Wat ik over de mensheid leerde door in een Spongebob-kostuum te werken

Pretparken zijn een bron van plezier, maar voor veel mensen ook de plek waar ze hun geld verdienen. Arne* werkt sinds een paar maanden in een pretpark. Hij vertelde over de donkere kanten van het werken in een attractiepark. Arne wandelt verkleed als Teenage Mutant Ninja Turtle of als Spongebob door het park, poseert voor foto's met bezoekers, danst in shows en doet zijn best om vreugde te verspreiden.

Voor veel bezoekers is dat nog niet genoeg. Ik sprak Arne over de verbale en fysieke mishandelingen waar hij elke dag mee te maken krijgt. Hoewel het inmiddels onderdeel uitmaakt van zijn baan, betekent dit niet dat het makkelijker wordt, of dat je eraan went.

In de paar maanden dat ik hier werk zag ik dingen die ik niet voor mogelijk hield. Het is zo raar – we worden aangenomen om bezoekers op te vrolijken, maar we worden de hele dag uitgescholden. De meest onschuldige termen die we te horen krijgen zijn 'klootzak' en 'bitch.'
's Ochtends, voor de shift begint, komt het team bij elkaar om uit te zoeken wie welk kostuum aantrekt en wie er rondloopt als begeleider. De begeleiders zijn er om te zorgen dat de mensen in het kostuum niks overkomt. Als het park opent, lopen we naar de ingang om bezoekers welkom te heten. Daar hoor ik meestal voor het eerst iets als "Hey Spongebob, vuile lul!"

Als er iets gebeurt waar de ouders van een kind het niet mee eens zijn, laten ze dat merken door ons te beledigen in het bijzijn van hun kinderen. Laatst was ik als begeleider aan het werk op een plek in het park waar mijn collega's in kostuum een paar keer per dag komen om op de foto te gaan met gasten. Nadat een kind op de foto was geweest, kwam zijn moeder naar me toe, ze vertelde dat ze dacht dat een van de karakters niet aardig was geweest voor haar zoon. Ik vertelde haar dat ik met mijn collega's zou praten en dat het geen probleem zou zijn om nog een keer een foto te nemen met haar zoon. Daar nam ze geen genoegen mee. Terwijl ze naast de rij met kinderen met stond, leunde ze voorover en schreeuwde ze dat een van de karakters een eikel was en een kleine pik had.

Ik probeer dit soort dingen op een professionele manier op te lossen, maar het raakt me wel. Vooral omdat ik niet begrijp waarom mensen zoiets doen. Ik weet dat ze me waarschijnlijk niet persoonlijk willen beledigen – ze denken dat ze kunnen doen wat ze willen op hun dagje uit. Maar dan nog, ik snap niet waarom mensen het oké vinden zich zo te gedragen.

"Er zijn twee soorten mensen die ons fysiek pijn doen. Mensen die te enthousiast zijn en het per ongeluk doen; als mensen zich bewust zijn van het feit dat te ruw handelen pijn doet, zijn ze meestal voorzichtiger. Toch vraag ik me af of mensen soms vergeten dat er een echt persoon in zo'n kostuum zit.

Helaas zijn er ook mensen die ons bewust pijn doen. Laatst zat ik op mijn knieën om op de foto te gaan met een meisje van ongeveer vier jaar oud, toen plotseling een tiener van achter tegen mijn reet schopte, gewoon omdat het kon. Een andere keer, tijdens de dagelijkse officiële fotosessie – die best hectisch kan zijn, met al die kinderen en ouders die de beste en mooiste foto willen – pakte een vrouw een collega van me onder zijn oksels en gooide hem op de grond.
Het is lastig omgaan met deze vormen van agressie als je een kostuum draagt. We moeten in onze rol blijven en kunnen daarom niet praten met de gasten. Het enige wat we kunnen doen, is onze begeleiders laten weten wat er is gebeurd, maar zelfs dat kan moeilijk zijn. Je kan niet praten, en sommige kostuums, zoals die van Patrick Star bijvoorbeeld, hebben geen armen of benen. Als je de begeleider van de dag bent, is het onmogelijk om alles te zien wat er gebeurt. Sommige gasten kunnen erg agressief zijn, vooral groepen tieners.
In ons spookhuis gebeurde laatst iets vreselijks. Je mag er geen foto's of video's maken, maar twee jongens en drie meisjes renden er doorheen terwijl een van de meisjes aan het filmen was. Mijn collega vroeg het meisje of ze haar telefoon weg wilde stoppen. Ze sloeg hem in zijn gezicht en brak zijn neus.

