Portretten van Singapore

Singapore zit middenin de Golden Jubilee, het vijftigjarige jubileum van het land als onafhankelijke republiek. Sinds de oprichting in 1965 is de stadstaat van een kleine havenstad uitgegroeid tot een economische macht om rekening mee te houden. Het heeft ook een reputatie als een staat met een strenge wetgeving — kauwgom kauwen is bijvoorbeeld verboden, en in 1994 werd de Amerikaanse student Michael Fay veroordeeld tot stokslagen voor vandalisme. Daarnaast staat het bekend als een erg schoon, geordend en rijk land.

Om meer te leren over Singapore vroegen we vier fotografen die er vandaan komen om beelden en tekst te maken over hun jeugd daar.

Alex Thebez is een Indonesische GIF-kunstenaar en fotograaf die momenteel in New York woont. Hij is de helft van het duo TAGTAGTAG en onderdeel van GIFRIENDS.

Ik verhuisde naar Singapore vanuit Jakarta na de rellen in 1998. Mijn familie was al vaker in Singapore geweest, omdat het een populaire vakantiebestemming was voor de regio. In tegenstelling tot het grootste deel van Zuidoost-Azië was Singapore stabiel en modern.

Ik werd min of meer tegen mijn zin in een inwoner van Singapore. Mijn ouders hadden besloten dat ik naar school moest gaan in een land dat ons niet elke paar decennia probeerde te vermoorden. Ik ging meestal 's nachts op pad. We dronken veel (vooral bier, sterke drank was en is te duur), gingen veel naar concerten en clubs (alleen bands als Hoobastank kwamen weleens spelen, maar ik zag ook een keer Linkin Park live) en we speelden vaak DOTA in LAN-winkels, ook al was ik daar erg slecht in.

Singapore was een huis dat niet echt een thuis was, maar heeft wel een dierbare plek in mijn herinneringen. Hoewel er duidelijke problemen zijn in de stadstaat, kon ik in Singapore wel zonder zorgen 's nachts over straat lopen. Ik raakte bevriend met mensen die me over Descartes vertelden, ging naar punkshows met Maleise skinheads, en kotste een keer een hele taxi onder.

Marilyn Yun Jin is een fotograaf en designer die in Singapore woont. Ze is een van de oprichters van Knuckles & Notch, een risographdrukkerij en uitgeverij.

Het was een luxe en een privilege om in de jaren negentig en vroege jaren nul op te groeien in Singapore. Ik was dol op films uit Hong Kong, Japanse cultuur en MTV. Jeugdcultuur [die specifiek was voor] Singapore bestond in die tijd niet echt.

In mijn tienerjaren ging ik om met veel verschillende mensen, stortte ik me volledig in relaties die nergens naartoe gingen, speelde ik muziek, ging ik naar concerten, en werd ik dronken op woensdagen en in het weekend. Ik probeerde eigenlijk alles te doen, behalve drugs gebruiken (de straffen voor drugshandel en gebruik zijn in Singapore behoorlijk streng - 'doodstreng', zeg maar.)

Dilys Ng is een kunstenaar en curator die werkt met fotografie en installaties. Ze is ook de oprichter vanGalavant Magazine.

Opgroeien in Singapore was een beetje als opgroeien in een winkelcentrum. Alles was schoon, makkelijk en duur, en je stond vaak voor het raam in je geairconditionde bubbel de wereld van een afstandje te ervaren.

Mensen praatten graag over politiek en nostalgie terwijl ze in de rij stonden voor de beste nasi lemak. Ook hadden ze het vaak over geld, de rapportcijfers van hun kinderen, en hoe ze nooit uit het land weg zouden gaan.

Chang Ming is een fotograaf uit Singapore die ook Nope Fun runt.

Als een collectivistische maatschappij is er veel druk om te conformeren in Singapore: om goede cijfers te halen, een respectabele baan te vinden, veel geld te verdienen, een goede partner te vinden, etcetera. Succes wordt gemeten volgens een geplande route; een route die gekenmerkt wordt door materialisme.

Opgroeien in een post-koloniaal Singapore betekende ook dat ik blootgesteld werd aan veel ideeën uit het Westen, terwijl ik leefde in een mix van culturen uit het Oosten. Zo'n jeugd bereidt je misschien goed voor op een leven in de huidige globale economie, maar ik denk dat je er ook een gespleten gevoel van identiteit aan overhoudt, en dat het een cultureel dilemma oproept dat ook op grotere schaal voor de maatschappij geldt: Welke cultuur is de mijne? En waar hoor ik echt thuis?