Stoppen met drinken als barman is geen geintje

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de schermen in de horeca afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld.

Ik heb altijd geweten dat ik anders was. Toen ik heel jong was wist ik al dat het niet normaal was dat ik vaak zoveel dronk dat ik moest overgeven. De meeste kinderen komen pas later in hun leven in aanraking met alcohol, op de middelbare school – maar ik dronk al op de basisschool.

Ik kreeg mijn eerste drankje op een familiefeest. Iemand gaf me een glas en zei half lachend, hier, moet je dit proberen. Ik weet nog dat ik een slok nam en dacht, dit is zo slecht nog niet. Je hoort veel vaker dat mensen hun eerste drankje echt walgelijk vonden. Dat was bij mij niet het geval.

Ik heb altijd geweten dat ik anders was. Toen ik net mijn bar, Herbs & Rye, had geopend ging het niet goed met me. Er was nogal veel gaande in mijn leven op dat moment – mijn zaak was aan het falen, mijn oudere broer overleed aan kanker, en kort daarna stierf ook mijn oma. Stuk voor stuk zijn het redenen waarom ik deed wat ik deed. Ik denk dat dat iets is wat mensen niet begrijpen aan stoppen met drinken: of je zet je schouders eronder en doet het, of je moet je bek erover houden. Je doet het of niet. Er is geen middenweg. Dat geldt eigenlijk voor alles in het leven. Ik wilde dat mijn bar succesvol werd. Ik had mijn hart en ziel erin gestopt. Als je ergens alles voor geeft dan slaag je altijd, maar het was het midden van de recessie en ik zat middenin een wijk van Las Vegas die hier ernstig door getroffen werd – volgens mij stond de straat in de top vijf van zwaarst getroffen plekken in de VS.

Dus ik stond in het rood, en hoewel ik een fantastische familie en geweldige vrienden had waarmee ik kon praten, kon dat niet op de manier die ik wilde. Een paar weken nadat mijn broer overleed moest ik alles verkopen wat ik had. Ik raakte mijn huis kwijt, moest op straat slapen. Weet je wat het duurste ding in een restaurant is? Een lege stoel. Alle stoelen waren leeg, en ik had zoveel lege ruimte in mijn hoofd. Ruimte die ik opvulde met drank, met drugs. Ik reageerde me af op de mensen die het meest van me hielden.

Maar toen veranderde alles. Herbs & Rye begon goed te draaien; voor iedere donkere nacht was er een goede dag, en plots was de ergste storm voorbij. Financieel ging het ons voor de wind. Het was de eerste keer dat ik succes ervoer. Alles was zo zwaar geweest en opeens ging het goed. De wereld zag mij als een succes, maar niemand wist dat ik op dat punt al een alcoholist was. Ik dronk stiekem, hield het verborgen voor mensen – mijn meisje, mijn kinderen – omdat ik wist dat ik er heel erg aan toe was.

Het is gevaarlijk om iemand die geen rooie cent te makken heeft opeens een smak geld te geven. Ik woog meer dan tweehonderd kilo. Ik snoof coke alsof het zuurstof was. Ik dronk iedere dag. Ik deed paddo’s, pillen, lsd, alles wat ik maar kon krijgen. Ik was niet wie de wereld dacht dat ik was, en dat was verschrikkelijk. Het is een verschrikkelijke manier om te leven. Op een gegeven moment ging ik naar New Orleans en daar ging het pas echt fout. Ik kreeg toen net te horen dat mijn oma was overleden en ging op een tweedaagse bender. Toen belde ik mijn vriend Giuseppe Gonzales, die toen al een jaar lang gestopt was met drinken. En hij zei me dat hij al een jaar op mijn telefoontje zat te wachten.

Ik zie het als volgt: je hebt twee soorten mensen: aan de ene kant heb je de artiest die in zijn natuurlijke staat optreedt, en aan de andere kant is er de clown, met z’n makeup.

De artiest en de clown kunnen allebei hetzelfde optreden weggeven, dezelfde hoeveelheid mensen op dezelfde manier vermaken. Het verschil zit ‘m erin wat er na het optreden gebeurt: de artiest stapt van het podium af en hij is nog steeds hetzelfde. Maar de clown, hij loopt het podium af, en moet zijn masker afwassen. Hij doet zijn kostuum uit. En de onder zijn make-up huilt de clown. Ik wilde zo graag een pure artiest zijn, maar was een clown geworden, en ik was diep ongelukkig. Dus ik stopte ermee.

Ik keek in de spiegel en vroeg mezelf wat de fuck ik hier nou eigenlijk deed. Ik ben toen mijn eerste negentig dagen nuchter geweest, bij Giuseppe. En ik ben niet meer gestopt. Ik praat iedere dag met hem, en mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Het leven zit vol verrassingen. We zijn constant op zoek naar stabiliteit in een instabiele wereld. Het is alsof je op een boot staat en aan de kapitein vraagt wanneer deze stopt met op en neer deinen. En de kapitein, die heel ervaren is, zegt dat jij je moet aanpassen aan de zee, want de zee gaat dat niet doen. De wateren kunnen morgen rustig zijn, of ons overboord slaan – het enige wat jij moet doen, is de controle behouden.

Niets in het leven is belangrijk behalve je eigen geluk. Ik hoef geen prijzen na te jagen. Het enige wat telt is de trots die je hebt in wat je doet. Ik maak nog steeds fouten, ik heb nog steeds problemen. Maar ik deal ermee. Het belangrijkste wat ik heb geleerd is dat je eerst jezelf moet veranderen voordat je de wereld kan veranderen. Ben ik perfect? Nee, ik heb een hoop in te halen. Maar ik ben blij met de beslissingen die ik heb gemaakt. Ik ben blij met wie ik ben, als persoon, en dat heeft niets te maken met mijn werk als barman of bareigenaar. Ik ben succesvoller dan ik ooit had verwacht. Ik ben financieel stabiel, ik ben mentaal stabiel. Ik ben meer dan honderd kilo afgevallen. Ik ben gezonder dan ooit, en ik ben een echte vader. Ik heb mijn leven veranderd.

Nu ben ik pas echt een artiest, en niet langer een clown.

Nectaly Mendoza is de eigenaar van Herbs & Rye in Las Vegas.