Gandhi was een racist die jonge meisjes dwong om met hem te slapen

Een van de meest verspreide, gedrukte tijdschriften van India, Outlook India, publiceerde in augustus van 2012, vlak voor de 65 e Onafhankelijkheidsdag van het land, de resultaten van een enquête die het blad onder zijn lezers had gehouden. Wie, na "de Mahatma", was de grootste Indiër die op de grond van het land heeft gelopen? De Mahatma die centraal staat in deze slijmerige vraag is, natuurlijk, Mohandas Karamchand Gandhi.

Er is niets verrassend aan het feit dat Outlook deze veronderstelling presenteert als waarheid. Gandhi is de voor de hand liggende barometer voor Indiase grootheid, zo niet voor grootheid in het algemeen. Wie houdt er niet van Gandhi? We hebben hem leren kennen als een broze, ondervoede oude man met een morele, vrome ziel. Hij is een man die het geweldloze verzet in India introduceerde en het land hielp ontsnappen aan het Britse imperiale bewind. Hij buffelde door verschillende dappere hongerstakingen heen, voordat een hindoe-nationalist hem doodschoot en een martelaar van hem maakte.

Mijn grootvader ging in 1933 naar de gevangenis met Gandhi, dus ik ben opgegroeid met de wetenschap dat deze mythe met halve waarheden in elkaar is geflanst. Mijn grootvader gebruikte alles wat hij in de gevangenis had geleerd om een ashram in West-Bengalen te beginnen. Als gevolg daarvan werd ik opgevoed met een intieme kennis van Gandhi die balanceerde tussen lovend en kritisch. Mijn familie aanbad hem, hoewel we nooit echt hebben geloofd dat hij in zijn eentje de Indiase onafhankelijkheidsbeweging had georkestreerd. We zeiden niets over zijn onverdraagzaamheid, dat raakten we in ons huishouden niet aan. Het beeld van Gandhi werd in de decennia na zijn dood in 1948 zo zorgvuldig geconstrueerd, zo schoongemaakt van groezelige details, dat het makkelijk te vergeten is dat hij zijn retoriek stoelde in anti-zwartheid, hij een heftige allergie voor vrouwelijke seksualiteit had en een algemene onwilligheid om de kaste van de Dalit, of "Onaanraakbare", te helpen.

Gandhi leefde meer dan twee decennia in Zuid-Afrika, van 1883 tot 1914. Hij werkte daar als advocaat en vocht voor de rechten van de Indiërs – en alleen voor de Indiërs. Voor hem waren zwarte Zuid-Afrikanen nauwelijks menselijk, zoals hij heel duidelijk uitdrukte. Hij sprak over hen met de denigrerende Zuid-Afrikaanse term kafir. Hij betreurde dat Indiërs "slechts iets beter, of helemaal niet beter dan de wilden of de oorspronkelijke bewoners van Zuid-Afrika" werden gezien. In 1903 verklaarde hij dat "het blanke ras in Zuid-Afrika het overheersende ras zou moeten zijn." Toen hij in 1908 de gevangenis in werd gegooid, spotte hij met het feit dat Indiërs als zwarte, niet blanke gevangenen geclassificeerd werden.

Sommige Zuid-Afrikaanse activisten hebben deze onderdelen van Gandhi weer in de schijnwerpers gezet, net zoals een in september gepubliceerd boek van twee Zuid-Afrikaanse wetenschappers dat deed, maar het heeft nauwelijks een deuk in het Amerikaanse culturele bewustzijn gemaakt, buiten de beperkte cirkels van Tumblr.

Rond dezelfde tijd begon Gandhi met het cultiveren van de vrouwenhaat die hij de rest van zijn leven bij zich zou dragen. Tijdens zijn jaren in Zuid-Afrika werden er eens twee van zijn vrouwelijke volgelingen seksueel geïntimideerd door een jonge man. Gandhi reageerde hier vervolgens op door het haar van de meisjes met geweld kort te knippen, zodat ze geen seksuele aandacht meer op zich konden vestigen. ( Michael Connellan legde zorgvuldig in The Guardian uit dat het voor Gandhi voelde alsof vrouwen hun menselijkheid verloren zodra ze door mannen verkracht waren). Hij veronderstelde dat mannen hun fundamentele roofzuchtige impulsen niet konden controleren en beweerde tegelijkertijd dat vrouwen verantwoordelijk zijn voor – en volledig overgeleverd zijn aan de genade van – deze impulsen. Zijn opvattingen over de vrouwelijke seksualiteit waren ook betreurenswaardig. Volgens Rita Banerji, auteur van Sex and Power, bekeekGandhi menstruatie als "de manifestatie van de verstoring van de ziel van een vrouw door haar seksualiteit." Hij geloofde ook dat het gebruik van voorbehoedsmiddelen een teken van hoererij was.

