14-jarige moordenaars: het verhaal van een extreem jong moordduo

Het was maandag 11 april 2016, om middernacht. De veertienjarige Lucas Markham was op weg naar het huis van zijn vriendin Kim Edwards. Ze woonde in Dawson Avenue, in het stadje Spalding in Lincolnshire. In zijn rugzak zaten vier keukenmessen, opgerold in een zwart T-shirt. Toen hij bij het huis was, aan de achterkant van het huis, klom hij op het dak van een schuurtje en klopte hij drie keer op haar slaapkamerraam. Hij wachtte even, maar realiseerde zich dat Kim (ook 14 jaar) in een diepe slaap was. Lucas besloot terug naar huis te lopen.

De volgende nacht kwam hij terug. Opnieuw klopte hij op het glas. Opnieuw hoorde ze hem niet.

De volgende nacht, woensdag, hoorde Kim hem kloppen. Ze ging naar de badkamer en opende een raam om hem binnen te laten. Toen hij binnenkwam, zei Lucas: "Weet je zeker dat je dit wil doen?"

"Ik zei ja," zou Kim de politie later vertellen, "maar uiteindelijk kon ik het niet, dus deed hij het."

Kim wachtte in de badkamer terwijl Lucas richting de slaapkamer van haar 49-jarige moeder Liz ging. Terwijl hij wegliep realiseerde Kim zich dat hij zich niet helemaal hield aan hun nauwkeurig uitgestippelde plan. Ze fluisterde: "Doe je schoenen uit."

Toen Lucas bij het bed was aangekomen, zonder de moeder van zijn vriendin wakker te maken, stak hij haar in totaal acht keer met een keukenmes. Door twee steken in haar keel werd haar luchtpijp bijna volledig doorgesneden. Terwijl ze wakker werd en worstelde om zichzelf te verdedigen, stak hij haar vijf keer in haar handen. Hij klom bovenop haar en drukte een kussen in haar gezicht. Hij zou de politie later vertellen dat Liz zijn "gezicht, rug en billen' had open gekrabd, in een poging om los te komen.

Terwijl de twee aan het worstelen waren, kwam Kim de kamer binnen. Inmiddels zaten er spetters bloed op het bed en de muren. Lucas vertelde haar de deur dicht te doen. Terwijl Kim het bed naderde, vond haar moeders zwaaiende hand de hare.

"Ze was hevig aan het tegenstribbelen," herinnert Kim zich later. "Ze stak haar hand uit, die ik vastpakte en vasthield. Toen ik me realiseerde dat het haar hand was trok ik mijn hand direct terug en ging in de foetushouding zitten. Ik zat op de grond naast de deur en zei tegen mezelf: 'adem,' want ik kreeg bijna een paniekaanval. Mijn benen trilden. Daarna liep ik heen en weer en zei ik: 'Het gaat goed komen, hou je rustig. Het is zo voorbij.' Na ongeveer tien minuten was ze dood. Ze was slap geworden en stribbelde niet meer tegen – ze maakte alleen nog wat gorgelende geluiden. Ik geloof dat ik zei: 'Is ze dood?'"

Lucas controleerde Liz' hartslag. Toen ze er zeker van waren dat ze dood was, gingen de twee kinderen naar de slaapkamer ernaast, die Kim met haar 13-jarige zusje Katie deelde. Lucas stak ook haar een paar keer in haar keel, voordat hij haar met een kussen liet stikken. Kim hoorde haar zusjes laatste woorden, een zachte "Ik kan niet…" die ze volgens Kim uitsprak met een "enge stem… helemaal schor".

Hierna ging het stel in bad, om het bloed van hun lichamen te wassen. Toen ze schoon waren sleepten ze Kims matras naar beneden om hem voor de tv te leggen. Nu er niemand meer was om ze te vertellen wat ze wel en niet mochten doen, aten ze cakejes en ijs. Ze hadden seks. Ze keken drie Twilight-films achter elkaar. Later zouden de tabloids ze de 'Twilight Killers' noemen.

Ze planden om de volgende dag zelfmoord te plegen, om 14.00 uur 's middags. Kim schreef een briefje, waarop stond: "Ik wil dat het as van mij en Lucas wordt uitgestrooid op onze speciale plek. Afzender Lucas en Kim – we geven geen ene fuck meer." De volgende dag, op het afgesproken tijdstip veranderden ze echter van gedachten, en in plaats van zelfmoord plegen, keken ze een vierde Twilight-film.

Ze bleven samen 36 uur in het huis. De politie, die was gewaarschuwd dat het stel niet op school was verschenen, brak uiteindelijk in via een raampje. Ze vonden het koppel liggend onder een deken.

De agenten vroegen Kim waar haar moeder was. Ze antwoordde: "Boven."

Ze vroegen Lucas wat er met haar was gebeurd. Hij antwoordde: "Waarom gaan jullie niet even kijken?"

De reden die Lucas en Kim gaven voor wat ze gedaan hadden, was vooral opmerkelijk door hoe banaal die was. Kim geloofde dat haar zus Katie haar moeders favoriet was. Ze zei dat haar jongere zus "alle aandacht kreeg" en "mijn moeder van me ontnam".

Toen Kim acht was, was er een keer een incident waarbij haar moeder haar zelfbeheersing had verloren en haar op haar kaak had geslagen. Zowel Kim als Katie spendeerde vervolgens vier maanden bij een pleeggezin, voordat ze terugkeerden naar hun moeder. Kim en Liz bleven ruziën. Op de zaterdag voor de moorden waren ze het oneens over of Kim haar vader, Peter Edwards, mocht zien.

