Albert van Abbe kleurt netjes binnen de lijntjes

Als je luistert naar de muziek van Albert van Abbe, hoor je misschien wel dat hij naast muzikant ook grafisch vormgever is. In zijn liedjes is alles strak en recht op de lijntjes, scherp ontworpen en met op de juiste plekken en momenten een gekleurd vlakje, een warme pianoklank, een gek friemelgeluidje. Zaterdag staat hij met zijn audiovisuele liveset op STRP, in zijn thuisstad Eindhoven, en de maandag daarop komt zijn nieuwe EP NO COMMENT 9000 uit. Daar wilden we graag meer over weten, dus we belden hem op. We spraken over zacht worden door kinderen, synesthesie en waarom zijn logo ook het logo van de videogame Half-Life is.

THUMP: Ha Albert! Ons interview moest worden verzet omdat je de kinderen van school ging halen. Hoe oud zijn ze?
Albert van Abbe: Een meisje van negen en een jongen van zes. Het meisje is de dochter van mijn vriendin, die is doordeweeks bij ons. Ik zeg altijd dat ik anderhalf kind heb.

Helpen ze weleens met muziek maken?
Nee, niet echt eigenlijk. Ze zijn wel vaak in mijn studio, want die grenst toevallig aan hun schoolplein. Ik kan ze bij wijze van spreken zien spelen als ik herrie aan het maken ben. Ze zijn hier vaak en ze spelen ook weleens met mijn apparatuur, maar ik heb dat nog nooit opgenomen.

Wat vinden ze van je muziek? Snappen ze het?
Ze hebben niet echt een uitgesproken mening over wat voor muziek dan ook. Het is wel vanzelfsprekend voor ze, omdat ik altijd van die repetitieve muziek zonder vocalen op heb staan. Mijn zoon vraagt weleens waarom er niet in gezongen wordt. Ze reageren er wel altijd op door meteen te gaan dansen. Verder heb ik niet echt behoefte om het er zo dik bovenop te leggen, ik vind het wat narcistisch als ouders doen alsof hun beroep de norm is. Kinderen moeten gewoon zelf bedenken wat ze leuk vinden om te doen.

Heeft dat uitzicht op het schoolplein nog effect op je muziek? Is het inspirerend, of ben je de hele tijd je kinderen in de gaten aan het houden?
Nou nee, maar wat wel duidelijk aan de hand is, wat elke vader waarschijnlijk kan zeggen: ik denk dat je wat zachter wordt als je kinderen hebt. Dat heeft misschien te maken met dat je minder testosteron hebt. Ik maakte veel hardere muziek voordat ik kinderen had, maar misschien dat ik daar door slaapgebrek nu ook minder zin in heb.

Als je nog drie kinderen krijgt, wordt het ambient!
Ja, dat lijkt me wel logisch, maar ik weet niet of dat per se gebeurt. Ik heb in januari nog in een boze bui hele stevige acid gemaakt, dat wordt een EP die binnenkort uitkomt. Het zit er nog wel in en het gaat er ook niet uit.

Zaterdag sta je op STRP met een audiovisuele set. Vertel daar eens wat over.
Nou, de liveset is nu nog voor een groot deel Ableton met controllers en een sampler, en ook nog wat hardware: een 303-kloon, een Korg-sampler en een Elektron Analog Four. Ik wil eigenlijk weer helemaal terug naar hardware, omdat ik dat vroeger ook al deed. Een beetje weg van de schermen. Alhoewel, ik speel live al een paar jaar met m'n laptop dichtgeklapt. Mensen snappen dat vaak niet, die denken dat-ie uit staat, maar je kan een laptop gewoon dicht hebben en dat-ie dan toch gewoon werkt. Ik ken m'n set ook goed, en ik weet wat er gebeurt als ik aan een knop draai. Ik hoef niet naar een scherm te kijken. Ik vind het ook wat afstandelijk, ik wil liever een meer open uitstraling.

Je bent naast muzikant ook grafisch vormgever. Zijn er veel overeenkomsten tussen die twee dingen?
Ja, best grappig, maar veel techno- en houseproducers hebben een grafische achtergrond. Ben Klock en Steffi, bijvoorbeeld. Ik merk ook vaak als ik een dj tegenkom, dat ze een achtergrond hebben in graffiti. Grappig toch? Zo voor de hand liggend is dat nou ook weer niet. Maar ja, voor mij is deze muziek wel echt grafisch vormgeven, maar dan met geluid. Hoe langer ik ermee bezig ben, hoe meer ik dat ook vind. Texturen kun je net iets verfijnder maken met geluid dan dat je dat visueel kunt. Die hele fijne structuren vind ik ook heel mooi om te maken, met geluid kan je dat veel subtieler doen dan met beeld.

Zijn er dan bepaalde technieken of een werkwijze of filosofie die je in beide beroepen gebruikt?
Ik denk het wel. Ik ben altijd als ik iets maak achteraf nog van alles weg aan het strippen, dat doe ik met een logo maken net zoveel als met muziek. Het is een beetje als boetseren, het voelt als kleien en dingen weghalen en dat doe ik in grafisch vormgeven en geluid allebei.

Zou je liever doof zijn of blind?
Dan kies ik toch voor doof, dan kan ik als grafisch vormgever makkelijker doorwerken.

Hoe belangrijk is het visuele aspect bij je set?
Lastig. Ik vind een set zonder licht of beeld ook heel vet. Monolake bijvoorbeeld, die staat zaterdag na mij, en die doet het helemaal zonder licht of beeld. Ik denk dat als je het doet, dat je er dan heel goed over na moet denken. Ik ben altijd heel erg geïnteresseerd geweest in synesthesie: wat je ziet is wat je hoort.

Heb je zelf iets van synesthesie?
Ik merk het alleen bij harde, korte tikken. Die zie ik als lichtflitsen.

Als laatste: dat logo van jou, is dat niet gewoon het logo van Half-Life?
Nou, daar zit een verhaal achter. Het klopt wat je zegt, hoor. Ik wilde eigenlijk een scherper logo maken dan het logo dat ik had. Ik kwam uit op een shuriken, een ninjaster. Ik tekende dat en gebruikte het op Skype als profielplaatje, en toen zei iemand: lambda. Toen dacht ik: hè? Ik zocht het op, en het is de Griekse letter L, en ook het symbool dat in de natuurkunde wordt gebruikt om de lengte van een golf aan te geven. Heel toepasselijk dus! Mensen vinden het ook vaak lijken op het logo van Aphex Twin. Dus ja, ik vind het wel leuk jatwerk, en fijn dat mensen die associatie hebben. Ik heb het zelf niet zo bedacht, maar achteraf zie ik wel dat het erop lijkt.