Als er zoiets gebeurt, stoppen we wel met onze rol en gaan we naar de backstage. De begeleider probeert dan de overtreder te pakken te krijgen. Die zijn vaak al lang weg. Als we ze te pakken krijgen, vragen we ze naar de receptie te komen. Daar wordt de bezoeker (vaak een tiener) die Spongebob een pak slaag gaf voorgesteld aan de kleine vrouw in het kostuum die de klap kreeg. Meestal hebben ze dan niks meer te zeggen.

Het is extreem heet in zo'n kostuum, je krijgt geen lucht. Dus na ongeveer een half uur krijg je een half uur pauze. Elke shift trekken we ongeveer vijf tot zes keer ons kostuum uit. Dat doen we achter de schermen, om even te luchten.
De sportkleding die we onder ons kostuum dragen wordt 's nachts gewassen, de kostuums worden gedesinfecteerd na elk gebruik. Zo nu en dan worden ze professioneel schoongemaakt om de geur te verdrijven. Dat helpt een beetje, maar het blijft altijd duidelijk dat je niet de eerste bent die het kostuum draagt. Dat is vooral vervelend als het op de onderkleding aankomt. Het is overduidelijk dat degene voor jou heeft gezweet als een otter.

Als je continu wordt lastiggevallen door bezoekers, is de kans groot dat je er op een gegeven moment klaar mee bent en terug wil slaan. Er was een keer een gast die zich langs de rij heen duwde en toen hij daarop werd aangesproken, duidelijk maakte dat hij vond dat hij niet in de rij hoefde te staan. Hij floot naar een van mijn collega's om bij hem te komen, zoals je bij een hond zou doen. Voor mijn collega was dat de druppel, en hij duwde de bezoeker omver. Niet hard – dat kan niet eens als je een kostuum aan hebt – maar hard genoeg. Natuurlijk is het absoluut niet toegestaan onze gasten zo te behandelen, maar eerlijk gezegd voelde het goed dat de boodschap op deze manier aan die man duidelijk werd gemaakt.

Geweld in het park is meestal eenrichtingsverkeer, van bezoekers naar ons toe. Er is geen enkele vorm van opvang beschikbaar voor ons. Je kan praten met een teamleider als iets je dwarszit, maar uiteindelijk hoort het gewoon bij je werk. Eerlijk gezegd ben ik blij dat het voor onze gasten niet duidelijk is of er een man of een vrouw in een kostuum zit. Ik ben er vrij zeker van dat mijn collega's aangerand zouden worden als onze gasten dat wel zouden weten. Zelfs zonder het te weten, proberen gasten hun handen op bepaalde plekken op ons kostuum te leggen; vaak omdat ze denken dat het hilarisch is. Deze baan heeft mijn kijk op de wereld gigantisch veranderd – ik heb geleerd dat het naïef is om fatsoen te verwachten van mensen. Ondanks dat deze baan mentaal en fysiek slopend is, vind ik het nog steeds leuk om te doen. Niet vanwege het geld – ik verdien minimumloon – maar door de geweldige momenten die de slechte momenten teniet doen. Een kind in een rolstoel laten lachen, daar kan niets tegenop. Maar ik vraag me wel af waar al die negatieve energie van sommige gasten vandaan komt. Het is tenslotte een pretpark. Waarom zijn sommige mensen zo vastberaden om geen pret te maken?