Shayto uit Brussel maakte 100 tattoos voor de 100ste verjaardag van Bauhaus

Het is dit jaar exact 100 jaar geleden dat architect Walter Gropius in de Duitse stad Weimar de design- en architectuurschool Bauhaus oprichtte. Shayto Badjoko (28) is een ontwerper en tattoo-artiest uit Brussel die zich liet inspireren door de esthetische en filosofische kracht van die stroming. Zij besloot het jubileum te eren door 100 unieke Bauhaus-tattoos te ontwerpen en de geest van de modernistische beweging zo ook op mensen hun huid te vereeuwigen.

Wij gingen naar haar home studio om haar te laten vertellen over haar werk, haar keuze om thuis te tatoeëren en hoe een waarzegger haar tattoo-carrière mee hielp opstarten.

VICE: Hey Shayto. Vanwaar die fascinatie met de Bauhaus-beweging?
Shayto: Ik haal al sinds een lange tijd veel inspiratie uit Bauhaus. Dat gaat van het logische lijnenspel over de compositie tot de globale aanpak, die gericht is op het ontleden van disciplines. Je zou het gerust een obsessie kunnen noemen.

Het 100-jarig bestaan van de stroming leek me het ideale moment om als een soort curator op te treden en 100 creaties te maken die de geest van Bauhaus zo accuraat mogelijk vertegenwoordigen. Daarvoor heb ik geprofiteerd van de sample cultuur die heerst onder tattoo-artiesten: je neemt dingen die je leuk vindt, om ze dan heruit te vinden. Zo neem ik bijvoorbeeld een gebouw die ik nice vind, en dan zoom ik in tot een heel klein detail dat geschikt en dus tattooëerbaar kan zijn. Toen ik de uiteindelijke 100 creaties onthulde, kreeg ik heel veel enthousiaste reacties. Daarna besloot ik dat ik elke tekening maar één keer zou tatoeëren.

Hoeveel tijd kostte het je om zo’n hele catalogus van 100 tekeningen te maken?
Ongeveer zes maanden. Ik heb talloze documentaires gezien en allerlei evenementen en tentoonstellingen over Bauhaus bijgewoond. In april heb ik dan een lijst gemaakt met de interessantste stukken uit mijn research. Ik had er een stuk of 160. Daarna heb ik ze allemaal, stuk voor stuk, herwerkt tot strikte zwart-witte tekeningen die vertaald zou kunnen worden naar tatoeages. Uiteindelijk heb ik daar dan nog de minder relevante creaties uit gehaald om zo, deze zomer, tot een definitieve selectie van honderd creaties te komen.

Hoeveel tattoos zijn er nog beschikbaar?
Momenteel zijn er nog 76 tattoos niet gezet. In de eerste twee weken werden er al 24 creaties gereserveerd – dat was enorm motiverend. Het zou echt geweldig zijn om alle honderd te kunnen tatoeëren. Ik hou alvast mijn vingers gekruist.

Hebben de mensen die deze tatoeages laten zetten een bijzondere voorliefde voor de Bauhaus-stijl?
Over het algemeen zijn het mensen die Bauhaus wel kennen en er fan van zijn. Op z’n minst herkennen ze de stijl maar weten ze er gewoon geen naam op te plakken. Anderen zijn dan weer liefhebbers van architectuur en design en zijn daarom enthousiast over het project.

Welke tekening is je favoriet?
Ik vind ze allemaal leuk, van de meest minimalistische tot de meest gedetailleerde. Maar als ik er toch eentje zou moeten kiezen, gaat mijn voorkeur naar een compositie die gebruikt werd voor een poster van een tentoonstelling uit 1930 in Parijs van de ‘Deutscher Werkbund’ van Herbert Bayer. Die tattoo heb ik ook voor mezelf gereserveerd: het leek me wel vet om zelf ook deel uit te maken van het project.

Zijn er verder nog architectuur- of andere stromingen die je momenteel inspireren?
Ik ben tegenwoordig ook aan het kijken naar het Brutalisme en Charlotte Perriand, wiens werk ik herontdekte op haar ongelofelijk sterke tentoonstelling in de Fondation Louis Vuitton in Parijs. Dat was voor mij een echte openbaring. Ik laat me ook graag inspireren door andere disciplines, zoals beeldhouwkunst. Dan denk ik aan artiesten zoals Jean Arp, Eduardo Chillida of Isamu Noguchi. En ook juweelontwerpers, zoals Margaret de Patta.

Wat is volgens jou de belangrijkste nalatenschap van Bauhaus?
Het belang van de lijn, eenvoudige ideeën die spelen met de concepten van licht en donker, en vooral: geen tierelantijntjes. Het is trouwens best ironisch om te vertrekken vanuit een beweging die bekend staat voor de afwezigheid van versieringen, en dat dan te gebruiken voor tatoeages, die letterlijk versieringen van het lichaam zijn.

Bauhaus legde de nadruk ook meer op het ambachtelijke werk dan op het pure kunst maken. Dat zou je ook kunnen zeggen over tatoeëren.
Inderdaad. Het gaat erom om dat idee van ‘kunstenaar zijn’ te vernietigen en er eerder op focussen om een bepaald vak en technieken te leren. Het blijft toch ongelofelijk hoe Bauhaus op het keerpunt van iets belangrijks stond, en de nazi’s daar dan heel snel een einde aan maakten. Daardoor heeft die vooroorlogse beweging een soort mythische status gekregen.

