Martijn Petrus gaf het stokje door aan Lisa Galesloot. De opdracht luidde: fotografeer datgene wat je altijd al wilde laten zien, maar nooit durfde vast te leggen.
VICE: Vertel, wie ben je en wat doe je?
Lisa Galesloot: Ik ben beeldenmaker en laatstejaars student aan de Willem de Kooning Academy in Rotterdam. Ik woon nu voor een half jaar in Londen om m’n stage te vervullen en omdat ik toe was aan nieuwe levenslessen en inzichten. Wat zien we op de foto?
Mijn lichaam met de herinneringen van een ver verleden, die voor mij het verdriet en de angst verbeelden van mensen die dichtbij me staan. Ik was zelf te klein om het op latere leeftijd bewust te kunnen herinneren, ik ken alleen de verhalen en zie de sporen op mijn lichaam. Hoe kom je aan die littekens?
Dat laat ik graag aan de fantasie van de kijker over. Waarom durfde je dit hiervoor nooit vast te leggen?
Trots was ik er nooit op, ik vond de littekens zelfs verschrikkelijk. Ik heb altijd gezegd, zodra ik 16 ben ga ik direct naar de plastisch chirurg. Inmiddels ben ik alweer zes jaar 16 en heb ik nog nooit een plastisch chirurg gezien. Het heeft vele onzekere momenten nodig gehad voordat ze bij me hoorden, nu weet ik niet beter. Soms sta ik vol verbazing in de spiegel te kijken naar de littekens, wat aangeeft dat het deel van mij is geworden en dat ik het niet eens meer zie. Het lijkt me zelfs verschrikkelijk raar om een volledig gladde huid te hebben. Tsja, dat is misschien het heersende schoonheidsideaal, maar laat ik daar maar niet over uitwijken. Het is waarschijnlijk wel aan te wijzen als een van de redenen waarom ik het nooit eerder op deze manier heb vastgelegd. Is het een opluchting, nu je ze wel hebt laten zien?
Nee, eigenlijk niet. Ik ben zelf voornamelijk bezig met de vraag of het een esthetisch en inspirerend beeld oplevert. Toen ik met het beeld en mezelf als onderwerp aan de slag ging, heb ik m’n emoties losgekoppeld en mezelf benaderd als object om zo het best mogelijke beeld te creëren zonder dat mijn emoties als schaamte en onzekerheid in de weg zouden zitten. Het is ook wel een beetje een wazige foto. Heb je dat bewust zo gedaan?
De eerste versie was ook nog eens een kwartslag gedraaid, bevatte een extra layer en had een tweede beeld ernaast dat het reliëf toonde. Het was gecreëerd op gevoel, achteraf gezien waarschijnlijk uit onbewuste zelfbescherming. Dat geldt dus ook voor de ruis in het beeld, naast dat het gewoon een bepaalde sfeer neerzet waar ik naar op zoek was. Mijn gezicht is onherkenbaar omdat het anders de aandacht van de kijker afleid. Is je werk altijd zo intiem?
Mijn eigen werk is altijd zo intiem ja, ik pleit voor kwetsbaarheid en oprechtheid. Ook in het dagelijkse leven en de mensen die ik om me heen ‘verzamel’. Met die eeuwige schijn en grote Facebook-glimlach komen we niet ver. Helaas is het moeilijk om je daarvan los te koppelen, ik gebruik mijn werk daarvoor als middel. Met wat voor projecten ben je op dit moment bezig? En wat kunnen we de komende tijd van je verwachten?
De komende maanden staan in het teken van afstuderen en de bijbehorende eindexamenexpositie, waar ik erg naar uitkijk. Verder richt ik me momenteel voornamelijk op het maken van video’s en hoop ik daarin komend jaar een goede balans te vinden tussen commercieel werk en mijn eigen projecten. Er lopen een paar hele leuke dingen en mijn hoofd stroomt over van de ideeën.Dankjewel Lisa! Lisa geeft het stokje door aan Anouk van Kalmthout, en vraagt haar om te laten zien waar ze uren naar kan kijken zonder dat het haar verveelt.
