Boven het hoofdpodium van het Bevrijdingsfestival in Almere hangt met witte letters op een roze spandoek ‘Welkom in de beste binnenstad’. Die uitspraak is even opschepperig als verwarrend. Bedoelen ze dat de binnenstad van Almere de beste binnenstad van Almere is? Van Flevoland? Van het Noordelijk halfrond? En nu we het er toch over hebben: in hoeverre is de binnenstad van Almere een rochel in het gezicht van de vrijheid die we massaal vieren met z’n allen? Hadden we het echt niet beter kunnen invullen toen dit stuk land droog werd gepompt, of is dat slechts een cynische gedachtegang die ik heb overgenomen van gefrustreerde planologen op televisie?
Net op het moment dat ik op het punt sta een samenhangend antwoord te formuleren op al deze vragen, vliegt er door de blauwe lucht een helikopter laag over het festivalterrein. Normaal gesproken een prima moment om niets anders te denken dan ‘ayy lmao, fuck yeah freedom’, maar in dit geval denk ik: ik moet de mensen van wie ik hou bellen, want ik ben een van de idioten die straks in dat ding stapt, en zoals dat ding overvliegt is het overduidelijk dat de dood spoedig zal volgen.
Advertentie
Oké, een NH-90-helikopter is een onvervalst top-apparaat, en in theorie niet echt iets om bang voor te zijn. Bijzonder nuttig bij – ik noem maar wat – het bestrijden van drugscriminaliteit in het Caribisch gebied. Retehandig bij het vervoeren van mariniers van het ene schip naar het andere, ook. Maar één dag in het jaar zoeft die kist met een godsallejezus hoog tempo over ons eigen land, om een ambassadeur van de vrijheid (en een handjevol enthousiaste/lachende/doodsbange journalisten) naar Bevrijdingsfestivals te vervoeren.
Een van die journalisten ben ik, en een van de ambassadeurs van de vrijheid is Ronnie Flex. Hij doet vandaag vijf shows door het hele land, waar hij bij elke vlucht op de voet wordt gevolgd door een ander gezelschap, op zoek naar een goeie quote over vrijheid. Ik zie Marieke Elzinga van RTL Boulevard. Ik zie Domien Verschuuren van 3FM. Ik voel me bezwaard en lichtelijk ongemakkelijk. Backstage durf ik niet vlug de kleedkamer van Jack Parrow in te duiken om te kijken of hij als een van de witste rappers van de wereld misschien ergens een flesje zonnebrandcrème heeft liggen.
Dit kinderachtige ongemak valt relatief snel van me af als ik Ronnie zie optreden. Hij lijkt compleet klaar voor de festivalzomer: z’n stem is beter dan ik ooit live gehoord heb en z’n samenwerking met Deuxperience Band leunt na ongeveer anderhalf jaar oefenen tegen het optimale aan. Het gemak waarmee hij na een traptour als Flonti Stacks overschakelt naar een allround festivalshow voor het grote publiek, bewijst precies waarom er niet snel een beter iemand gevonden kan worden als ambassadeur voor de vrijheid.
Advertentie
Het uitbrengen van zijn trapproject NORI is, misschien indirect maar zeker niet onbewust, een ontzettend belangrijke stap geweest om vrijheid voor zichzelf te creëren. Het trapgeluid past hem perfect, en natuurlijk is het live sick, maar het is niet de muziek waarmee hij een van de grootste popsterren van Nederland is geworden. Hij heeft een periode gehad waarin alles wat hij naar buiten gooide binnen twee tellen in platina veranderde. Die formule liet hij voor een keer liggen omdat hij er zin in had.
Achter het podium verzamelt zich tijdens de show een groepje mannen in groene luchtmacht-overalls. Ze dragen namen als Frank, Jan en Marcel en zien eruit alsof ze dagelijks achteloos dosissen vrijheid bezorgen. Na de show drukt Marcel me op het hart dat vliegangst in een helikopter totaal niet nodig is. Ik zit naast hem in het busje naar de opstijgplaats, en daar probeer ik nog een grapje te maken over hoe moeilijk het parkeren is in de buurt. Als hij uit voorzorg kotszakjes begint uit te delen, die hij voor de gelegenheid in z’n broekspijp bewaart, besluit ik dat ik maar beter m’n mond kan houden.Defensie heeft zelfs op feestdagen een broertje dood aan tijdverspilling, dus na wat korte interviews en foto’s met buurtkinderen is het toch hoog tijd om richting Groningen te vertrekken. Ronnie is lichtelijk misselijk en een beetje instabiel, dus hij kiest ervoor om in de cockpit plaats te nemen. Vanuit de bak kun je niet in de cockpit kijken, het enige wat te zien is, is zijn knotje. Op deze manier lijkt het net alsof hij aan de knuppel zit: in essentie niet geruststellend.
Advertentie
Stating the obvious: een helikopter maakt nogal wat geluid. Tegen het opblazen van trommelvliezen krijgt iedereen voor het aanzetten van de wieken een headset op. Als we eenmaal zijn opgestegen merk ik dat ik ongeveer de enige ben wiens headset niet is aangesloten. De mensen om me heen lijken ontspannen, het lijkt alsof er grappen worden gemaakt. Ik ben niet echt in de positie om uit het raam te kijken, heb mezelf ook bijzonder onfortuinlijk vastgeklikt in de gordels, maar ik weet uit de lucht een glimp op te vangen van mijn hometown Meppel. Steek ik toch in m’n zak. Denk het geluid, de hoogte, de snelheid, militairen die met hun halve lijf naar buiten hangen, constante doodsangst en misselijkheid weg, en het lijkt net alsof je in een trein zit.En het lijpe is: eenmaal in Groningen begint het hele circus weer vanaf begin af aan. Helikopter uit, korte interviews, foto’s met fans, busje in, busje uit, foto’s met fans, optreden, foto’s met fans, busje in, ga zo maar door. Ik ben maar één vlucht deel van z’n entourage, en nu al aan het fantaseren over een lang weekend in een Zuid-Europese stad. Z’n blik achterin het busje staat al behoorlijk op een verlangen naar een dutje, behalve wanneer er kinderen voor het semi-geblindeerde raam van het busje staan om een boks door het glas te kunnen vangen.
Ronnie trekt het bijzonder goed, heb ik het idee. Ik weet dat het cliché is om over z’n wietverslaving te beginnen, maar zelfs nuchter zijn alle indrukken op een dag als deze overweldigend genoeg om ergens een vredig hoekje op te zoeken om jezelf te verstoppen. Met een mindstate die op iets anders staat dan volledige toegang tot al je gedachtes lijkt het me onmogelijk om dit vol te houden. Zelfs niet als je een eigen helikopter tot je beschikking hebt, voor een dag.
