King Krule is die leuke jongen met wie ik nooit durfde te praten

Amsterdam is bedekt door een overweldigende laag grauwheid. Ik voel me wat melancholisch, maar dat is vooral te wijten aan het feit dat ik de nacht ervoor mezelf een beetje verloren ben in The Ooze, het nieuwste album van King Krule. De titel slaat op alle vuiligheid die je lichaam verlaat zonder dat je het doorhebt, en over de kracht van het onderbewustzijn die de 23-jarige na een periode van creatieve uitputting weer inspiratie gaf. Het album is beklemmend mooi: hij zingt over slapeloosheid, obsessies en liefdesverdriet voor een zeker Spaans meisje.

De jonge poëet bracht al muziek uit onder zijn alter ego's Zoo Kid, Edgar the Beatmaker, King Krule, djjdsports en onder zijn eigen naam, Archy Marshall. Binnen enkele uren kan ik ze allemaal ontmoeten aan het Eye in Amsterdam-Noord. Ik ben zenuwachtig: niet voor het interview zelf, maar voor het feit dat ik de man ga ontmoeten op wiens stem ik al ontelbare keren heb weggedroomd.

Als ik hem groet, is hij nog wat moe. Zijn gouden tand, gebarsten bril en warrige haar passen dragen bij aan zijn nonchalance. Hij ziet er een beetje kwetsbaar uit, maar praat met de doorleefde, zware stem die hem zo bekend heeft gemaakt. Terwijl hij een sigaret opsteekt, vertelt hij over de nacht ervoor. Hij ontmoette een jazzpianist in een bar in Berlijn waarmee hij tot vijf uur 's ochtends gepraat heeft. Twee uur later moest hij bij een interview zijn. "Ik was zodanig moe, dat ik amper heb kunnen antwoorden," vertelt hij. Vandaag heeft hij gelukkig zijn woordje klaar, en praten we over tijdreizen, schizofrenie en vrienden worden met ganzen.

Noisey: Ik las dat je als kind al oefende voor interviews terwijl je op de wc zat. Welke vraag zou je graag nog eens beantwoorden?
King Krule: Haha, dat is waar, maar die vragen heb ik allemaal al eens beantwoord. Ik denk dat ik nu veel te vertellen heb over Londen, de stad waar ik ben opgegroeid. Er is zo veel veranderd, omdat de stad volledig opgeruimd wordt. Ik mis de rauwheid die Londen enkele jaren geleden had. Maar toch houd ik van de stad, want ik heb er een hechte groep vrienden.

Maar nu moet je voor je tour weer ongelooflijk veel reizen. Mis je Londen?
Een beetje, maar voor The Ooze heb ik daar twee jaar op mijn luie reet gezeten, dus zo erg vind ik het niet. Reizen zelf haat ik wel fucking hard. Ik heb een hekel aan vliegtuigen. Vliegmaatschappijen lichten je sowieso op, je zit duizenden kilometers vast in een klein kamertje boven de grond en het kan crashen, neergeschoten worden of het ergst van al: vermist raken.

Wat is het allerlaatste dat je zou doen als je vliegtuig neerstort?
Zitten en schreeuwen? Nee, fuck dat. Ik zou er snel vrienden maken en de liefde bedrijven. Schreeuwen tegen iemand dat je samen gaat sterven, lijkt me de ideale manier om nieuwe mensen te ontmoeten.

Terwijl we verder wandelen langs het Eye en praten over vreselijke manieren om te sterven en seksen op een vliegtuig, ziet Archy een groepje ganzen met obsceen lange poten.

Wat de fuck zijn deze dieren? Het zijn net dinosauriërs. Ik wil ermee knuffelen, of ermee praten en een wandelingetje maken.

Wat zou je dan zeggen?
Gewoon: "Hey vrienden! Hoe gaat het?" En ik zou ze vragen of ze de laatste Rick and Morty hebben gezien. Ik houd van die serie, want er gebeurt zo veel in: het zit boordevol gestoorde fan-theorieën en leuke referenties.

Er zijn ook gekke theorieën geweest over een mysterieus pakketje dat je fans ontvingen een maand geleden. Nu blijkt dat dit de aankondiging was van The Ooze . Hoe is het om al dat harde werk van twee jaar plots de wereld in te gooien?
Heel erg vreemd. Mijn teksten zijn soms letterlijke dagboekfragmenten, dus het is confronterend om die nummers te laten horen. Ik verberg natuurlijk veel aan de hand van metaforen, waardoor je als luisteraar eerder reflecteert over je eigen leven in plaats van dat je mijn leven probeert te begrijpen. Maar ik denk vaak: shit, nu moet ik interviews geven en mijn album promoten, terwijl deze muziek maandenlang enkel van mezelf was.

