Een portret van Christina Curry met gele achtergrond
Foto door Mo Schalkx, concept en artwork door Titia Hoogendoorn

FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Christina vertelt waarom een existentiële crisis juist geweldig kan zijn

"We weten misschien niet waarom we op aarde zijn, maar het is aan onszelf om een reden te vinden."

Christina Curry aka Sad Girl heeft een hoop gewilde en ongewilde levenservaring en beantwoordt met die kennis vragen van lezers in de problemen. Of het nou gaat over de liefde, ontspoorde ouders of sexy foto's op je socials zetten: Christina weet raad.

Heb je ook Sad Girl Support nodig? Mail Christina op christina.curry@vice.com, of slide in de dm van haar insta.

Lieve Sad Girl,

Hoe kan het toch dat ik me eenzaam voel, maar het tegelijkertijd haat om bij veel mensen te zijn? Oké, haten is een groot woord, maar ik heb nul interesse in ze, dus meestal ontstaat er een ongemakkelijke situatie omdat ik totaal niet met mensen level. Wat is er mis met mij?

Anoniem

Advertentie

Beste Sad Girl,

Hoe ga ik om met een existentiële crisis? Het is heel demotiverend en roept best wat angst op. E.

Lieve E. en Anoniem,

Meestal beantwoord ik geen twee brieven tegelijk, maar omdat jullie allebei in een existentiële crisis lijken te zitten (ja ook jij Anoniem, nu je erachter bent gekomen dat mensen best wel vreselijk kunnen zijn), dacht ik twee gedesillusioneerde vliegen in één klap te vangen.

Laten we beginnen met een oude vertrouwde Wikipedia-definitie: “Existentiële crisis – gevoelens van eenzaamheid en betekenisloosheid ten opzichte van de wereld komen vaak voor in een existentiële crisis. Een existentiële crisis is een moment waarop een individu zich afvraagt of het leven betekenis, een doel of waarde heeft. Het kan gepaard gaan met een depressie en negatieve gevoelens over de zin van het leven.”

Dat lijkt op wat jij de laatste tijd ervaart in sociale situaties, Anoniem. Je voelt je eenzaam dus wil je niet alleen zijn, maar als je dan met anderen bent voel je je eenzamer dan ooit, toch? En jij, E, hoe zit het met dat nare gevoel in je buik als je denkt aan alle nare mensen op de wereld, of dat rotgevoel als je denkt aan het feit dat je je hele leven hard werkt om uiteindelijk gewoon dood te gaan?

Welkom aan de donkere kant des levens mijn vrienden, alwaar het echt niet alleen maar duister is, maar wel realistisch en misschien zelfs behoorlijk teleurstellend. Maar het goede nieuws is dat een existentiële crisis niet zo vreselijk hoeft te zijn als-ie nu aanvoelt – sterker nog, het kan zelfs je ogen openen en omslaan in iets positiefs! En wees vooral niet bang, iederéén voelt zich weleens zo.

Advertentie

Niemand weet waarom we leven. Op school leren we over hoe de aarde is ontstaan, over de evolutie van de mens, en sommige van ons leren over God. Jarenlang hebben we deze verhalen gewoon voor waar aangenomen, want het is altijd eenvoudiger om verteld te worden wat je moet geloven, dan zelf na te denken en misschien teleurgesteld te raken door het feit dat niet overal een verklaring voor te vinden is.

Nu wij ons eindelijk ontwikkelen als onafhankelijke denkers, komen we los uit die mal. En dat kan eng zijn. Maar het is een geweldige tijd om mensen te zoeken die net zo denken als jij, en samen met hen een nieuwe betekenis aan het leven te kunnen geven.

Zoals de Franse filosoof en schrijver Albert Camus al eens zei (vrij vertaald): “De letterlijke zin van het leven is datgene wat jij doet om ervoor te zorgen dat je er geen einde aan maakt.” Waarschijnlijk klinkt dit in het Frans een stuk romantischer, maar ik denk wel dat hij gelijk heeft.

Vind datgene waarvoor jij elke ochtend je nest uitkomt, iets waardoor jij je voldaan voelt, en omring jezelf met mensen die van je houden en je blij maken. We weten misschien niet waarom we op aarde zijn, maar het is aan onszelf om een reden te vinden. En om mensen om ons heen te verzamelen die je hierin aanmoedigen en versterken.

Je hoeft geen gigantische vriendengroep te hebben om een vol leven te leiden. Het vreemde (en leuke) aan volwassen worden is dat je steeds beter begrijpt wat je zoekt in vrienden en in mensen in het algemeen. Hierdoor verdwijnt er vanzelf ook een hele sloot aan vrienden van wie je gewend was dat ze er waren – maar dat is niet erg. Als je de mensen van wie je houdt en van wie jij een goed gevoel krijgt op één hand kan tellen, ben je al een heel gefortuneerd mens.