Lisa Galesloot: Ik ben beeldenmaker en laatstejaars student aan de Willem de Kooning Academy in Rotterdam. Ik woon nu voor een half jaar in Londen om m’n stage te vervullen en omdat ik toe was aan nieuwe levenslessen en inzichten. Wat zien we op de foto?
Mijn lichaam met de herinneringen van een ver verleden, die voor mij het verdriet en de angst verbeelden van mensen die dichtbij me staan. Ik was zelf te klein om het op latere leeftijd bewust te kunnen herinneren, ik ken alleen de verhalen en zie de sporen op mijn lichaam. Hoe kom je aan die littekens?
Dat laat ik graag aan de fantasie van de kijker over. Waarom durfde je dit hiervoor nooit vast te leggen?
Trots was ik er nooit op, ik vond de littekens zelfs verschrikkelijk. Ik heb altijd gezegd, zodra ik 16 ben ga ik direct naar de plastisch chirurg. Inmiddels ben ik alweer zes jaar 16 en heb ik nog nooit een plastisch chirurg gezien. Het heeft vele onzekere momenten nodig gehad voordat ze bij me hoorden, nu weet ik niet beter. Soms sta ik vol verbazing in de spiegel te kijken naar de littekens, wat aangeeft dat het deel van mij is geworden en dat ik het niet eens meer zie. Het lijkt me zelfs verschrikkelijk raar om een volledig gladde huid te hebben. Tsja, dat is misschien het heersende schoonheidsideaal, maar laat ik daar maar niet over uitwijken. Het is waarschijnlijk wel aan te wijzen als een van de redenen waarom ik het nooit eerder op deze manier heb vastgelegd. Is het een opluchting, nu je ze wel hebt laten zien?
Nee, eigenlijk niet. Ik ben zelf voornamelijk bezig met de vraag of het een esthetisch en inspirerend beeld oplevert. Toen ik met het beeld en mezelf als onderwerp aan de slag ging, heb ik m’n emoties losgekoppeld en mezelf benaderd als object om zo het best mogelijke beeld te creëren zonder dat mijn emoties als schaamte en onzekerheid in de weg zouden zitten. Het is ook wel een beetje een wazige foto. Heb je dat bewust zo gedaan?
De eerste versie was ook nog eens een kwartslag gedraaid, bevatte een extra layer en had een tweede beeld ernaast dat het reliëf toonde. Het was gecreëerd op gevoel, achteraf gezien waarschijnlijk uit onbewuste zelfbescherming. Dat geldt dus ook voor de ruis in het beeld, naast dat het gewoon een bepaalde sfeer neerzet waar ik naar op zoek was. Mijn gezicht is onherkenbaar omdat het anders de aandacht van de kijker afleid. Is je werk altijd zo intiem?
Mijn eigen werk is altijd zo intiem ja, ik pleit voor kwetsbaarheid en oprechtheid. Ook in het dagelijkse leven en de mensen die ik om me heen ‘verzamel’. Met die eeuwige schijn en grote Facebook-glimlach komen we niet ver. Helaas is het moeilijk om je daarvan los te koppelen, ik gebruik mijn werk daarvoor als middel. Met wat voor projecten ben je op dit moment bezig? En wat kunnen we de komende tijd van je verwachten?
De komende maanden staan in het teken van afstuderen en de bijbehorende eindexamenexpositie, waar ik erg naar uitkijk. Verder richt ik me momenteel voornamelijk op het maken van video’s en hoop ik daarin komend jaar een goede balans te vinden tussen commercieel werk en mijn eigen projecten. Er lopen een paar hele leuke dingen en mijn hoofd stroomt over van de ideeën.Dankjewel Lisa! Lisa geeft het stokje door aan Anouk van Kalmthout, en vraagt haar om te laten zien waar ze uren naar kan kijken zonder dat het haar verveelt.