Hij bevocht het onvermogen om mannelijk libido te controleren toen hij terug in India trouw zwoer aan het celibaat (zonder dat te bespreken met zijn vrouw). Hij gebruikte vrouwen – waaronder een aantal minderjarige meisjes, zoals zijn achternicht – om zijn seksuele geduld te testen. Hij sliep naakt naast ze, zonder ze aan te raken, ervoor zorgend dat hij niet opgewonden raakte. De vrouwen waren accessoires voor hem, die hem moesten begeleiden naar het celibataire leven.

De vrouw van Gandhi, Kasturba, was misschien wel zijn meest voorkomende boksbal. "Ik kan het gewoon niet verdragen om naar Ba's gezicht te kijken," zei hij eens over haar, omdat ze hem verzorgde toen hij ziek was. "Haar gezichtsuitdrukking was vaak als die van een zachtmoedige koe en gaf ook hetzelfde gevoel als een koe soms doet: dat ze op haar eigen domme manier iets te zeggen heeft." Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat koeien heilige wezens in het hindoeïsme zijn, en dat Gandhi's vergelijking een gesluierd compliment was. Of misschien was het een louter echtelijke ergernis. Toen Kasturba een longontsteking kreeg, verbood Gandhi haar om penicilline te nemen, hoewel de artsen zeiden dat het haar zou genezen. Hij hield vol dat het nieuwe medicijn een vreemde substantie was, die ze niet zou moeten innemen. Ze bezweek aan de ziekte en overleed in 1944. Een aantal jaar later – zich misschien realiserend dat hij een ernstige fout had gemaakt – nam hij moedwillig kinine om zijn malaria te behandelen. Hij overleefde het.

Er is een westerse neiging om Gandhi te zien als de stille vernietiger van de kaste. Dat is een karakterisering die pertinent onwaar is. Hij beschouwde de emancipatie van de Dalits als een onhoudbaar doel, en vond ze niet een apart electoraat waard. In plaats daarvan stond hij erop dat Dalits zelfgenoegzaam moesten blijven, wachtend op de beurt die de geschiedenis hen nooit gaf. Tot op de dag van vandaag blijven de Dalits lijden onder de directe vooroordelen die in het culturele weefsel van India zijn genaaid.

De geschiedenis, zoals Arundhati Roy in het essay " The Doctor and the Saint" schreef, is ontzettend aardig voor Gandhi geweest. Het heeft ons de vrijheid gegeven om zijn vooroordelen als niet meer dan onvolkomenheden af te schilderen, kleine vlekjes op schone handen. Zijn verdedigers zullen erop aandringen dat Gandhi gebrekkig en menselijk was. Wellicht zullen zij zijn vooroordelen omvormen in iets positiefs, het bewijs dat hij net als wij was! Of een ander type retoriek: het argument dat het belichten van Gandhi's vooroordelen laat zien hoe Amerikanen een zieke fascinatie voor de problemen van India koesteren, alsof westerse schrijvers geobsedeerd zijn met het verzinnen van uit de lucht gegrepen sociale kwalen voor het subcontinent.

De gemene trekjes die Gandhi tentoonstelde bestaan tegenwoordig nog steeds in het algemeen in de Indiase maatschappij – kwaadaardige anti-zwartheid, een minachtig voor de lichamen van vrouwen en zorgvuldige blindheid rond de slechte behandeling van de Dalits. Het is geen toeval dat juist deze eigenschappen van Gandhi uit zijn nalatenschap zijn verwijderd.

Maar hoe ga je om met een belachelijke bijnaam als "de grootste Indiër"? Het is een kolossale last om iemand zo te bestempelen – om iemand de grootste van een land met miljarden mensen te noemen. Het creëren van een vals idool gaat voor een groot deel over vergeten. Het is gemakkelijk om te kwijlen over een man die niet echt heeft bestaan.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.