Bijna alle transgenders ervaren genderdysforie (als het geboortegeslacht en een genderidentiteit niet overeenkomen). Door seksisme en de manier waarop het vrouwenlichaam behandeld wordt, wordt die dysforie voor transgender vrouwen alleen maar erger. We kunnen openbare toiletten niet gebruiken zonder een tegenreactie te krijgen, en veel transvrouwen worden veroordeeld door de maatschappij, alleen maar omdat ze afwijken van wat er verwacht wordt van een vrouwenlichaam – van de hoogte van onze stemmen tot aan wat er in onze broek zit.Als transvrouw ben ik klaar met al het cisseksisme (seksisme tegen transgenders) en transmisogynoir (de onderdrukking van zwarte transvrouwen). Deze vrouwen zijn slachtoffer van de zwaarste vormen van discriminatie en geweld, waardoor het moeilijk wordt om een transitie te voltooien, terwijl een specifieke verandering in je lichaam een baken van hoop kan worden, bijvoorbeeld de manier waarop je haar zit. Ik interviewde vijf transvrouwen over het favoriete deel van hun transitie, waardoor ze zichzelf eindelijk voelen als de vrouw die ze echt zijn.
Eva Thomas, Missouri
Als ik last heb van dysforie, bekijk ik mijn gezicht in de spiegel. Als ik naar mijn gezicht kijk, zie ik de vrouwen in mijn familie – sterke, donkere vrouwen. Ik kijk naar mijn lippen en zie mijn moeder. Ik kijk naar mijn ogen en zie mijn oma. Ik kijk naar mijn neus en zie mijn overgrootmoeder. Ik voel me trots als ik vrouwelijkheid zie in mijn eigen natuurlijke eigenschappen.Vroeger zeiden mensen altijd dat ik op de mannen uit mijn familie leek. Ik vergeleek mezelf juist met de vrouwen uit de familie. Maar toen de puberteit toesloeg, zag ik mijn kaak vierkanter worden en mijn handen en voeten groeien. De rest van mijn lichaam hield die goei niet bij. Ik hoorde van mensen dat mijn lichaam niet in verhouding stond. Het was iets waar ik erg mee worstelde.Een paar jaar geleden begon ik fanatiek te sporten. Ik deed dit om een transitie uit te stellen en hoopte op die manier mijn lichaam in verhouding te brengen. Sindsdien probeer ik spiermassa kwijt te raken, maar nu zie ik weer dat jonge ventje op de middelbare school - met twee grote handen, grote voeten en een lichaam dat te klein en dun is. Mijn gezicht heeft me daarentegen nooit in de steek gelaten. Het is het enige deel van mijn lichaam dat ik nooit heb willen veranderen.
Ada Powers, Californië
Hoe cliché (voor transmeiden) het ook klinkt, niets maakt me blijer dan mijn borsten: hoe ze voelen op mijn lichaam, hoe ze tegen mijn armen drukken tijdens het slapen, hoe ze eruit zien in een bh, in een jurk, of in iemand anders’ handen. Een boezem hebben om in het gezicht van mensen te schudden, om aandacht mee op te eisen. Ik voel me sterk en zelfverzekerd door mijn borsten. En vooral: ik voel me mezelf. Het zijn lichaamsdelen die ik nooit heb gehad, maar waar ik me op de een of andere manier altijd mee verbonden voel.De ontwikkeling van mijn borsten is tijdens mijn medische transitie een constante bron van emoties geweest. Toen er eindelijk een kleine bobbel op mijn platte borst te vinden was, vulde mijn lichaam zich met opwinding. Dat bewees dat ik inderdaad dit pad wilde bewandelen. En toen kwamen ze langzaam tevoorschijn, klein en zacht, verborgen onder sjaals en truien. Ik keek er tien keer per dag naar, op een manier waarop een kind steeds naar de brievenbus rent, wetende dat het speelgoed bijna bezorgd wordt.Toen mijn borsten groeiden, veranderde de vorm van mijn lichaam elke maand met kleine, maar merkbare stappen. Door mijn borsten heb ik mijn modegevoel ontwikkeld, ben ik nieuwe manieren gaan zoeken om ze te laten zien en nieuwe outfits gaan dragen waarvoor ik eerst veel te nerveus was.
Nicole Lynn Perry, Californië
Omdat ik in dienst was bij het leger (dat deed ik deels vanwege mijn dysforie), geeft het laten groeien van mijn haar me de minste dysforie. Ik kan nu gewoon alles met m’n haar doen wat ik wil. Ik word wel eens vergeleken met Angela Davis — dat zijn supervette vergelijkingen vind ik, als activist.Het favoriete deel van mijn transitie is mijn activisme. Hoewel ik soms wel vind dat het niet nodig zou moeten zijn om er zo hard voor te werken, treed ik liever naar buiten om mijn gemeenschap te vertegenwoordigen dan dat ik achterover ga leunen en niks doe. Alle contacten die ik zowel lokaal als internationaal heb gelegd, hebben me niet alleen een gemeenschap gegeven om mee te praten, maar ik heb er ook een familie bij waar ik terecht kan.
