Dankzij ‘The Simpsons’ kan mijn familie contact maken met mijn autistische broer

Sommige broers en zussen tonen hun liefde met een high five, een grapje of een duw tegen de schouder. Mijn broer Daniel is een volwassen jongen met autisme en heeft zijn eigen manier van affectie tonen: mij laten kiezen welke aflevering van The Simpsons we voor het avondeten kijken.

"Je hebt deze aflevering vanochtend al gezien," herinner ik hem. "Mag ik een aflevering kiezen?" "Ja," zegt hij wantrouwig. Zijn gezicht ontspant als ik een aflevering uit hetzelfde seizoen kies. Het verplicht dagelijks kijken van een aflevering van The Simpsons lijkt een droom voor Simpsons-fans, maar in ons huis is het een noodzaak. Als we één regel hebben in ons leven, dan is het doen wat we kunnen om Daniels leven makkelijker te maken, zoals het kijken naar de avonturen van onze favoriete geanimeerde familie.

Zoals veel mensen met autisme, heeft Daniel beperkte spraak- en communicatievaardigheden. Veel van onze gesprekken gaan gepaard met echolalie – hij herhaalt onze woorden om aan te tonen dat hij ons begrijpt. ("Heb je een fijne dag gehad?" "Een fijne dag gehad. Ja.") Hij heeft veel angsten die hij niet met woorden kan uitdrukken, maar we zien het wel aan zijn lichaamstaal: als hij aan zijn vingers friemelt of als zijn ogen nerveus door de ruimte schieten.

Zijn angsten worden minder als er regelmaat in zijn dagritme zit: naar z'n werk gaan, een bad nemen, eten met het gezin. De weekenden zijn moeilijker – langere, minder gestructureerde dagen – en proberen we op te vullen met lange wandelingen, zwemmen en een bezoek aan de kerk. De kerk heeft ook een gestructureerde routine: bidden en liedjes zingen.

Mijn moeder was degene die opperde dat Daniel regelmatig naar de kerk moest gaan, en toevallig ook degene die The Simpsons in ons leven bracht. Ze bekeek de show voor de eerste keer toen ik negen jaar oud was, om te bewijzen dat Bart een slechte invloed had en dat de show slecht voor ons zou zijn. Nadat ze de aflevering 'A Streetcar Named Marge' zag, werd ze fan. Het wachten op een nieuwe aflevering op zondag werd net zo'n familietraditie als een bezoek aan de kerk.

Mijn ouders keken de show vanwege de literaire referenties en de referenties naar de jaren zeventig, terwijl mijn broer Luke en ik genoten van de absurditeit en de snelle grappen. Ik weet niet wat Daniel specifiek interessant vindt aan de Simpsons, aangezien hij ons dat niet kan vertellen. Het kunnen de felle kleuren en de animatie zijn. Het kunnen ook de fysieke humor en de geluidseffecten zijn. Ik kan me nog goed herinneren dat ik hem een minuut lang hoorde grinniken toen hij Homer met zijn duimen zag draaien en in zichzelf hoorde zingen.

Wat de reden ook is, er gaat geen dag voorbij zonder dat hij een aflevering kijkt. Mijn vader zegt altijd: "The Simpsons biedt Daniel regelmaat. Ik weet zeker dat de makers van de serie niet aan hadden zien komen dat een autistische jongen de afleveringen zou gebruiken om te weten wanneer het eten klaar is. 'Nog één Simpsons' is een veelgebruikte uitspraak bij ons thuis."

De show is zo noodzakelijk geworden, dat we tijdens onze jaarlijkse vakantie het vierde seizoen online bestelden en met spoed lieten bezorgen, omdat we dat seizoen thuis hadden laten liggen. Daniel heeft het rustgevende gevoel nodig van de afleveringen om zijn angstgevoel tijdens vakanties te verminderen. Maar het is meer dan alleen een tijdsbesteding: The Simpsons verbindt ons met Daniel.

Daniel kent elk lied van de show uit zijn hoofd, inclusief alle kledingstukken die worden genoemd in 'See My Vest'. Als Luke en ik een discussie hebben aan de eettafel, zegt Daniel bijvoorbeeld: "Lisa heeft een beugel nodig," als we het over tandartsverzekeringen hebben. We weten dat we hem kunnen laten lachen door Homer na te doen en hij is ook niet bang om af en toe zijn eigen "D'oh!" toe te voegen.

Ik vraag me af of de show hem aanspreekt omdat het over een familie gaat: vijf mafkezen die ruziën over stomme dingen, die in belachelijke situaties terechtkomen, maar altijd van elkaar blijven houden. Misschien ziet hij onze familie terug in deze geanimeerde figuren. De serie weerspiegelt ons leven en ons leven weerspiegelt de serie. Daniel is het middelste kind. Als wij de Simpsons waren, zou hij, gezien de volgorde van leeftijd, Lisa zijn. Maar eigenlijk is hij de Maggie van onze familie: hij is de kleinste, hij zegt weinig en er is een hoop gaande achter die oplettende ogen van hem, inclusief de liefde voor zijn familie.

Dus als we hem een extra aflevering laten kijken voor het avondeten, is dat niet alleen omdat we zelf zo enorm van de show genieten – we doen het voor hem.