De grootste metalband van Japan bestaat uit twee minderjarige meisjes en een travestiet met een baard

Rei Kuromiya ziet er vermoeid uit. Het is kwart over tien 's avonds – vijftien minuten na de bedtijd van de veertienjarige popster – en ze wordt gegijzeld door een enorme man in een jurk met een baard. De leeftijd van de man, die zichzelf Ladybeard noemt, is moeilijk te raden. Wanneer ik het hem vraag, zegt Ladybeard dat hij een vijfjarig meisje is. Hij zit samen met Rei in de razend populaire J-pop-metalband Ladybaby. We praten verder backstage, en de "vijfjarige" bebaarde man vertelt dat hij hiervoor een professionele worstelaar was. Hij klemt zijn gespierde armen om de nek van Rei en kondigt aan dat het tijd is voor een lesje worstelen. "Oké!" schreeuwt Ladybeard met een grijns, "dus je wilt je arm hier om haar arm heen hebben. De linkerhand op de rechterbiceps, en je rechterarm gaat langs de achterkant van haar hoofd. Dat is de 'sleeperhold'! Zo klem je de bloedtoevoer naar de hersenen af. Ze zal binnen de kortste keren in slaap vallen!"

Ladybaby bestaat nog maar sinds mei, toen een Japanse impresario besloot een band te vormen met de twee Japanse tieners Rei en Rie, en een Australische metaltravestiet die hij had gespot op de cover van een worsteltijdschrift. De resulterende band combineert de duistere intensiteit van metal met de zoetsappigheid van kawaii. "Nippon Manju" is in drie maanden bijna negen miljoen keer bekeken op YouTube, en de band gaat binnenkort op zijn eerste wereldtour. Een van de comments onder de video vat de reactie van de gemiddelde kijker op Ladybaby goed samen: "At first I was like wtf, but I love the combination <3 I'm addicted."

We zitten backstage bij een club in de Akihabara-buurt in Tokio, waar op elke straathoek meisjes in dienstmeisjesoutfits, ninjakostuums en schooluniformen staan. De meisjes delen flyers uit aan de passerende otaku, door anime en manga geobsedeerde alleenstaande mannen. Het zijn de otaku's die de concertzaal voor de Ladybabyshow vanavond zullen vullen. De mannen, die variëren van tieners tot mannen van middelbare leeftijd, zijn zo fanatiek dat velen van hen zelfs de ingewikkelde danspasjes van Ladybaby tot in de puntjes beheersen.

Dit is het laatste concert van de band in Japan voordat ze hun internationale debuut zullen maken in New York. In de kleedkamer praten de bandleden over hun plannen voor wereldheerschappij. Om erachter te komen wat de mensheid te wachten staat wanneer Ladybaby de wereld overneemt, besloot ik ze een paar vragen te stellen over hun band en hun missie. Ladybeard fungeerde als tolk voor de overige bandleden.

VICE: Hoe hebben jullie drieën elkaar gevonden?
Rei en Rie zijn duidelijk mijn zussen. Je kunt de gelijkenis tussen ons drieën zien. Voordat we Ladybaby vormden hadden we allemaal ook een solocarrière. Ik ken het verhaal alleen vanaf mijn kant. De CEO van platenlabel Clearstone was op het vliegveld en zag een tijdschrift met mij op de cover, en dacht: What the hell is dat? Hij belde me en zei: "Ik wil met je werken." Ik stemde in, en hij kwam later bij me terug met foto's van de meiden, en zei dat hij me in een popgroep wilde hebben.

Wat vonden de meiden van je?
Rei zegt dat ze dacht dat ik een mafkees was.

En nu?
Ze zegt: "Alleen nog maar meer!"

Je hebt nog een heel leven voor je. Wat is het langetermijnplan?Wereldheerschappij natuurlijk, maar om preciezer te zijn: we gaan op wereldtournee. Dit is voor ons veel sneller gegaan dan dat het voor de meeste popgroepen gaat. Zij doen er tien jaar over om een kans te krijgen om op te treden in Osaka. We zijn pas net begonnen, in mei. We zijn dus heel dankbaar.

Laten we het hebben over die wereldheerschappij. Hoe ziet een Ladybabyregime eruit?
Hardcore! Het wordt hardcore!

Volgens mij zit niet iedereen daarop te wachten. Ik bedoel, jullie ontvangen best veel haatmail toch?
Nou, de meisjes zeggen dat ze helemaal geen haatmail krijgen, maar alleen maar liefdesbrieven. De enige groep die echt een hekel aan mij heeft zijn metalheads. Ik krijg veel haatmail van hen, wat ik kan begrijpen. Het zijn puristen.