Jady Morelli, Michigan
Mijn haar is nooit een bron van dysforie voor me geweest. Het is altijd al donker en dik geweest, met een natuurlijke slag. Ik kan het stylen zoals ik wil. Dat is fijn. En mijn voeten zijn gek genoeg kleiner geworden. Ze waren eerst maat 43, nu maat 40.De hormonen hebben mijn ogen wel beter gemaakt. Dat geeft me wel een beetje hoop. Ze hingen eerst heel erg en ze zagen er erg slaperig uit. Door de magie van het dagelijks nemen van een paar blauwe en witte pilletjes zijn ze nu groter en vrouwelijker dan toen. Ze zijn ook van kleur veranderd: van heel erg donkerbruin naar wat lichtbruin-groenachtig. Als ik nu in de achteruitkijkspiegel van mijn auto kijk zie ik de meest vrouwelijke reflectie van mezelf. Ik heb ook wat stemtraining gedaan en daardoor heb ik mijn lage stem niet meer.
Jenna Porter, Indiana
Jenna. Dat is mijn naam. Het is de eindbestemming van een lange rits aan namen die ik in de loop van mijn hele leven heb gehad. Ik heb altijd geweten dat mijn geboortenaam niet de juiste was, dus ik gebruikte altijd initialen, bijnamen, verzon zelf hele nieuwe namen voor verschillende momenten en ik heb ‘m zelfs een keer officieel veranderd. Ondanks alle namen die ik heb gehad, bleef er nooit eentje plakken, totdat ik me realiseerde waarom: ik ben transgender. Dat zette de afgelopen 25 jaar in perspectief.Het leven dat ik leidde — inclusief de talloze namen die ik had gedragen — voelden nooit goed omdat het de vrouwelijkheid miste die ik diep van binnen nodig had. Toen ik dit accepteerde gaf het me de vrijheid die ik nodig had. Het vinden van een naam die bij me past en me weergeeft zoals ik ben, was honderd procent het beste deel van mijn transitie. Ik zal me altijd blijven verbazen over de blijdschap die mijn naam me heeft gegeven.Hormoonvervangingstherapie speelde ook een hele grote rol in mijn blijdschap. Die therapie heeft zoveel dingen veranderd, maar het beste vind ik de groei van mijn borsten. Ik heb altijd overgewicht gehad en mijn borsten zijn dus nooit plat geweest, maar wat flubberige borsten omdat je te dik bent is natuurlijk niet hetzelfde als echte borsten hebben. Mijn borsten gaven me voor de therapie zoveel dysforie. Het zag en voelde niet zoals het hoorde. Maar nu… Ik hou van mijn borsten. De groei van weefsel, de rondheid, het gevoel dat ik nooit eerder had gehad. Mijn tieten zijn geweldig — dat is een directe quote van iemand anders. Ze zijn mooi, sensueel en alles dat ik ooit heb gewild. Het is de vrouwelijkheid waar ik zo naar heb verlangd en een deel van mijn lichaam dat me vroeger zoveel dysforie bezorgde, is nu mijn favoriete lichaamsdeel. Ik had niet meer durven wensen.
Advertentie
Als ik last heb van dysforie, bekijk ik mijn gezicht in de spiegel. Als ik naar mijn gezicht kijk, zie ik de vrouwen in mijn familie – sterke, donkere vrouwen. Ik kijk naar mijn lippen en zie mijn moeder. Ik kijk naar mijn ogen en zie mijn oma. Ik kijk naar mijn neus en zie mijn overgrootmoeder. Ik voel me trots als ik vrouwelijkheid zie in mijn eigen natuurlijke eigenschappen.Vroeger zeiden mensen altijd dat ik op de mannen uit mijn familie leek. Ik vergeleek mezelf juist met de vrouwen uit de familie. Maar toen de puberteit toesloeg, zag ik mijn kaak vierkanter worden en mijn handen en voeten groeien. De rest van mijn lichaam hield die goei niet bij. Ik hoorde van mensen dat mijn lichaam niet in verhouding stond. Het was iets waar ik erg mee worstelde.Een paar jaar geleden begon ik fanatiek te sporten. Ik deed dit om een transitie uit te stellen en hoopte op die manier mijn lichaam in verhouding te brengen. Sindsdien probeer ik spiermassa kwijt te raken, maar nu zie ik weer dat jonge ventje op de middelbare school - met twee grote handen, grote voeten en een lichaam dat te klein en dun is. Mijn gezicht heeft me daarentegen nooit in de steek gelaten. Het is het enige deel van mijn lichaam dat ik nooit heb willen veranderen.
