Mensen in Dublin vierden dat xtc heel even legaal was

Ik heb vannacht veel nieuwe vrienden gemaakt. We zijn in een kelder in het centrum van Dublin, in een relatief chique bar met de naam Turk's Head. Het is zo'n plek waar ze twee mojito's voor de prijs van één schenken aan kantoormedewerkers in kekke overhemden en toeristen die verder zijn gekomen dan de Temple Bar, in de hoofdstraat. Een typische plek voor Tinder-dates en saaie afscheidsfeestjes, waar Karlijn van accounting een drankje te veel drinkt en begint te huilen dat ze geen gelukkige jeugd heeft gehad. Vanavond vallen mensen over elkaar heen, knuffelen de muren en omhelzen elkaar. Er wordt nauwelijks geprobeerd om de sleutels en kleine plasticzakjes te verbergen terwijl ze worden doorgegeven. Op de trap zit een groepje meisjes even een pauze te nemen van het gedruis. Jongens staan onzichtbare kauwgom te kauwen en met gebalde vuisten naar elkaar te brullen.

Veel mensen, zo niet iedereen, zit hier aan de pillen, wat vanavond door bizarre omstandigheden in heel Ierland legaal is.

Het gerechtshof verklaarde dinsdag namelijk de drugsmisbruikwet uit 1977 ongeldig, nadat ze erachter kwamen dat er nieuwe dingen aan waren toegevoegd zonder dit voor te leggen aan het Oireachtas, het Ierse nationale parlement. Dit resulteerde in de tijdelijke legalisatie van xtc, ketamine, paddo's, crystal meth en een rare B-klasse drug die mensen 'Jeff' noemen. Er werden snel maatregelen getroffen om nieuwe wetten leven in te blazen, wat betekent dat het om middernacht weer verboden is om drugs in je bezit te hebben.

Het betekent ook dat mensen het gevoel hebben dat ze het snel moeten vieren, voordat het legaal gezien niet meer oké is om lijntjes mdma te snuiven van openbare bankjes. De kans is groot dat Ierland maar één kans krijgt om Yokes Day te vieren ('yokes' is hoe Ieren pillen meestal noemen), dus het dak moet eraf, vanavond. Gunstig is dat de Turk's Head z'n bar beschikbaar heeft gesteld voor een feest met de naam Loophole Pop Up Party.

Het evenement op Facebook heeft een banner van de Ierse premier, Enda Kenny, die vraagt: "Any yokes?" Meer dan duizend mensen hebben op 'aanwezig' geklikt. Het is duidelijk dat veel mensen erg blij zijn met de domme politieke fout.

Als we arriveren staat de kelder vol met zweterige feestvierders met glazige ogen en droge bekken. Het feest vindt ook plaats op straat en ik zie mensen die ik herken van school en Twitter pillen met elkaar delen. In Dublin kent iedereen elkaar en is iedereen enorm handtastelijk. Het is lastig om de trap op te lopen zonder onderweg doodgeknuffeld te worden. De gierige gasten die achterin de club pillen verkopen zijn nu nog gieriger. Tussen het knarsetanden door glimlachen ze, terwijl hun ogen op half zeven hangen. Ze dragen bij aan de illusie dat we allemaal in een soort ouderwets LSD rave-universum vol PLUR zijn beland, een ode aan een tijdperk waarvoor we te jong zijn om het te herinneren.

#Yokesen #Yokegatewaren in Ierland de afgelopen dagen trending op Twitter. Het verhaal werd in zowel nationale als internationale media ruimschoots besproken. Afgelopen nacht bezegelde de komiek Blind Boy van de Rubberbandits zijn status als nationale held, door op Newstalk 106, een radiozender, openhartig te vertellen over hoe strak hij stond. Hij richtte de aandacht ook op de zware bekrompenheid van een verbod, die hij een "magere oplossing" noemde voor een ingewikkeld probleem als verslaving. Blind Boy maakt ondanks zijn grapjes een goed punt. Ierland heeft altijd de neiging gehad om zelfvernietiging te vereren als een soort creatieve daad en vandaag de dag is dat niet anders. Mensen uit Dublin zijn trots op het feit dat ze uit een "Dirty Old Town" komen, waar naar de klote gaan een belangrijk onderdeel van je jeugd is, en waar vele families uiteindelijk overhoop komen te liggen door alcohol- en drugsverslavingen. De overheid lijkt er niet echt een oplossing voor te hebben. Een ander verhaal waar veel Ieren niet blij mee zijn, is het feit dat de afgelopen maanden crystal meth een steeds groter wordend probleem is.

Net als ik zijn veel mensen op dit feest tiener, of ergens begin twintig, maar zelfs in hun nog maar korte volwassen levens heeft Ierland al een flink aantal drastische veranderingen in het drugsbeleid doorgevoerd. Er werden 'legale' paddo's en pillen in smartshops verkocht, we hadden de mephedrone-gekte en het daaropvolgende verbod in de zomer van 2010, en nu weer dit.

"Ik liep ooit stage in een smartshop," vertelde een vriend van me eerder op de dag. "Het waren altijd hele normale mensen die in de rij stonden. We rookten iedere dag Spice Gold. Dat was echt ranzig."

