Ik verkocht als garderobemedewerker pillen aan rijke huisvrouwen in Manhattan

Ik had een baantje als gastvrouw bij een duur restaurant. Ik was net in New York aangekomen, vers van de universiteit. Ik werd aangenomen, ondanks het ontbreken van enige horecaervaring. Mijn huisgenootje, gealarmeerd bij het horen van mijn onbetaalde stage en geen plan om geld in te brengen, regelde overdreven gemotiveerd via via een baantje voor me. Een paar maanden later vertelde de barman over een rijke huisvrouw die hem meermaals had gevraagd om Xanax en clonazepam.

Toevallig was ik in het bezit van een grote hoeveelheid clonazepam, voorgeschreven en wel. Ik had tijdens mijn studie een voorraadje opgebouwd. De barman begon de drugshongerige vrouwen naar me door te sturen. Als garderobemedewerker kon ik makkelijk de gewilde drugs in hun jaszakken stoppen. Ze hadden geen flauw benul over de waarde van wat ik verkocht, volgens mij boeide het ze ook niet. De barman kreeg tien procent van wat ik verdiende, en zo groeide het uit tot een winstgevend bedrijfje.

De barman vroeg achttien euro per pil, wat echt fucking veel is. Normaal betaal je maximaal negen euro per pil, en dan hebben we het over de prijs in New York, die al relatief hoog is. Niemand die er iets van zei. Ze wilden gewoon zoveel mogelijk geld in mijn hand drukken, zodat ze terug konden komen voor meer, zonder lastige vragen. De meesten gaven me een fooi van tussen de vijfenvijftig en de negentig euro, in ruil daarvoor stopte ik wat clonazepammetjes in hun jaszak.

De vrouwen kwamen op me af met de zin: "De barman vertelde me dat jij een tafel voor me kan boeken en mijn jas kan inchecken," wat betekende dat ze drugs wilden. Het waren niet alleen vrouwen, maar tachtig procent toch zeker. De ene moeder vertelde het de volgende en zo begon het balletje te rollen. Ze gaven hun jas af, bestelden een glas wijn en kwamen twintig minuten later terug voor hun jas en gaven me een stevige handdruk gevuld met geld.

Ik verdiende het meest van alle gastvrouwen. Ik kreeg zestien euro per uur om te zitten, roken, jassen aan te nemen en mensen naar hun tafel brengen. O ja, en drugs te verkopen. Ik weet niet precies wat mijn niet-drugsverkopende collega's verdienden, maar het zal erg weinig geweest zijn. Door de drugs en mijn uurloon, weet ik bijna zeker dat ik meer dan heel het bedienend personeel verdiende.

Clonazepam is een verdovend middel. Je wordt onverschillig voor alles om je heen. Deze vinexmoeders droppen hun kinderen bij de au pair, en de clonazepam liet ze ontsnappen aan het dagelijkse leven.

Gelukkig voor mij was bevoorrading nooit een probleem. Op school had iemand me een keer verteld over een lakse dokter. Hij schreef voor letterlijk alles wat ik wilde een recept uit. Dan namen we dagen achter elkaar clonazepam, weggespoeld met rode wijn. Als je er bij drinkt ga je echt trippen. Je kon dagen na een black out ontwaken zonder enig idee van wat je gedaan had. "Jij bent echt gestoord. Gisteravond ging je helemaal los aan die stripperpaal," terwijl jij lachend knikt en angstvallig diep aan het graven bent voor een flintertje van die herinnering. Veel succes: clonazepam gumt je hele geheugen weg.

Op een gegeven moment was ik echt verslaafd, maar dan gooide de dokter de dosis gewoon omhoog. Wat ik voorgeschreven kreeg, mag geen enkele goede dokter doen. Toen bekende mensen als Stevie Nicks – ik hou van Stevie Nicks – ook clonazepamverslavingen kregen, ben ik gestopt. Daar schrok ik echt van. Maar ik ben wel alles blijven halen, dat leek me slim.

Dat bleek, en niet zo'n beetje ook. Ik heb ongeveer acht maanden gedeald. In de zomer werd het lastig, want dan draagt niemand een jas. Maar mijn klanten zorgden er wel voor dat ze hun jas moesten inchecken, ze gingen gewoon hele dunne zomerjasjes dragen. In de zomer werd het ook een beetje vreemd, omdat de bazen van mijn andere baantje langs begonnen te komen. Ik liep overdag stage in de mode-industrie, terwijl ik 's nachts aan het hosselen was als gastvrouw. Ik verkocht drugs onder hun neus, terwijl ik die onopvallende stagiair was, de enige stagiair die een tweede baan nodig had om rond te komen.

Pillen verkopen verdiende gewoon veel beter, beter dan mijn drie vorige baantjes. Het werd op een gegeven moment zo gek dat ik kerstkaartjes kreeg met bedankjes en geld voor de drugs. De directeur van een groot kunstmuseum in New York heeft me jarenlang elke kerst een cheque van negentig euro gestuurd, zelfs jaren nadat ik gestopt was. Ik was denk ik niet van de kerstbonuslijst afgehaald.

Op mijn hoogtepunt bracht ik heel wat klanten naar het restaurant, die alleen voor mij kwamen. Dat was uiteindelijk mijn ondergang, want door de drukte namen ze een tweede garderobemedewerkster aan. Dat maakte dingen ingewikkeld. Het stopte toen ik vier weken op vakantie ging, en mijn baantje werd overgenomen door iemand anders. Mensen gingen naar me vragen toen ik weg was, zo leek het alsof de gasten weg van me waren. Mijn ontslag hebben ze nog geprobeerd terug te nemen, maar mijn ego was geknakt, omdat ik zo snel vervangen was. Ik ging in een schoenenwinkel werken, voordat ik mijn eigen modebedrijfje opzette.

Het is het leukste baantje dat ik ooit heb gehad, maar ook wel de meest bizarre tijd van mijn leven.

Zoals verteld aan Brad Cohen