Een dagje op een magisch paddo-milkshake eiland

In een vieze, kleine surfbar in Bali vertelde een ex-gevangene genaamd Big D mij en mijn vrienden over Gili Trawangan, een idyllisch eilandje waar paddomilkshakes gewoon in standjes langs de weg verkocht worden. We wisten maar al te goed dat criminelen in vieze Balinese kroegen de beste feestjes kennen, dus het leek ons een goed idee om een dagje Trawangan te plannen.

Vanaf Bali is het twee uur met de boot naar het eiland. We hadden ook de twintig minuten durende vlucht kunnen nemen naar Lombok, het eiland ernaast, en vanaf daar een watertaxi kunnen nemen, maar vorige week was er een vliegtuig neergestort op diezelfde reis en we zijn ontzettende mietjes.

Onze boot heette de Rizky Bone, wat toevallig precies de naam was van de nu metal-band die ik begon toen ik twaalf was.

Bij aankomst had het eiland alle kenmerken van een ansichtkaart: wit zand, transparant turkoois water, oude Duitsers in nietsverhullende zwembroekjes en een ongelofelijke hoeveelheid Scandinavische babes die op vakantie leken van een mooiemensenboerderij. Je kunt hier gewoon op precies zo’n strand zitten waar je van droomt op je werk. Maar op dit strand verkoopt elk tweede standje magische paddomilkshakes, en de straten staan bomvol borden met teksten als "Mega Maximum Radical Mushrooms - Your Return Trip To The Moon."

Na ongeveer dertig seconden begin je te beseffen dat paddo's vrijwel onvermijdelijk zijn. De ochtend dat we aankwamen, kwam er tijdens het ontbijt een vrouwtje (ze zag eruit alsof ze minstens al een paar honderd jaar leefde) naar ons toe om ons een zakje met korting aan te smeren.

Het eiland is grotendeels moslim, maar de meeste tieners hier kauwen constant op de paddo's. Een jongen vertelde me dat zijn vader hem zou vermoorden als hij hem met drank pakte, maar dat paddenstoelen helemaal oké zijn in zijn huis. (Ik weet dat sommige foto's een beetje kut zijn. Ik probeer heus niet conceptueel te zijn hoor, het zijn gewoon stills van een videocamera.)

Er zijn geen auto's op Gili Trawangan, alleen door paarden getrokken riksja's. Dus als je high bent en giechelt over een paard dat recht op je afstormt, dan is het ook echt een paard dat recht op je afstormt.

Tussen alle denderende riksja's en Indo's met bongo's en dreadlocks door, riep deze jongen dat hij de beste shit op het eiland in zijn koelkast had—iets waar je een drugsdealer niet vaak over hoort opscheppen, dus we vroegen hem wat hij had.

Blijkbaar had hij net genoeg verse paddo's binnengekregen om de helft van de koelkast van het café te vullen, en zijn moeder had de ruimte nodig om haar veel te dure frisdrank te koelen. Deze zak kan waarschijnlijk een kleine familie een week voeden, en kostte € 3,-.

Na een paar handjes van zijn gekoelde psychoactieve schimmel, vonden we het een goed idee om te gaan snorkelen. Blijkbaar zijn alle beslissingen goede beslissingen als je tript in een paradijs, want hoewel het nu misschien niet zo lijkt, was deze schildpad een van grappigste dingen die ik ooit heb gezien.

Toen we de zee uitkwamen zagen we deze kolossale, apocalyptische wolk onze kant op komen. Dat zou eigenlijk angstaanjagend moeten zijn, maar om een of andere reden moesten we alleen maar harder lachen. Ik geloof dat een vriend van me zei dat het een beetje leek alsof God een enorme hijs van een bong had uitgeblazen. Dat klinkt nu heel stom, maar je bent nu eenmaal niet toerekeningsvatbaar als je net een uur hebt gelachen om een zeeschildpad.

We waren nog steeds niet over de schildpad heen toen we van het strand afliepen, maar toen kwamen we deze bedelende katten tegen, waar we helemaal niet lekker op gingen.

Om uit ons kattendipje te komen gingen we naar de meest luxe paddohut die we konden vinden en keken we toe hoe een man vloeibare psychedelica voor ons bereidde in de best uitgeruste keuken die ik ooit gezien heb. Hij vertelde ons dat hij zichzelf meestal liet overgeven na het drinken van het goedje, omdat "je dan echt gaat vliegen". Ik geloofde hem niet.

Deze beerput bestaat uit ananas, banaan, limoen en paddo. Het smaakte een beetje als een Tropicana-smoothie die na jaren onder de grond te hebben gezeten weer opgegraven is.

Op een plek waar het totaal acceptabel is om vier uur lang versuft naar een muur te staren, krijg je gek genoeg vijf jaar celstraf voor het roken van wiet, en riskeer je de doodstraf als je gepakt wordt met dealen. Deze dude gaf blijkbaar niet zoveel om zaken als levend zijn, want toen we hem betaald hadden voor de milkshakes trok hij een sok vol buitenwiet uit zijn broek en probeerde hij ons wat te verkopen terwijl hij de zak rondzwaaide en prijzen uitschreeuwde.

Blijkbaar is Gili Trawangan het kleinste eiland ter wereld met een Irish pub, wat tegelijkertijd hilarisch en deprimerend is. We hingen er een tijdje rond terwijl we deden wat iedereen aan de paddo's doet: als idioten grijnzen naar niets en diepzinnige opmerkingen maken over hoe paars en wiebelig de tafelrand is. Toen besloten we een zweterige, betreurenswaardige wandeling te maken naar de top van de berg op het eiland.

Op weg naar boven vonden we deze vuilnisbelt die bestond uit spullen die weggegooid waren door de hotels op het eiland: kapotte barkrukken, tv's en zakken vol gemêleerde, ongewenste troep die alleen maar leuker werd naarmate je dieper groef. Kun jij je een betere situatie voorstellen om in te verzeilen als alles wat je wil rustig staren naar willekeurige shit is? Nee dus.

Op dit punt leek het alsof de bomen ons uitnodigden, en we zeiden allemaal gênante dingen over hoe open we stonden voor de vibez van de natuur.

Iemand had ons verteld dat er stenen traptreden de berg opliepen, maar we vergaten ze helemaal en liepen door prikkelplanten en over takjes waarvan we elke keer dachten dat het slangen waren. Dit was het moment waarop we de treden vonden. We werden er erg enthousiast van.

Dit is een slechte foto van het uitzicht vanaf de top van de berg. Sorry dat ik geen bekwame fotograaf ben, ik was ervan overtuigd dat ik alles in 2D zag op dit moment.

Toen de paddo's uiteindelijk uit begonnen te werken en deze boom ons doodsbang had gemaakt, kwam onze boot naar Bali aan. Na die twee uur zwoegen door de golven voelde iedereen zich alsof we elk moment konden overlijden.

De hele ervaring was als een verwarrende verzorgde vakantie, waar bejaarden je drugs aanbieden en je kans om vertrapt te worden door een paard met tien wordt vermenigvuldigd. Wat, als ik erover nadenk, precies is wat je zoekt in een vakantie.