Wat is het doel van jullie muziek?
Het verspreidt een hele hoop geluk over de hele wereld. Dat is hoe ik erover denk. Ik voel me fantastisch! Het is een combinatie van mijn favoriete dingen. Ik hou van de compositie van popmuziek, maar ben ook dol op de uitvoering van metal. Ik hou van de kracht en het lawaai van metal. Dus het zijn twee dingen die samenkomen. Maar laat het me even aan de meisjes vragen.

Rei zegt: "Het is heel krachtig. Er is niemand zoals wij." Rie zegt: "Het verspreidt geluk en vreugde in overvloed."

Je hebt veel aandacht gekregen voor je travestie. Hoe denk jij over gender?
Ik doe dit al zo lang dat ik er niet eens meer over nadenk. Ik begon er al mee toen ik nog veel jonger was. Er werd toentertijd veel meer nagedacht over genderrollen. Het komt ook voor een groot deel voort uit dat ik een extroverte jonge gast was met een grote mond. Wanneer ik als tiener naar een feestje ging, wilden alle stoere jongens altijd met me vechten. Toen merkte ik dat travestie best een goede oplossing was, omdat het ontwapenend werkt als een jonge gast in een jurk op een feestje verschijnt. Opeens daagde niemand me meer uit om te vechten, en kon ik gewoon lekker feesten. En als worstelaar heeft het ook een toegevoegde waarde: als je een gast knock-out slaat terwijl je een schattig jurkje draagt, is dat altijd een stuk leuker om naar te kijken.

Maar het is de baard die het echt afmaakt en een onstuitbare tour de force van me maakt. Baarden en jurken hebben een ongekende kracht waar maar weinig mensen zich van bewust zijn.

Waarom hebben de meisjes geen baarden?
Ze doen hun best! Maar ik denk dat de meisjes op dit vlak wel tekortschieten. We hopen dat ze tegen het einde van de wereldtour allebei in ieder geval een beetje stoppels zullen hebben gekweekt. Ze zijn sowieso oud genoeg om een baard te hebben. Ik had al een baard toen ik veertien was. Maar ik ben nu pas vijf jaar oud, dus.

Wat vindt de Japanse transgendergemeenschap eigenlijk van je?
Als ze al een mening hebben, dan is dat vooral dat niet echt iets met hen te maken heeft. Ze vinden het wel schattig, en veel dieper gaat het niet. Met mijn solocarrière was ik eigenlijk verrast door hoeveel steun ik kreeg toen ik naar Japan kwam. Ik dacht namelijk dat zij wat ik doe gemakkelijk zouden kunnen opvatten als een parodie op hetgene dat zij serieus nemen.

En, is dat zo?
Nee, ik probeer de transgendergemeenschap niet voor schut te zetten. Maar ik was verrast door alle support die ik kreeg. Dat is eigenlijk een goede vraag voor Naoko Tachibana. Naoko is een Japanse fotografe die voornamelijk Japanse transgenders fotografeert. Zo hebben we elkaar ook ontmoet. Naoko zegt dat ik geen onderdeel ben van de gemeenschap omdat ik een performer ben. Het is geen lifestylekeuze die ik heb gemaakt. Vandaar dat ze het niet aanstootgevend vinden en mijn performance niet als iets negatiefs zien. Dat zou misschien wel anders liggen in Australië.

Denk je dat je als buitenstaander meer vrijheid hebt?
Ik denk dat als ik was begonnen als een Australiër in Australië, ik veel meer weerstand zou hebben gekregen. Maar omdat ik in Japan ben begonnen, ben ik omarmd door een heleboel mensen die me anders denk ik niet hadden omarmd.

Hoe kruip je voor een optreden in de huid van je personage als Ladybaby?
Als ik er niet voor zorg dat ik voor de show klaar ben om een huis te slopen en iedereen die ik zie te vermoorden, is de show niks waard. Vooral omdat wat ik doe nog steeds ver buiten mijn comfortzone ligt. Er zijn niet veel blanke professionele worstelaars die dansen met jonge Japanse meisjes. Voor de show wil ik gewoon als een gek rondrennen en dingen kapotslaan. Ik laat de meisjes me een paar keer slaan. Iedereen geeft me een tik voor de show. Maar ik doe hetzelfde voordat ik ga worstelen.

Hoe breng je het vijfjarige meisje in jezelf naar buiten?
Die is er al de hele tijd.

Oké, bedankt!