Het onstuimige leven van een dj die alleen voor kinderen draait

Kluun verweet in zijn laatste boek, DJ, de scene van nihilisme. "De dj-cultuur staat symbool voor alle leegte die er bestaat," aldus de schrijver annex amateur-dj. Kinder-dj Blijwin (Edwin Rasser) slaat dit grauwe beeld aan diggelen. Hij is een echte idealist. Zijn missie: een blijere wereld. Al bijna tien jaar reist de zelfbenoemde blijheidverspreider het land door om zijn evangelie te verkondigen – van woonkamer tot gymzaal, van camping tot openluchtzwembad.

Vandaag is hij neergestreken op het jaarlijkse Springkussen Festival in Hangar 11 op Vliegveld Enschede, een desolate plek tegen de grens van Duitsland waar koters uit heel 't land door hun vermoeide ouders worden gedumpt om flink tekeer te gaan. Als ik de hangar betreed zie ik hem meteen staan: een lange blonde man met een kleurrijk T-shirt op een klein podium. Zijn mond is permanent gekruld in een brede glimlach en op zijn neus fonkelen kleine zweetdruppeltjes. Schichtig werpt hij blikken op zijn laptop. Ik, als willekeurige passant, zie het meteen: deze man is blij.

"Wie heeft er nog geen sticker?" schettert Blijwin jolig door zijn microfoon. De kleintjes rennen als bezetenen naar het kleine podium. 'Ik! Ik! Ik!', joelen ze. Even later huppelt een klein ventje schaterlachend met z'n vuistje vol stickers terug naar zijn moeder: "Kijk mama! Ik zei dat ik nog geen sticker had, maar ik had er gewoon wél al één!"

Blijwin zit al bijna tien jaar in het vak. "Al sinds m'n vijftiende draai ik plaatjes. Het begon met een keertje invallen bij de korfbalvereniging en later op bruiloften en zo. Als kind trok ik op de camping vaak op met het animatieteam. Affiniteit met entertainment had ik toen al. Op m'n achttiende heb ik zelf een zomer meegedraaid in het animatieteam op een camping in Frankrijk. Daar kwam ik er snel achter dat ik heel goed was met kinderen.'

In Frankrijk vond Edwin zijn roeping. Hij sloot een huwelijk tussen zijn twee grote liefdes: kinderen entertainen en muziek. "Sommige jongeren beschouwen het animatieteam als werk. Ik niet. Bij mij gaat het feest altijd door. Ik wil kinderen blij maken en dat stopt nooit. Ik ben er echt voor de kinderen. Voor de blije gezichten. Toen ik begon als kinder-dj dacht ik dat ik een pionier was. Inmiddels weet ik dat er in Nederland zes anderen zijn. Nu reis ik heel het land door. Op basisscholen sta ik wel eens voor 4 à 500 kids te draaien.'

Met enige weemoed kijkt Edwin terug op zijn eigen basisschooltijd: "Normaliter heb je in groep acht een discofeest. Bij mij was dat niet geval. Het is er gewoonweg niet van gekomen." Hij grinnikt. "Nu kan ik die ervaring elke dag meemaken! Vandaag werd ik gebeld door een vrouw die mij wilde boeken voor een feest voor groep acht. Ze vroeg: 'Hebben de kinderen dan het allerleukste feestje ooit?' Ik zei: 'Mevrouw, dat garandeer ik u!' Ik weet hoe het is om die ervaring niet gehad te hebben. Dus het maakt niet uit of ik moe ben of ziek, ik zorg er steevast voor dat die kinderen een topfeest hebben. Wat er ook gebeurt. Dat is de intentie."

Gewoon Boef
"Wie houdt er allemaal van Justin Bieber?", galmt het door de enorme hangar. De vraag wordt beantwoord met schril gekrijs. "En wie houdt er allemaal van K3?" Het blijft – tot mijn verbazing – angstvallig stil. Edwin verklaart: "K3 is vooral populair bij kinderen tot vijf jaar. Daarna vinden ze het al snel kinderachtig. Bij Justin Bieber is het 50/50: of ze adoreren hem of ze vinden hem vreselijk.'

Zelf is Edwin wél liefhebber van K3. "Ik zat in groep zeven toen K3 begon. Ik was meteen verkocht. Sinds hun eerste single ben ik ze eigenlijk non stop blijven volgen. Vorig jaar ben ik voor het eerst naar een concert van ze geweest. Ik heb toen mijn nichtje van vier meegenomen." Hij lacht luid. "Dat was mijn excuus. Ik ben eigenlijk altijd naar kindermuziek blijven luisteren. Kinderen voor Kinderen, dat soort dingen. Mensen zeggen soms tegen me: 'Kindermuziek is toch fucking saai?' Maar als kinder-dj kun je alles opzetten, mits je het maar goed weet te verpakken en er niet te veel grove teksten in voorkomen."

Van grove teksten is de blije dj niet gediend. "Laatst stond ik op een verjaardag voor kinderen van acht. De moeder had van tevoren allemaal nummers van Boef doorgegeven. Ik heb toen laten weten dat ik dat ongepast vond. Maar ja, als er op zo'n feest een hele grote groep kinderen vraagt om Boef, dan moet je een morele keuze maken. Nadien heb ik op m'n website gezet dat ik geen Boef meer draai. Kijk, misschien zijn er 6 kinderen die hem kennen en 24 kinderen die hem niet kennen. Ik wil niet degene zijn die kinderen met het fenomeen 'Boef' in aanraking brengt."