Advertentie
Hoe cliché (voor transmeiden) het ook klinkt, niets maakt me blijer dan mijn borsten: hoe ze voelen op mijn lichaam, hoe ze tegen mijn armen drukken tijdens het slapen, hoe ze eruit zien in een bh, in een jurk, of in iemand anders’ handen. Een boezem hebben om in het gezicht van mensen te schudden, om aandacht mee op te eisen. Ik voel me sterk en zelfverzekerd door mijn borsten. En vooral: ik voel me mezelf. Het zijn lichaamsdelen die ik nooit heb gehad, maar waar ik me op de een of andere manier altijd mee verbonden voel.De ontwikkeling van mijn borsten is tijdens mijn medische transitie een constante bron van emoties geweest. Toen er eindelijk een kleine bobbel op mijn platte borst te vinden was, vulde mijn lichaam zich met opwinding. Dat bewees dat ik inderdaad dit pad wilde bewandelen. En toen kwamen ze langzaam tevoorschijn, klein en zacht, verborgen onder sjaals en truien. Ik keek er tien keer per dag naar, op een manier waarop een kind steeds naar de brievenbus rent, wetende dat het speelgoed bijna bezorgd wordt.Toen mijn borsten groeiden, veranderde de vorm van mijn lichaam elke maand met kleine, maar merkbare stappen. Door mijn borsten heb ik mijn modegevoel ontwikkeld, ben ik nieuwe manieren gaan zoeken om ze te laten zien en nieuwe outfits gaan dragen waarvoor ik eerst veel te nerveus was.
Omdat ik in dienst was bij het leger (dat deed ik deels vanwege mijn dysforie), geeft het laten groeien van mijn haar me de minste dysforie. Ik kan nu gewoon alles met m’n haar doen wat ik wil. Ik word wel eens vergeleken met Angela Davis — dat zijn supervette vergelijkingen vind ik, als activist.
Advertentie
Mijn haar is nooit een bron van dysforie voor me geweest. Het is altijd al donker en dik geweest, met een natuurlijke slag. Ik kan het stylen zoals ik wil. Dat is fijn. En mijn voeten zijn gek genoeg kleiner geworden. Ze waren eerst maat 43, nu maat 40.De hormonen hebben mijn ogen wel beter gemaakt. Dat geeft me wel een beetje hoop. Ze hingen eerst heel erg en ze zagen er erg slaperig uit. Door de magie van het dagelijks nemen van een paar blauwe en witte pilletjes zijn ze nu groter en vrouwelijker dan toen. Ze zijn ook van kleur veranderd: van heel erg donkerbruin naar wat lichtbruin-groenachtig. Als ik nu in de achteruitkijkspiegel van mijn auto kijk zie ik de meest vrouwelijke reflectie van mezelf. Ik heb ook wat stemtraining gedaan en daardoor heb ik mijn lage stem niet meer.
Jenna. Dat is mijn naam. Het is de eindbestemming van een lange rits aan namen die ik in de loop van mijn hele leven heb gehad. Ik heb altijd geweten dat mijn geboortenaam niet de juiste was, dus ik gebruikte altijd initialen, bijnamen, verzon zelf hele nieuwe namen voor verschillende momenten en ik heb ‘m zelfs een keer officieel veranderd. Ondanks alle namen die ik heb gehad, bleef er nooit eentje plakken, totdat ik me realiseerde waarom: ik ben transgender. Dat zette de afgelopen 25 jaar in perspectief.Het leven dat ik leidde — inclusief de talloze namen die ik had gedragen — voelden nooit goed omdat het de vrouwelijkheid miste die ik diep van binnen nodig had. Toen ik dit accepteerde gaf het me de vrijheid die ik nodig had. Het vinden van een naam die bij me past en me weergeeft zoals ik ben, was honderd procent het beste deel van mijn transitie. Ik zal me altijd blijven verbazen over de blijdschap die mijn naam me heeft gegeven.Hormoonvervangingstherapie speelde ook een hele grote rol in mijn blijdschap. Die therapie heeft zoveel dingen veranderd, maar het beste vind ik de groei van mijn borsten. Ik heb altijd overgewicht gehad en mijn borsten zijn dus nooit plat geweest, maar wat flubberige borsten omdat je te dik bent is natuurlijk niet hetzelfde als echte borsten hebben. Mijn borsten gaven me voor de therapie zoveel dysforie. Het zag en voelde niet zoals het hoorde. Maar nu… Ik hou van mijn borsten. De groei van weefsel, de rondheid, het gevoel dat ik nooit eerder had gehad. Mijn tieten zijn geweldig — dat is een directe quote van iemand anders. Ze zijn mooi, sensueel en alles dat ik ooit heb gewild. Het is de vrouwelijkheid waar ik zo naar heb verlangd en een deel van mijn lichaam dat me vroeger zoveel dysforie bezorgde, is nu mijn favoriete lichaamsdeel. Ik had niet meer durven wensen.