Ik wil dat iedereen weer dezelfde film te zien krijgt in het vliegtuig

Steeds meer luchtvaartmaatschappijen zijn van plan om de tv-schermpjes achter de stoelen te verwijderen, in elk geval bij korte vluchten. De schermen zijn namelijk duur, zwaar en ze nemen ruimte in beslag, en je hebt toch al een scherm bij je: je telefoon. Als je per se Taken 3 nét niet helemaal af wil kijken, kan dat ook best daarop.

Die schermpjes uit de stoelen slopen lijkt me prima, wat mij betreft moeten ze die dingen dan aan het plafond bevestigen, en dan allemaal dezelfde film afspelen, net als vroeger.

Elke keer als ik tijdens een vlucht een film probeer te kijken, zit ik vooral naar de schermen van mijn medepassagiers te staren. Dat zal vast met mijn concentratievermogen te maken hebben, maar ook voor anderen lijkt het een ding te zijn, aangezien ik regelmatig de blik vang van iemand die naar mijn scherm zit te gluren.

Als je Avengers: Infinity War voor de achtste keer aan het kijken bent, en ziet dat die gast voor je om wat voor reden dan ook Geostorm heeft opgezet, en twee stoelen verderop iemand You, Me and Dupree kijkt, beland je al snel in een wirwar van films uit ieder mogelijk genre, die je allemaal afleiden van de film waar het om draait: degene die jij hebt uitgekozen.

Het vliegtuig verandert vanzelf in een ordeloze mix van vage plotlijnen die door elkaar heenlopen. Links zie ik Once on a flight en The Devil Wears Prada, rechts Pacific Rim en The Upside. Als een vriend me later vraagt welke film ik heb gekeken, komt dat meestal neer op iets als “een film over een Japans monster die een baantje kreeg bij een modeblad en dan een dwarslaesie oploopt en totaal onverwachts bevriend raakt met Kevin Hart.”

Maar wat het eigenlijk ook vooral is: het doet me terugverlangen naar een tijd waarin iedereen gewoon gezellig naar dezelfde film keek. De schermen kwamen naar beneden rollen en de stewards kondigden aan dat de film vandaag Space Jam was. En terwijl het vliegtuig door de lucht schoot, lachten en huilden we met z’n allen om dezelfde film, alsof we in vliegende bioscoop zaten.

Natuurlijk waren er minder schermen nodig, en als een ervan je afleidde, maakte dat niet uit, want HET WAS DEZELFDE FILM. Links van je? Space Jam. Rechts? Space Jam! Om nog maar te zwijgen over wat er zich voor en achter je afspeelde (Space Jam).

Het was alleen al zo fijn om die vraag te kunnen stellen aan de stewardess: “Wat is de film van vandaag?” Soms boekte ik een vlucht puur vanwege de film die er vertoond werd. “ Legally Blonde? Die heb ik al gezien. Wat wordt er gedraaid op die vlucht van half tien?”

Toegegeven, vliegtuigfilms hadden nooit een geweldige reputatie. De eerste inflight-entertainment die iedereen te verstouwen kreeg was de promotiefilm Howdy Chicago, die in 1921 werd vertoond bij Aeromarine Airways. De eerste Hollywood-film kwam er in 1925, toen The Lost World werd gedraaid tijdens een vlucht van Londen naar Parijs. Dat was waarschijnlijk ook de eerste keer dat een passagier ooit zei dat het boek beter was.

De films moesten natuurlijk ook geschikt zijn voor alle leeftijden, en als er niet al te veel kabaal in voorkwam was dat ook wel zo prettig voor de passagiers die gewoon wilden slapen.

“In de jaren zestig koos Trans World Airlines voor films die waren goedgekeurd door het blad Parents en het National Legion of Decency,” vertelt Stephen Groening, de auteur van een boek dat zeer geschikt is om tijdens je volgende vlucht te lezen: Cinema Beyond Territory: Inflight Entertainment in Global Context. “En toch werden twee best heftige films – The Birds en Tomorrow at Ten (over een kidnapping) goedgekeurd en vertoond in het vliegtuig. Daardoor gingen mensen speciale versies van dit soort films maken, maar dan met alle narigheid eruit geknipt. Het werden op die manier vaak wel een beetje veredelde kinderfilms.”

Doordat passagiers het na een tijd nogal zat werden om films als The Mighty Ducks te kijken, of versies van Titanic waarbij het schip niet eens verongelukte, stapten de meeste luchtvaartmaatschappijen rond de eeuwwisseling over naar individuele schermen.

Dus ja, misschien is het ook niet zo’n realistisch scenario dat we ooit teruggaan naar een systeem met één en dezelfde film. Daarom probeer ik sinds kort tijdens elke vlucht iedereen ervan te overtuigen om dezelfde film te kijken.