Kim vertelde later aan de rechercheurs: "Al sinds ik jong was kon ik niet goed met mijn moeder overweg. Ik wist dat ze mijn zusje boven mij verkoos. Ze zei van niet, maar ik wist dat ze loog. Ze praatten altijd samen en wanneer ik ruzie met mijn moeder had, koos Katie altijd haar kant… Lucas haat het als ik verdrietig ben, en daarom mocht hij mijn moeder en mijn zus niet. Ik wilde me bevrijden van de reden dat ik altijd zo depressief was, mijn moeder. Het voelde als een grote opluchting."

Lucas viel Kim voor het eerst op in september 2013, toen hij in de problemen raakte voor het gooien van een stoel door het klaslokaal, tijdens een les Engels op de Sir John Gleed-school in Spalding. Ze werden vrienden, en op 23 mei 2015 vroeg hij haar via Facebook mee uit. Hij was vaak betrokken bij gevechten op school en ten tijde van van de moorden was hij geschorst vanwege storend gedrag. Het koppel plande hun misdaad samen, eerst in Kims achtertuin en toen bij een McDonald's op een kwartiertje lopen van haar huis. Kim vertelde de politie later: "Ik heb al langere tijd zin om iemand te vermoorden." Een voormalig klasgenoot, Adam Free, vertelde The Mirror dat Lucas weleens had gepraat over het vermoorden van Liz, maar dat niemand hem serieus had genomen.

Kinderpsycholoog Dr. Alice Jones is universitair hoofddocent Psychologie bij Goldsmiths, University of London, en is gespecialiseerd in de ontwikkeling van antisociaal gedrag en psychopathie bij kinderen. Ze zegt dat kinderen die een moord begaan vaak in aanloop van de moord een patroon van gewelddadig gedrag vertonen, en ze gelooft dat er bepaalde tekenen zijn waaraan je kunt aflezen dat er een groot risico bestaat dat de serieuze bedreigingen die worden geuit worden doorgezet. "Ik denk dat het kinderen zijn die agressief zijn, en tegelijkertijd niks lijken te geven om andermans gevoelens," zegt ze. "Veel kinderen vechten zo af en toe, maar kunnen vervolgens inzien dat het een verkeerd iets was om te doen. Ze zijn in staat om gepast sociaal gedrag te tonen naar andere mensen toe. De kinderen waar ik me zorgen om maak zijn diegenen die dat niet doen, die gewoon niets om andere mensen lijken te geven."

Lucas Markham en Kim Edwards werden in november 2016, in het Nottingham Crown Court, veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf (wat in Engeland niet betekent dat ze daadwerkelijk hun leven lang opgesloten zullen zitten). Ze zijn het jongste moordenaarsduo in Groot-Brittannië ooit. De rechter, Justice Haddon, wees in het bijzonder op hoe weinig spijt het stel heeft getoond voor hun misdaad, en op de uitgebreide planning die ze maakten. "Deze zaak is in vele opzichten onvergelijkbaar met andere zaken," zei hij. "Er was opmerkelijk veel opzet en planning in het spel – het was op alle fronten groots aangepakt en vreselijk goed uitgekiend. De moorden waren wreed in de uitvoering, en beide slachtoffers moeten ontzettend geleden hebben in de laatste minuten van hun leven."

Zowel Lucas als Kim zullen minimaal zeventien en een half jaar in de gevangenis zitten, hoewel dr. Jones denkt dat de kans groter is dat zeker één van hen veel langer zal zitten. "Het zou me verbazen als in elk geval één van hen niet nog meer problemen krijgt in de gevangenis," zegt ze.

Ze baseert dit op de moeilijkheid van succesvolle rehabilitatie van kinderen die zich door psychopathische tendensen hebben laten leiden. "Kunnen zij terug de samenleving in? Ik denk dat het heel moeilijk zal zijn, als je zoiets ergs hebt gedaan, iets dat zo levensingrijpend is – vooral voor het meisje, die dit haar eigen familie heeft aangedaan," zegt ze. "Ik denk dat het voor kinderen die dit soort eigenschappen hebben, erg moeilijk is om de manier waarop ze zich gedragen te veranderen. Het is heel moeilijk om empathie op te roepen bij mensen. Als je niet echt empathie voelt is het moeilijk voor iemand om je te overtuigen. Het is echt een biologisch ding. Als je zelf nauwelijks angst en verdriet voelt, hoe kan je dat dan in hemelsnaam bij een ander begrijpen?

Toch kan het wel. Carol Anne Davis, auteur van Children Who Will, wijst op voorbeelden als Mary Bell en Bernadette Protti, die als kind moorden hebben begaan, maar op latere leeftijd zijn gerehabiliteerd. "Lucas en Kim waren slechts 14, dus hun breinen moeten nog rijpen," zegt ze. "Tieners kunnen hun emoties niet beheersen op de manier zoals volwassenen dat kunnen, en ze zijn veel meer geneigd om risico's te nemen en te bezwijken onder groepsdruk. Op hun 25e zullen ze veel meer synapsen – nieuwe verbindingen in het brein – hebben, en kunnen ze totaal andere karakters hebben. Veel zal afhangen van de relaties die ze vormen tijdens hun jaren in de gevangenis. Iemand die een rolmodel voor ze is, en om ze geeft, kan een enorm verschil maken.

Wat er ook met ze gebeurt, Lucas en Kim – nog steeds slechts 15 jaar oud – zullen deze gruwelijke moorden voor de rest van hun leven bij zich dragen. Zo ook de familie en vrienden van Liz en Katie. Nadat hij had gezien hoe zijn ene dochter werd veroordeeld voor de moord op de andere, kocht Peter Edwards de begraafplaats naast die van Katie. Hij schreef op Facebook: "Ik kan nu zeggen dat ik de plek bezit waarvan ik niet kan wachten om er te liggen, als het zover is."