Psychedelische foto's van de Australische outback

Minder dan een jaar geleden spraken we fotograaf Tim Hillier ook al, maar de man is nou eenmaal fulltime bezig met allerlei vette projecten. Hij publiceerde onlangs de serie Domestic Connecting, bestaande uit foto's van de Australische outback. De foto's werden geschoten van achter de ramen van kleine vliegtuigjes waarmee hij kriskras rondvloog over afgelegen regio's in Australië, terwijl hij werkte aan het Indigenous Hip Hop Project. De foto's werpen regenboogachtige kleuren over het landschap – een effect dat Hillier per ongeluk ontdekte nadat hij z'n polarisatiefilter op z'n camera had laten zitten en daarmee foto's maakte vanuit het vliegtuig. We spraken Hillier over zijn mysterieuze foto's.

VICE: De foto's in deze serie hebben veel gekke kleuren. Kun je in gewone mensentaal uitleggen wat dubbele breking is?
Tim Hillier: Het duurde erg lang voor ik precies begreep wat het was. Het heeft te maken met een bepaalde hoeveelheid plastic en glas, en hoe de verschillende kristalmaterialen het licht op een bepaalde manier ombuigen. Zoals je ook in plexiglas soms regenboogkleuren ziet.

En je kwam daar bij toeval achter?
Ja, puur toevallig, doordat ik m'n polarizer op m'n lens had laten zitten terwijl ik door een vliegtuigraam fotografeerde. Ik heb m'n eigen vliegtuigraampjes proberen te maken, zodat ik ook vanuit een studio dat effect kon hebben, maar dat werkte niet echt. Dat komt waarschijnlijk door de hoogte en de luchtdruk of zo. Soms lukt het wel in auto's met geblindeerde ramen.

De foto's doen me denken aan aurafotografie. De foto's zijn visueel natuurlijk prachtig, maar hebben ze voor jou ook nog een diepere betekenis?
Ik heb veel tijd doorgebracht in de Australische outback, maar het gebied blijft mysterieus. Ik word er altijd weer verrast. Je ziet de mooiste, gekste dingen, en ik heb echt mooie verhalen gehoord en dingen meegemaakt in dat enorm uitgestrekte gebied.

Wat voor verhalen bijvoorbeeld?
Nou, we waren een keer in een dorpje, Gapuwiyak, en we organiseerden een Bungul (een traditionele dans) voor kinderen, bestaande uit twee onderdelen: de Dhuwa en de Yirritja. Na twee uur schakelden we van Dhuwa over naar Yirritja, en begon het te regenen. Dus na drie uur traditioneel dansen, terwijl wij stonden te filmen en foto's te maken, renden de kinderen naar huis en moesten we inpakken.

Later die avond, om een uur of 1 's nachts, hoorden we de kinderen in de verte weer zingen, dansen, met stokken slaan en op didgeridoo's blazen. We dachten dat de kinderen het zo leuk hadden gevonden dat ze ermee door wilden gaan. Maar de volgende morgen kwamen we de kinderen tegen en vroegen we ze naar de geluiden, waarop ze zeiden dat zij dat helemaal niet waren geweest. Ze zeiden dat het de voorvaderen waren geweest die door wilden dansen. Andere mensen hadden het ook gehoord; het was super duidelijk hoorbaar geweest, maar iedereen beweerde van niks te weten.

Brr.
Dat soort shit maakt de woestijn een mysterieuze en soms enge plek. Hoe meer ik weet, hoe meer ik erachter kom hoeveel ik ook niet weet.

Zie je Domestic Connections als een vervolg op Holding Patterns of is het iets dat op zichzelf staat?
Holding Patterns waren foto's van Australische luchtgezichten en wolkenlandschappen. Ik heb voortgeborduurd op het kleurengebruik en de patronen, maar dit gaat meer over de woestijn en Australië. Het heeft dus wel raakvlakken, maar ik zou het geen vervolg willen noemen.

Het lijkt alsof je foto's steeds abstracter worden. Is dat de kant die je op wil?
Er zitten twee kanten aan het type foto's dat ik wil blijven maken. Ik heb werk dat meer documentair is, en beter werkt voor boeken en artikelen. Mijn nieuwere werk is denk ik wat kunstzinniger, en hangt vaker in galerijen.

Bedankt!