In januari 2016 besloot de Amerikaanse ijshockeycoach Ian Andersen, die eerder voor de Minnesota Wild en de St John's IceCaps werkte, de grote stadions in te ruilen voor de meest geïsoleerde en hoogstgelegen ijsbanen ter wereld.Hoog op het Tibetaanse plateau, net ten westen van de grens met China en met een gemiddelde hoogte boven de 4500 meter, ligt het dunbevolkte oostelijke deel van de Indiaase regio Ladakh. Zo'n drie maanden per jaar is het hier onder de min twintig, en is het te koud om de scholen open te houden. Kinderen uit de hele regio komen dan samen op bevroren meertjes en gemeenschappelijke ijsbanen om te schaatsen en te spelen.
Advertentie
Toen Ian eerder een seizoen in Servië coachte voor de stichting Hockey Without Borders, hoorde hij voor het eerst over de Amerikaanse ngo HELP Inc Fund, die met gemarginaliseerde volkeren in het westelijke gedeelte van de Himalaya werkt. Elk jaar verzamelen ze gedoneerde ijshockeyspullen in Amerika en Canada, en nodigen ze Amerikaanse hockeyspelers uit om trainingen te geven op de goed onderhouden ijsbanen van de regiohoofdstad Leh. Ian besloot nog wat verder te gaan, en trok maandenlang langs eeuwenoude tempels, kleine sjiitische dorpjes, en semi-nomadische groepen yakhoeders om de kinderen van Ladakh te coachen.Bekijk meer foto's hieronder.
Voor de eerste trainingsdag leren de kinderen van Kargyam hoe ze hun schaatsen aan moeten trekken
Een jongen uit het dorp Kargyam loopt terug vanaf de schaatsbaan
Ouders uit het dorp Shyok komen samen om hun kinderen een wedstrijd te zien spelen
Bekijk meer foto's van Andreas Bruhn op zijn website.