Een tijd terug schreef Edwin een uitgebreid stuk op zijn blog over Drank & Drugs waarin hij zijn misnoegen over het nummer uitte. Zijn stukje maakte iets los op Twitter. "Als je kinderen laat roepen: 'Alle tieners zeggen ja tegen MDMA', dan is dat toch bijna marketing voor drugsgebruik? En die kinderen maar scanderen… Ik wil er niet aan bijdragen! Voor Boef idem. Die kerel praat zo negatief over vrouwen en zo positief over drugs. Het is een beetje slap ouwehoeren over ellende. Dat past toch niet bij een feestje? Je kunt er bovendien niet eens goed op dansen."

Panda
Het is tijd voor Blijwins talentenshow. "Wie wil er iets komen doen op het podium?" buldert hij door de speakers. Pien (7) kruipt zelfverzekerd het podium op en fluistert iets in Edwins oor. Vervolgens demonstreert het kind een sierlijke 'whip' gevolgd door een sturdy 'nae nae'. Andere kinderen volgen haar voorbeeld. Dan is het de beurt aan Job (12). Blij klautert het knulletje het podium op. "Panda!", brult hij. Blijwin weet na het horen van deze ogenschijnlijk cryptische boodschap direct wat hem te doen staat. De eerste onverstaanbare ad-libs van Desiigner vullen de hangar. Job is inmiddels druk aan het dabben en zijn enthousiaste ouders toveren snel hun telefoons tevoorschijn.

Edwin is goed op de hoogte van wat er bij kinderen speelt. "De actualiteit speelt altijd een rol. Zoals bijvoorbeeld dabben. Dat begint bij twintigjarigen en sijpelt uiteindelijk door naar driejarigen. Die kinderen kennen het allemaal, dus ik ken het ook. De truc is om spelletjes te verzinnen. Bijvoorbeeld: wie kan het beste dabben? Of wie kan het beste twerken?"

Vroeger werd Edwin weleens zenuwachtig als de dansvloer leeg was, maar nu weet hij wel beter. "Je kunt niet van kinderen verwachten dat ze twee uur fulltime staan te dansen. Soms gaan ze even wat te drinken halen. Dan zet ik even een nummer op waar ze niet per se op willen dansen, maar wat ze wel willen horen. Vijf minuten later gooi ik er dan weer een spel in."

Blijwin begint zowaar een echte fanbase te krijgen onder kinderen. "Ik kom soms vaker op dezelfde plek. Laatst was er een meisje die mij een paar weken daarvoor ook had zien draaien. Ze had toen alle stickers die ze de vorige keer had gewonnen alvast overal op haar lichaam opgeplakt. Die stickers met mijn naam erop plakken kinderen overal op. Dat is toch geniaal. Ik heb soms ook acties op Facebook. Kinderen kunnen dan een feestje winnen. Ik krijg dan ook wel eens via Facebook of Instagram berichtjes als: "Blijwin, wanneer kunnen we weer een feest winnen?"

Irritaties
Edwin gaat ook weleens uit. Naar feestjes voor grote mensen. Daar kan hij zich – een kwaal van menig dj – behoorlijk storen aan de plaatjesdraaiers: 'Grijp eens wat vaker naar die microfoon! De meeste dj's durven hun microfoon niet te gebruiken. Dat vind ik echt zonde. Als je de microfoon niet pakt, haal je nooit de volle honderd procent uit je feest. Zelf heb ik de microfoon altijd bij me. Als ik de zaal in loop om een drankje te gaan halen, wil ik nog weleens wat roepen. En ook blij kijken! Ik vind het zo irritant dat je dj's zo chagrijnig of nors achter de draaitafel ziet staan. Dan doen ze extreem geconcentreerd, terwijl ze stiekem gewoon blij zijn. Ze willen altijd een beetje stoer kijken. Het is toch een feestje? Dan moet ik als gast, omdat de dj zijn microfoon niet wil pakken, ervoor zorgen dat iedereen de dansvloer op komt. Ik doe het hoor, daar niet van. Ik wil gewoon dansen. Stuk voor stuk trek ik ze de dansvloer op."

Desalniettemin draait de vrolijke dj af en toe nog weleens voor volwassenen. "Met oud en nieuw draai ik op vriendenfeestjes. Als ik voor volwassenen draai vind ik het jammer dat ik niet alles kan zeggen en geven wat ik wil. Bij kinderen kan je dingen uittesten en roepen wat je wilt. Als je een keer iets nieuws uitprobeert dat nog niet helemaal lekker loopt, boeit dat helemaal niets. Bij volwassenen is dat wel anders. Dan moet je het in één keer goed doen. Zij zijn veel minder vergevingsgezind en verwachten dat het gelijk goed gaat. Kinderen zijn puur. Ze zijn altijd eerlijk en spontaan. Ze zeggen gelijk wat ze bedoelen en hebben ook geen verborgen agenda. Bij volwassenen moet er vaak eerst wat alcohol in voordat er überhaupt gedanst wordt. Kinderen hebben dat niet nodig. Vanaf het eerste moment is het lachen."

De Blijheidverspreider
In iedere kinder-dj schuilt een kleine wereldverbeteraar. In Blijwin schuilt een revolutionair.

"Ik ben voor een blijere wereld. Dat ik geen liedjes van Boef draai heeft daar mee te maken. Waarom zouden we iets maken waardoor de wereld minder mooi wordt? Maak het blijer! Maak het gezonder! Maak het leuker! Het werk dat ik doe maakt mij blij en daardoor maak ik andere mensen weer blij. Ik noem mijzelf ook wel de 'blijheidverspreider'. Ik wil dat iedereen om mij heen blij is. Ik snap niet dat er mensen zijn die zelf chagrijnig zijn en chagrijnigheid proberen te verspreiden. Dat begrijp ik niet."