Ik zal eerlijk zijn: dit was de eerste keer dat ik naar een festival van de hardere stijlen ging, en ik was nogal sceptisch over wat ik moest verwachten. Vooral toen ik in een volgepropte bus van Tilburg naar Hilvarenbeek zat met mensen waarvan het leek alsof ze net van een bouwplaats kwamen.Op het terrein stond ik gelijk oog in oog met het reusachtige Speedway-podium. Nou, die naam klopte wel. Het testosteronlevel was hoog. Yuri van Gelder had hier niet opgevallen. Er waren grotere kasten dan in het magazijn van Ikea.
Advertentie
Ook al zagen mensen er soms eng uit met gekke skeletmaskers, als die afgingen bleek er vaak een onschuldig gezicht onder verborgen. Al werd de sfeer met vlagen een beetje grimmig, bijvoorbeeld toen een groep gasten heel hard 'kankerjoden' en 'Rotterdam hooligans' schreeuwde.Afgezien daarvan was het vooral genieten. Ik begaf me met vreugde vooraan bij de podia tussen het gebeuk. Er waren geen moshpits, maar elke centimeter leek gereserveerd. Om te hakken heb je toch wel wat ruimte nodig.Nu ik Decibel heb meegemaakt, schaam ik me een beetje dat ik de Thunderdome-compilatie die ik ooit van een gabberbuurman kreeg heb weggegooid.Foto's door Alwin Sinnema
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
