Naar een festival als je 300 kilo weegt

Op zijn dieptepunt woog Eric Verberne (50) zo’n driehonderd kilo. Hij kon niet verder dan tien meter lopen en niet langer dan tien seconden staan. Eten was voor hem een manier om alle shit eventjes te vergeten.

Eric werd vroeger flink gepest en had een moeder die permanent op dieet was. Als volwassene moest hij het abrupte einde van zowel zijn relatie als zijn baan verwerken. En dat deed hij met eten.

“Twaalf frikandellen speciaal, twee hele broden met beleg, een paar flessen cola, nog wat hagelslag en havermout. In een half uur tijd, tot wel vier keer per dag.”

De “Nederlands kampioen afvallen” en “voorvechter van rechten van dikke al dan niet homoseksuele mannen en vrouwen” kwam er met veel therapie en meerdere operaties weer bovenop. Hij weegt nu zo’n 120 kilo. Maar zelfs toen hij zwaar, depressief en eetverslaafd was, ging Eric naar festivals als Dance Valley, op een scootmobiel. “Ik vind dancemuziek heel mooi, ik sta altijd op met Armin van Buuren. Boemerdeboemerdeboem, zo gaaf.”

VICE: Hoe ga je naar een festival als je niet lang kunt staan of lopen?

Eric Verberne: Voor een afgelegen festival als Pinkpop moest ik een week van tevoren een speciaal busje regelen waar ik met mijn scootmobiel in kon. Het duurde ook een eeuwigheid voor ik er was.

Kom je met een scootmobiel wel door de smalle, drukke ingang van een festival?

Nee, mijn scootmobiel is 90 centimeter breed, dus die paste niet door die poortjes. Het voordeel was wel dat ik opviel, dus vaak kwamen er direct beveiligers naar me toe die dan een hek opzij schoven of mij via een andere ingang naar binnen lieten. En dan ben je op een terrein met duizenden mensen.

Dat had voor mij ook een voordeel, wat ik het Mozeseffect noem. De mensen achterin een massa gaan altijd vanzelf opzij. Zij tikken de mensen voor hen aan, en die weer de mensen voor hen. Het is prachtig om te zien hoe een zee van mensen in tweeën splijt.

Was iedereen zo aardig en attent?

Als je zelf rustig blijft, gaan mensen wel opzij. Sommige festivalgangers vragen zelfs of ze mogen meerijden. “Wat een prachtige kar!”, zeggen ze dan. “Net een Harley!” Maar als je toetert, of zelf een slechte dag hebt, reageren sommigen er negatief op. Ik heb weleens doodswensen naar mijn hoofd gehad. Mensen zeiden letterlijk: ik hoop dat je doodgaat. Als mensen drank of drugs ophebben, ben je een makkelijk doelwit.

Waar liep je verder tegenaan op festivals?

Drinken of eten bestellen was onmogelijk. Die kraampjes staan vaak op houten vlonders, daar kwam ik niet op. Festivalgangers met honger of dorst worden heel territoriaal, ze gaan geen millimeter opzij. Ik moest dus vrienden meenemen die voor mij bestelden.

Hoe ging je naar de wc?

Poepen was een flinke exercitie. Eerst moest ik zo dicht mogelijk bij een toilethuisje komen. Als je driehonderd kilo weegt is het gevaarlijk om een wankel trappetje zonder leuningen op te lopen. Ik ging achteruit het wc-hokje in en raakte klem.

En als je moest plassen?

Ik had een katheter aan mijn been, een zak van anderhalve liter. Als die vol was, leegde ik hem in een hoekje van het festivalterrein.

Deed je scootmobiel het altijd?

Vroeger had je nog glaswerk op festivals. Als ik daar met mijn scootmobiel overheen reed, had ik een platte band. Dan moest ik wachten tot iemand hem kwam maken.

Is dat niet enorm frustrerend?

Ik heb twee dingen geleerd: afhankelijk zijn van anderen en geduld hebben. Je kunt wel boos worden en ontploffen, maar daar komt die scootmobiel-ANWB geen seconde eerder van opdagen.

Ging je zelf weleens los met drank of drugs?

Drugs niet, maar ik drink wel. Door de gastric bypass ben ik snel aangeschoten; alle alcohol verdwijnt rechtstreeks in mijn dunne darm. Je mag ook niet in beschonken toestand in een scootmobiel rijden.

Officieel is het een gemotoriseerd voertuig. Maar daar had ik altijd lak aan. Wat kon de politie doen?

Vragen of ik uit wilde stappen?