Aan het eind van de jaren tachtig begonnen skateboarders en masse samen te komen op het John F. Kennedy Plaza in Philadelphia. Dit gelaagde betonnen plein werd bekend als LOVE Park, naar het iconische kunstwerk van Robert Indiana dat er staat. In de decennia die volgden groeide LOVE Park uit tot een wereldwijd bekende plek waar het skateboarden evolueerde, tot de stad in 2000 besloot om skaters uit het park te verbannen. Hoewel het illegaal werd, bleven mensen – ondanks de vele boetes – terugkomen. Uiteindelijk werd er een renovatie aangekondigd voor 2016. De plekken waar al die jaren volop geskatet was zouden verwoest worden. De aankondiging van de sloop inspireerde Jonathan Rentschler om zijn fotoboek LOVE te maken, over de laatste skaters in het park. Dat boek verscheen vorig jaar bij Paradigm Publishing.
In dat boek is te zien dat er “af en toe wat behoorlijk grimmige dingen gebeurden,” aldus pro-skater Mark Suciu die het voorwoord schreef. We spraken de fotograaf over het bredere belang van het LOVE Park, en wat dit betonnen plein zo speciaal maakte.
Videos by VICE
VICE: Op je foto’s zie ik mensen met allerlei verschillende achtergronden skaten, filmen en hangen. Wat betekent het einde van LOVE Park voor Philadelphia?
Jonathan Rentschler: Overal in Amerika is er een hoop gedoe over huidskleur en dat soort dingen, maar bij LOVE deed dat er niet toe. We waren allemaal samen, het was een echte gemeenschap. De stad wil er nu van af, maar ik denk dat ze zich niet realiseren hoe belangrijk die plek was. Het is zonde, zeker voor veel gasten die daar kwamen. Veel kwamen uit moeilijke gezinnen, en skateboarden is een uitlaatklep en zorgt ervoor dat ze wegblijven van narigheid. Ik denk niet dat de stad dat inziet.
Wat voor mensen kwamen er naar LOVE Park?
Dat was nogal gevarieerd. Skateboarders natuurlijk, en er waren altijd veel daklozen. Toeristen kwamen voor het kunstwerk. De politie was er vaak, doordeweeks waren er twee agenten gestationeerd. Verder nog veel schoolkinderen. En omdat het een centrale plek was, kwamen er veel zakenlui om te lunchen en te wandelen. Het was een bont gezelschap.
Was het niet lastig skaten, als er zoveel mensen rondliepen?
Nou, de meeste andere mensen waren zo weer weg. Toeristen die maakten snel een fotootje en dan gingen ze weer. Wij waren er dag en nacht. De enige andere groep die er altijd was, waren de zwervers. Daar raakten we mee bevriend, we zagen ze elke dag.
Werd er veel gevochten?
Gevechten waren niet ongebruikelijk, nee. De zwervers vochten vaak, waarschijnlijk over drugs of slaapplekken, of gewoon omdat ze onder invloed waren. Als er tussen skaters gevochten werd, was het vooral omdat er iemand een grote bek had gehad, of als iemand geraakt werd door een wegvliegend board. Er was een keer een groep met dronken bro’s die van een bruiloft kwamen, om te poseren voor het LOVE-kunstwerk. Geen idee hoe het kwam, maar ineens brak er een gevecht uit met die bruiloftsgasten. Dat was een bijzonder gezicht.
Hoe zat het met de dealers die er vaak langskwamen?
De meeste dealers zagen de daklozen als een soort prooi. Dat waren wel gevaarlijke gasten, maar de politie liet ze gewoon hun gang gaan omdat ze het te druk hadden met ons. Ik heb daar nog nooit een dealer ingerekend zien worden. Ze verdwenen ineens toen K2 op de markt kwam. Dat was goedkoop en legaal, daardoor werd het enorm populair onder daklozen. Ik heb nog nooit zoveel mensen gek zien worden van drugs. Elke dag gingen mensen ten onder aan overdoses.
Hoe reageerden mensen op je als je daar foto’s ging maken?
Nou, ik was daar al zo lang en ik ben wat ouder dan de meeste mensen die er rondhangen, dus mensen keken niet gek op als ik daar kwam met m’n camera. Na een paar jaar werden mensen wel nieuwsgierig wat ik met al die foto’s deed. Ze dachten dat ik een blog had.
Hoe zit het met Edmund Bacon en Vincent Kling, de architecten die verantwoordelijk zijn voor het ontwerp van LOVE park?
LOVE Park was oorspronkelijk Edmund Bacons idee, en toen hij het hoofd van de stedenbouw werd kon hij het uitwerken. Vincent Kling heeft het uiteindelijk ontworpen. Hij zit ook achter Dilworth Plaza, a.k.a. “City Hall”, en Thomas Paine Plaza, a.k.a. “Muni.” Deze drie plaza’s behoorden lange tijd tot de beste skatespots in het hele land, en ze lagen vlakbij elkaar, waardoor Philly een van ‘s werelds grootste skateboardsteden werd. Het was een trifecta.
Toen deze plaza’s door de jaren heen steeds bekender werden, werden Bacon en Kling er op hun oude dag voorstander van. Ze begrepen hoe belangrijk hun werk was voor de jeugdcultuur, en hoe skateboarden ervoor zorgde dat de parken meer waren gaan betekenen dan ze ooit voor mogelijk hadden gesteld, ze waren hun initiële doel ontstegen – iets wat de gemeente nooit begrepen heeft. Toen skaten verboden werd, kwam Bacon protesteren door voor de politie langs te skaten. Hij was de negentig al gepasseerd, dus het was duidelijk dat het hem aan het hart ging.
Op jouw foto’s zijn nog steeds allerlei skaters te zien die samen in de kou zitten. Waarom denk je dat mensen zich zo aan het park vastklampten?
Niemand had er vrede mee, ze wilden een plek die hen zo dierbaar was niet loslaten. Tot aan de laatste dagen vonden mensen manieren om door te blijven skaten – tot het park letterlijk in stof opgegaan was. Daarom heet de Sabotage-video ook Till It’s Dirt: omdat we bleven skaten totdat er niets over was. Dat toont de toewijding van de gemeenschap, en hoe belangrijk LOVE Park wel niet voor ons was.