een stoffig imago kampen, van oude nerds die graag Suske & Wiske lezen. Bij films is dat al anders. DC- en Marvel-films, maar ook anime, worden inmiddels totaal serieus genomen.

Oke, maar je las veel strips, wilde je toen illustrator of tekenaar worden?Niet per se. Ik zat altijd te tekenen, maar volgens de decaan van de basisschool zat daar geen toekomst in, dus moest ik maar naar de middelbare school en daarna studeren. Dat deed ik. Pas toen ik rond mijn twintigste naar Amsterdam verhuisde werd het wat serieuzer met mijn tekenen. 

Hoe kwam dat?
Ik speelde basgitaar in een band die Bat Country heette en daar maakte ik flyers en T-shirts voor. Een beetje in de stijl van Raymond Pettibon, die veel voor de band Black Flag tekende. Dat vonden mensen vet, dus toen begon ik ook voor vrienden en andere bands dingen te tekenen. Het scheelde ook wel heel erg dat ik de goede mensen om me heen had.

Wat voor mensen?
Veel mensen uit het skatewereldje, wat ik altijd een hele leuke scene heb gevonden. Heel inclusief en DIY en elkaar helpen en zo. Ik ging op de Oudeschans wonen, met allemaal mensen die altijd met creatieve dingen bezig waren. We organiseerden vaak expo’s, wat ook weer toffe mensen aantrok. Als dat soort mensen je constant stimuleren, dan helpt dat nogal. Ik denk dat ik niet had kunnen doen wat ik nu doe, als ik daar niet terecht was gekomen.

Zijn er nog andere dingen of mensen in je homecourt die je inspireren?
Ik woon hier samen met mijn vriendin en zij weet verschrikkelijk veel, van kunst maar bijvoorbeeld ook van punk. Ik kan op een terras uren over dat soort dingen praten met haar. Verder hou ik van games en van films, van Kubrick-films. Ik hou vooral van de mystiek eromheen. De posters, de action figures. Ik heb hier ook boeken over films staan, met storyboards en zo. Dat nerderige van ergens heel diep op ingaan, dat vind ik vet. 

Ben je dan vooral geïnteresseerd in het maakproces?
Ook. Het inspireert me om te zien dat dingen soms een beetje toevallig ontstaan. Dat niet alles precies zo gaat zoals het van tevoren helemaal is bedacht door een hyperbriljante maker, maar dat sommige dingen nou eenmaal op een bepaalde manier lopen en samenkomen, en dat dat dan ook vet wordt. 

Hoe ontstaan de landschappen die je vaak tekent in je hoofd?
Ik kijk veel plaatjes, ik heb heel veel boeken uit de kringloopwinkel over regenwouden. En door het tekenen zelf kom je ook steeds weer op nieuwe vormen en planten. Het idee van realisme heb ik redelijk losgelaten. Als je door een park loopt, zie je dat planten en bomen eigenlijk superraar zijn. Ze groeien asymmetrisch, of ze zijn gesnoeid. Dus als je een boom zou tekenen zoals-ie er in het echt uitziet, dan zouden mensen zeggen: wat een rare boom. Het vette van de natuur is ook dat er zoveel variatie is dat een zelfbedachte plant, een dennenboom met bladeren bijvoorbeeld, er vaak helemaal niet zo gek uitziet, omdat je je prima kunt voorstellen dat het zou kúnnen bestaan.

Wie is Malvin the Cat?
Een beetje een sullige anti-held, een held op sokken. Een figuur die zowel op een T-shirt als op een doek kan verschijnen, waardoor ik die twee werelden een beetje verbind. Eerst rookte hij, maar op een gegeven moment was ik daar klaar mee. Mijn kleine nichtjes vonden hem ook heel leuk, en ik dacht opeens: ik wil die domme tabaksindustrie helemaal niet promoten. 

Wat zie je als een volgende stap, in je werk?
Het boek waar ik nu aan werk is op een bepaalde manier een nieuwe mijlpaal, qua lengte, maar ook qua onderwerpen. Er staan tekeningen in van industrieterreinen, van wegrijdende auto’s – dingen die ik nog nooit heb getekend en dus echt weer moet leren. Maar dat moet ook. Ik vind het al superleuk dat mensen geïnteresseerd zijn in wat ik teken, dus ik vind dat ik dan ook af en toe wat nieuws moet kunnen bieden. Ik hoop dat mensen met dit soort nieuw werk weer een beetje verrast zullen zijn.

Bedankt!

Wil je meer verhalen lezen over artiesten en hun homecourt? Surf dan naar de website van FILA.