De organisatoren van dit feest zijn dunne, jongetjes-achtige mannen met skateboards en meisjes met gesteild haar, die voor de gelegenheid hoge hakken en korte jurkjes hebben aangetrokken. Ik vraag iemand die een soort leider lijkt te zijn wat hij vindt van deze domme vergissing van de overheid. "Ik wil over tien jaar niet terugblikken en denken: oh, die dag? Ja, toen was ik de volgende ochtend gewoon op tijd op kantoor," zegt hij. "Het is ieders eigen keus om drugs te gebruiken, en ik wil gebruik maken van die keuze."

Hij verwijst ons door naar een vriend, die ons drie Yellow Monkeys aanbiedt.

"Ik vind dat pillen illegaal moeten zijn zodat losers ze niet nemen," vertelt iemand lachend als we buiten staan. Een uitsmijter loopt met een zaklamp de trap af. Ik vraag me af wat hij zoekt; drugs die niet binnen de maas van de wet vallen? Kan hij het ene witte poeder van het ander onderscheiden? Is hij een wandelende versie van Erowid, in staat om in een donkere club ketamine van coke te onderscheiden? Een zakje met dat laatste gaat nu rond. De laatste keer dat ik het zo openbaar gebruikt zag worden was in een van de bars die bewust heel vroeg al open gaan.

Een vriend van mij, Luke, merkt op: "Het herinnert je aan hoe kwetsbaar wetten eigenlijk zijn."

Hij heeft een goed punt: we zijn het gewend om voorgelogen te worden door de overheid met excuses om niks te doen. De legalisering van abortus, het homohuwelijk: allemaal dingen waar blijkbaar referenda voor nodig zijn om te bepalen of de Ieren echt zeker weten dat ze het willen. De pillen daarentegen, zullen binnen een dag weer illegaal zijn, zonder dat iemand hiernaar gevraagd wordt.

De organisatoren van het feest hebben beloofd om een euro per bezoeker te schenken aan een goed doel voor daklozen, waardoor onze wazige gevoelens van liefde nog groter worden. En het begint langzamerhand ook echt goed vaag te worden: buiten zingen een paar oude zielen een stuk van On Raglan Road, een lied dat oude mannen zingen als ze genoeg whisky hebben gedronken. Hippe, rijke meisjes staan te zwabberen op hun hakken, die blijven steken in de geplaveide straat. Ze luisteren naar het gezang en op de één of andere manier kunnen deze verschillende groepen opeens prima met elkaar overweg.

Dichterbij dan dit zullen we nooit bij een ander Ierland komen, waar drugs – de meeste drugs, in ieder geval – legaal zijn. Een wereld waar wij, de neergeslagen eeuwige stagiairs, de uitzichtloze jonge mensen van Dublin, legaal een chemische illusie van hoop kunnen creëren.

Iedereen hier is of een student die de echte wereld nog even buiten de deur wil houden, of iemand die er al middenin zit en het daar erg moeilijk mee heeft. Eventjes voelt het alsof we weer allemaal in een veilige baarmoeder rondzwemmen.

Op het toilet praat ik met een meisje. Ze nam haar eerste pil twee maanden geleden en doet het nu minstens drie keer per maand. Meestal neemt ze Blue Ghosts (de pillen waarover de media schreven dat ze dodelijk zijn, maar die iedereen toch nam). Ze denkt dat ze tolerantie begint op te bouwen, maar ze weet niet zeker of ze haar dosis wil gaan verdubbelen.

Ik ontmoet ook haar vriendin, Sinead, die naar Toronto is geëmigreerd en nu tijdelijk terug is. Ze is hier maar voor één week en de pillen helpen haar om snel weer te binden met de vrienden die ze hier achterliet. Ze lijkt zich een beetje te schamen en zegt dat ze nu fulltime werkt en geen drugs gebruikt in haar nieuwe leven buiten Dublin. Ze mompelt: "Normaal gesproken ben ik niet zo erg naar de klote hoor," en loopt weg richting de deur. Het begint laat te worden, en onguur. Eén of andere amateuraanhanger van complottheorieën beweert dat de waterbelasting gerelateerd is aan de maas in de wet, omdat ze willen dat we meer geld uitgeven aan water. Een andere gast benoemt de problemen van vorige 'legale' drugs. Hij klaagt dat "mephedrone hem heeft verneukt." Zijn vriend zegt dat alcohol minstens zo schadelijk is: "Afgelopen week heb ik met iemand gevochten, alleen maar omdat ik fucking dronken was. Toen ik naar huis ging voelde ik me echt kut."

Misschien zijn pillen niet extreem goed voor je hart en voor de rest van je gezondheid, maar ze zorgen er wel voor dat stoere jongens in gevoelige zielen veranderen.

De jongen die zich kut voelde toen hij naar huis liep vraagt of hij mijn notitieblok mag lenen. Hij tekent er een uitgebreide schedel met een hanenkam in. Ik vraag aan de clubeigenaar, die er verdacht fris uitziet om drie uur 's nachts, waarom hij de taak op zich nam om dit door de overheid goedgekeurde pillenfeest te organiseren.

"We vonden dat iedereen een herinnering nodig had dat uiteindelijk alles goed komt."

In de taxi kijk ik naar de schedel in mijn notitieblok. Ernaast staat geschreven "SURE JAYSUS WE'RE ALL ON YOKES." Niet voor lang meer. Of in ieder geval niet legaal.

@RoisinTheMirror