Er was toen echt een verlangen naar moderniteit. Het idee van een persoon die thuis is in alle disciplines, die met ruwe gereedschappen leert werken en er dan mee kan doen wat hij wil, en met zijn werk uiteindelijk het dagelijkse leven van iedereen wil verbeteren. Dat vind ik een erg mooi ideaal.

Ik hoorde dat je al veel langer tekent dan dat je tatoeëert. Hoe lang teken je al?
Toch al meer dan tien jaar.

En hoe heb je de stap van papier naar huid gezet?
Dat is echt een gek verhaal. Toen mijn moeder vijftig werd, besloot ze naar een helderziende te gaan. Ze had foto’s van mij bij om hem over mijn toekomst te vragen. Hij vertelde haar dat als ik met tatoeëren zou beginnen, ik daar niet alleen goed in zou worden, maar ook volledig open zou bloeien. Toen mijn moeder terug kwam van dat bezoek, heeft ze me alles verteld.

Ik kon mijn oren niet geloven. Ik zat namelijk al een tijdje met het idee in m’n hoofd om te beginnen tatoeëren, maar ik nam dat idee niet al te serieus. Ik was vooral geïnteresseerd in de techniek erachter. Gedreven door die voorspelling vroeg ik diezelfde week nog aan een vriend van mijn zus om me te leren tatoeëren. Ik heb zijn manier van werken een aantal dagen intensief geobserveerd en geprobeerd te begrijpen hoe de machines werken. Toen liet hij mij mijn eerste tatoeage zetten, en dat ging eigenlijk heel goed. Ik verwachtte dat ik bij hem als leerling zou mogen beginnen, maar hij zei dat dat niet nodig was. Dat het beter voor me was om meteen voor mezelf te beginnen en uit mijn eigen fouten te leren.

Hij vindt ook dat er niet echt één juiste manier is om te tatoeëren, maar dat iedereen het op zijn eigen manier doet. Hij raadde me ook aan om eerst op mezelf te oefenen. Dus deed ik dat. Het geeft je meteen een goeie dosis stress om te blijven gaan. Daarna oefende ik op goede vrienden, eerst gratis en daarna voor een klein bedrag. Nu doe ik al bijna een jaar niets anders.

Je zegt dat je het van een vriend geleerd hebt. Maar heb je geen medisch attest of zo nodig om te mogen tatoeëren?
Oh ja, uiteraard! Zoals ik het net uitlegde, lijkt het alsof ik het allemaal heel D.I.Y. mezelf heb geleerd, maar dat is niet het hele verhaal. Je moet sowieso ook een opleiding volgen waarbij je alles leert over de hygiënevoorschriften, de uitrusting en al de mogelijke complicaties. Pas nadat je een getuigschrift hebt gekregen dat aangeeft dat je die opleiding hebt gevolgd, mag je in België officieel aan de slag.

Je tattoostijl is echt uniek. Hoe is die ontstaan?
Ik wilde altijd al werken met rechte lijnen, al helemaal toen mij werd verteld dat praktisch niemand dat doet en het een erg moeilijke stijl is. In het begin vroegen mensen mij altijd om infinity tattoos, rozen en dromenvangers te tatoeëren. Maar ik zet liever strakke lijnen. Zo ben ik gegaan van typische ontwerpen zetten naar werken met mijn eigen tekeningen. Mijn werk is vaak heel abstract en lineair, en toen ik het mensen begon te tonen, merkte ik dat het best goed in de smaak viel. Ik denk dat dat ook een belangrijke reden is waarom mensen mij tegenwoordig contacteren: omdat ik weet hoe ik mooie rechte lijnen moet zetten.

Word je wel eens gevraagd om een tattoo te zetten die je eigenlijk echt spuuglelijk vindt?
Ik probeer dat zo veel mogelijk te vermijden. Tatoeëren is eigenlijk een heel plechtige daad, en daarom accepteer ik enkel projecten die zelf mag tekenen, of tenminste kan nadenken over het voorstel. Ik wil niets tatoeëren wat ik niet leuk vind, en gelukkig kiezen mensen meer en meer voor mijn eigen ontwerpen.

Het lijkt me heel intiem en tegelijk ook ongelofelijk stresserend om iemands huid voor altijd met inkt te bewerken. Hoe ervaar jij dat?
Het is iets heel geks, maar tegelijk ook heel bevredigend. Dat is voor mij vooral zo omdat ik altijd al een hekel had aan papier. Wanneer mijn potlood over een vel papier kraste, voelde dat voor mij alsof iemand met zijn nagels over een bord kraste: héél onaangenaam. Huid daarentegen is heel soepel, huid leeft. Tatoeëren is voor mij een manier om mijn tekeningen tot leven te laten komen. Je laat ze bestaan op mensen, in het heden, voor de rest van hun leven. Ik word er eigenlijk een beetje duizelig van als ik er zo over nadenk. Het gaat mijn petje te boven.

Je zet je tattoos hier bij je thuis, in je home studio. Heb je dat liever dan in een tattooshop?
Er is een hele traditie rond tattoos, of dat nu gaat om de thema's of om het idee dat je er eerst een plek moet binnenwandelen waar iedereen hypertatoeëerd is. Het is bijna een een soort ontgroening. Ik heb daar helemaal niets op tegen, maar zelf begin ik liever aan een tatoeage door de persoon in kwestie uit te nodigen bij mij thuis, zonder onbekende mensen in de buurt. Dat heeft iets intiems, bijna heiligs. En het creëert een heel sterke band tussen de tatoeëerder en de getatoeëerde.

Meer van Shayto vind je op haar Instagram.

Wil je elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen toegestuurd krijgen? Schrijf je dan nu in voor onze newsletter.

Volg VICE België ook op Instagram: