“Het waren de langste drie minuten van mijn leven,” vertelt fotograaf Sian Davey.
Ze fotografeerde de geboorte van Alice, maar er waren complicaties. “De eerste drie minuten ademde Alice niet,” vertelt Davey. “Ik was aan het bidden voor dit kwetsbare, pasgeboren meisje, terwijl we wachtten tot ze ging ademen. We werden omringd door dokters die de taak hadden om haar stilletjes tot leven te brengen.”
Videos by VICE
Ellen was 37 en had twee miskramen gehad voor ze van Alice beviel. “Alice was helemaal paars aangelopen en ademde niet toen ze werd geboren,” vertelde ze aan Davey. “De dokters namen haar mee naar een apart hoekje om haar te reanimeren. Ze kwam roze terug, ademend, huilend en prachtig.”
Ellen beviel van Alice in een openbaar ziekenhuis in Zuid-Londen, omringd door ultramoderne apparatuur en een aantal van de meest hoogopgeleide zorgverleners ter wereld.
Maar hoe is het om een baby op de wereld te zetten zonder die expertise, zonder een schoon ziekenhuis, zonder de juiste middelen en zelfs zonder voldoende toegang tot schoon water?
Davey werkt samen met de vrouwelijke fotografen Dana Pop, Hanna Adcock, Carlota Guerrero, Bieke Depoorter en Diàna Markosian om een fotoserie te maken over bevallingen van vrouwen van over de hele wereld – van de buitenwijken van Londen tot het platteland van Nepal, Kenia, Roemenië en Guatemala.
Het project heet Universal Motherhood en is een initiatief van de in Londen gevestigde liefdadigheidsinstelling Save the Children, in samenwerking met GSK. Het project werd op moederdag gelanceerd in de Noho Studios bij Oxford Circus. Een onderdeel van de tentoonstelling was een installatie met actuele data over wereldwijde kindersterftecijfers. De geboortestatistieken over vrouwen wereldwijd zijn pijnlijk. 77 procent van alle pasgeboren sterfgevallen komt voor in Zuid-Azië en Sub-Sahara Afrika. Meer dan 99 procent van alle gevallen van moedersterfte vindt plaats in ontwikkelingslanden. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie bevielen er in 2016 dertig miljoen vrouwen zonder begeleiding van een getrainde verzorger. In 2017 verloren 2,6 miljoen moeders hun baby’s bij de geboorte, zo blijkt uit cijfers van UNICEF.
De cijfers laten je stilstaan bij de enorme ongelijkheid tussen moeders in verschillende landen. “Ik had mezelf een beetje voorbereid, omdat het me was gelukt om ongeveer 200 tot 500 shilling te sparen,” zegt de 25-jarige Nelly uit Bungoma County in West-Kenia, voordat ze haar derde kind baarde. (Save the Children heeft ervoor gekozen om de achternamen van de vrouwen die gefotografeerd zijn geheim te houden). Dat is ongeveer gelijk aan €4,30. De bevalling van Nelly duurde 12 uur – Bieke Depoorter heeft haar gefotografeerd terwijl ze op een brommer naar het ziekenhuis reed, hobbelend over onverharde wegen terwijl de weeën al waren begonnen.
Choti, een 25-jarige Nepalese moslimvrouw, werd gefotografeerd door de Armeens-Amerikaanse fotograaf Diàna Markosian in haar plattelandsdorpje in de Banke-regio in Nepal. Daar woont ze samen met haar twee kinderen, haar man en zijn grote familie. “Toen ik nog geen kinderen had, was het leven geweldig. Ik kon alles doen wat ik wilde,” vertelt ze. “Er was geen haast, het was heel ontspannen.”
Op de dag van de bevalling ging Choti terug naar huis, waar ze zonder enige vorm van pijnverlichting haar baby baarde. “Het is jouw pijn en niemand kan het wegnemen,” vertelt Choti over de bevalling. “Je moet het zelf doen.”
Wat opvalt aan deze verhalen is dat alle aanstaande moeders dezelfde emoties lijken te ervaren. Alsof ze ons gezamenlijk vertellen dat het verantwoordelijk zijn voor een heel kwetsbaar mensje hetgeen is wat alle ouders uiteindelijk samenbrengt – wat de omstandigheden ook zijn.