Houd je niet zo van interviews?
Dat valt best mee. Ik word vaak gepusht om mezelf te verkopen en dat is eigenlijk erg ongezond. Anderzijds word ik zo wel verplicht om soms mezelf te analyseren. Tijdens interviews kom ik geregeld tot inzichten waarom ik een bepaald nummer bijvoorbeeld geschreven heb, want ik moet opbiechten dat mijn lyrics niet zo doordacht zijn als ik soms wil laten lijken. Tijdens die interviews vallen dan vaker puzzelstukjes in elkaar.

Dus je moet plots praten over je meest duistere geheimen.
Inderdaad. Ik heb een dagboek, waaruit ik constant inspiratie haal. Dat kan gaan over alledaagse situaties. Bijvoorbeeld als ik praat over wachten op een trein, 's nachts naar huis lopen: het verhaal lijkt simpel, maar ik keer wel telkens terug naar mijn onderbewustzijn en vage herinneringen. En ergens denk ik dan ook na over hoe het leven gewoon wegtikt. Ik houd van die hele fijne lijn tussen realiteit en droom.

Is dat waarom je je soms achter een alter ego verschuilt? Of ben je gewoon een beetje schizofreen?
Iedereen is een beetje schizofreen, maar ik schrijf gewoon maar wat en erna denk ik aan welk nummer bij welk alter ego past. Maar tijdens mijn optredens vind ik het wel leuk om in een personage te veranderen. Voor Edgar the Beatmaker draag ik een blowfishhoedje. Zo verberg ik me achter een anime-personage.

Iets helemaal anders: ik las dat je laatst in je familiegeschiedenis bent gedoken. Waarom?
Ik houd van geschiedenis. Maar pas op: gisteren had ik een interview dat een uur duurde en ik heb maar drie vragen beantwoord, omdat de interviewer over geschiedenis begon en ik niet van ophouden wist. Begin er dus voor je eigen bestwil niet over.

Oké, maar mag ik er toch één dingetje over vragen? Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen…
Haha, ja. Naar welke periode ik zou willen terugkeren?

Dit is gênant, maar inderdaad.
Ik zou terugkeren naar de jaren twintig en daar de iPhone introduceren. Ik zou een fucking miljardair zijn. En er werd zo mooi omgegaan met kunst en cultuur toen. Maar ik ben blij dat ik nu leef, ook al is dit een gestoorde tijd. Er is zo veel gaande en de politiek wordt alsmaar rechtser. En media manipuleren alles, want tegenwoordig leest niemand meer dan titels waarop ze hun visie baseren. Maar in mijn muziek blijf ik weg van politiek.

Waarom?
Ik vind mezelf daar nog te jong voor, en daarbij wil ik dat mijn muziek escapisme biedt. Ik luister soms graag naar mijn eigen liedjes en dan heb ik dat het liefst in het donker, met nu en dan de aanraking van een vrouw erbij. Het is eng, ik krijg er adrenaline van, maar het is ook een soort ontsnapping.

Je eigen muziek beluisteren lijkt me een beetje zoals het herlezen van je dagboek.
Ja, dat is zo, maar je moet je daarover zetten. Je kan niet altijd de meest perfecte versie zijn van jezelf. Je moet grotesk, groots en eerlijk durven zijn. Mijn dagboekpagina's zijn walgelijk en gênant, maar ik geniet daarvan. Dat is waarom ik houd van Bukowski: ik haat hem, maar ik houd ook van zijn gruwelijkheid.

Is Bukowski een grote inspiratie van je?
Onder anderen. Ik hou ook heel hard van cinema en dan vooral trash-cinema, want ik heb zo veel respect voor kunst die niet zo goed gedaan is. Ik houd van die ironie.

Wat is de laatste film die je zag?
Ik heb een filmclubje met een gast genaamd Ray. Laatst zag ik met hem The Thief, The Cook, His Wife and Her Lover, een film van Peter Greenaway. De film is zo gek: alles speelt zich af op een set, het is heel erg bevreemdend. De kostuums zijn gedaan door Gauthier en Tim Roth speelt erin. Ik houd van die man. Maar de Peter Greenaway-film was vooral interessant omdat ik het met een meisje keek dat helemaal anders omging met films.

Hoezo?
Ik kijk naar thema's en wat de regisseur wil zeggen met zijn film. Zij kijkt naar kostuums. Op een gegeven moment merkt ze iets op, namelijk dat de hoofdrolspeelster Helen Mirren het ene moment een rode jurk draagt in een rode kamer en vervolgens verandert haar jurk in een witte outfit, zodra ze een witte badkamer binnenstapt. Ik merkte het totaal niet op, maar die vriendin wel dus. Dat is zo fucking cool.

Tot slot: wat doe je nog vandaag?
Ik ga eindelijk weer naar huis. Ik kan niet wachten.