Deze overlevers van huiselijk geweld hebben een boodschap voor hun misbruiker

In België wordt één op de vijf vrouwen ooit slachtoffer van huiselijk geweld. Jaarlijks worden er meer dan 46.000 klachten over intrafamiliaal geweld geregistreerd bij de politie, en dat cijfer is slechts het topje van de ijsberg. Het betreft niet alleen fysiek geweld, maar ook seksueel, psychologisch en economisch geweld. Het varieert van het ontnemen van de voogdij, tot pesterijen, bedreigingen en verkrachting.

Een van de trieste gevolgen van de lockdown is de toename van huiselijk geweld, waarbij het slachtoffer in hetzelfde huis vastzit als zijn of haar mishandelaar. Afgelopen april voerde VICE in samenwerking met het feministische collectief Laisse Les Filles Tranquilles een preventiecampagne. Maar wanneer we uiteindelijk weer vrij zijn om ons huis te verlaten, blijft voor velen het geweld nog altijd een realiteit.

Om ons hieraan te herinneren, ging VICE in gesprek met vijf vrouwen die huiselijk geweld hebben ervaren om te praten over hun ex-beulen.

Indien jij nood hebt om je eigen verhaal te kunnen delen, dan kan je een e-mail sturen naar het jonge collectief Headsup@youarenotalone.be, dat de missie op zich heeft genomen om zoveel mogelijk getuigenissen (en foto's) te verzamelen om de stilte rondom dit onderwerp te doorbreken.

"Twee à drie weken voordat ik vertrok, onderging ik een hele metamorfose. Dat maakte het des te moeilijker om je te verlaten. Het heeft me veel tijd gekost om mijn spullen bij elkaar te rapen. Ik wilde niet weggaan voordat je terugkwam. En toch, achteraf gezien, had ik dat gewoon moeten doen.

Ik had nooit gedacht dat ik op deze manier zou vertrekken. Je wilde niet dat ik de hond meenam. Terwijl je er eerder nog mee akkoord ging.. Ik heb mijn beste vrienden gewaarschuwd dat ik wegging. Maar toen kwam je mijn telefoon tegen. Je hebt een aantal berichten gelezen die je niet leuk vond. Je hebt me opgesloten in het appartement. Je was gewelddadig. Je begon mij de schuld te geven. Terwijl je per ongeluk mijn vrienden belde.

Was je dan niet bang dat ze de politie zouden bellen? Je was al begonnen met het weggooien van mijn spullen. Er lag overal glas. De spiegel was verbrijzeld. Ik had een grote blauwe plek op mijn gezicht. Je had me een bult om mijn neus veroorzaakt. Je verwachtte niet dat de politie zou komen, en ik ook niet. De politie heeft me geholpen mijn spullen terug te krijgen. Ik heb die dag geen klacht ingediend. Ik was te bang. Ik wilde gewoon niets meer met je te maken hebben.

Enkele maanden later ging ik weer terug naar het politiebureau. Ik kwam toen een van de politieagenten tegen die me die avond had geholpen. Ik had nog steeds de foto's van mijn vernielde gezicht. Ik diende de klacht in. Sindsdien heb ik contact met een van je exen. Die ene die jij voor gek verklaarde toen we voor het eerst gingen daten. Haar liet je dat dus ook geloven.”

"We kwamen samen op Valentijnsdag. Je had alle kenmerken van de perfecte man en toch… begon het met een klap. Ik herinner me nog de tijd toen we terugkwamen van vakantie. Ik sloeg per ongeluk een zucht. Je werd boos. Je hebt mijn neus tegen de autoruit geslagen. Je bent daar nooit mee gestopt. Je sloeg me in de rug en in de ribben. In het ziekenhuis deden we elke keer alsof ik van de trap was gevallen.

Ik vertrok na vijfeneenhalf jaar daten. Maar ik kwam terug. Je wilde me laten boeten voor mijn vertrek. Ik had iemand ontmoet in de periode dat we uit elkaar gingen, en dat kon je niet uitstaan. Je dwong me om seks te hebben met andere mannen. Ik werd verkracht. Ik draag nog steeds de sporen. Mijn oogkas is van alle klappen verzonken. Om over mijn migraine nog maar te zwijgen…

Elke keer weer zag ik mijn leven aan me voorbij flitsen. Weet je nog die keer dat we terugkwamen van een bruiloft? Je zette een mes tegen mijn keel. Je vond het niet leuk om me die avond te zien dansen. Van binnen voel ik weer die klap die je me toen gaf. Ik dacht echt dat ik het niet zou overleven. En herinner je je nog die dag dat je me afzette bij de Grand Large in Bergen? Je zei: "Spring! Anders gooi ik je in het water." Ik ben achteneenhalf jaar bij je gebleven. Het kostte me vier jaar om mezelf te herpakken na alles wat je me hebt aangedaan. Elke relatie die ik sindsdien heb gehad is mislukt. Ik heb vijf zelfmoordpogingen gedaan. Ik vertrouwde geen enkele man meer. Nu heb ik eindelijk mijn leven weer op orde, en voel ik me veel beter.”

"Place des Martyrs, Bergen. Je hebt me jarenlang door een hel laten gaan. Je hebt me dagenlang opgesloten, dat was nog maar de huwelijksreis. Twee maanden nadat we elkaar hadden ontmoet, moest ik van jou naar de swingersclubs. Je zei dat niemand elkaar trouw was, dus dan had je liever dat het op deze manier gebeurde.

Je aarzelde niet om rubrieksadvertenties in vaktijdschriften te plaatsen. Mannen belden me om te vragen wanneer ze me konden zien. Ze kwamen langs om foto’s van mij te maken in mijn ontblote lichaam, of voor seks.

Je bent er niet in geslaagd om me met de grond gelijk te maken, ondanks alles wat je hebt gedaan om me te veranderen in iets wat ik niet ben. Ik vond de kracht om het de artsen op de spoedeisende hulp te vertellen. Ze luisterden naar me, ze beschermden me, ze lieten me mezelf heropbouwen en hielpen me met stappen ondernemen om van je af te komen. Mijn enige offer was de kinderen, en dat wist je. Je hebt je uiterste best gedaan om ze bij mij weg te halen.

Je bent geen vader. Je bent een gijzelaar. Ik ben er bovenop gekomen. Hulpverleners hielpen me om moeder te blijven. Onze oudste zoon weigert me te zien. Onze 11-jarige zoon dreigt zichzelf pijn te doen als hij me weer ziet. Onze dochter is de enige die aan je wist te ontsnappen. Ze had door wie je echt bent. Onze 7-jarige zoon zal binnenkort bij mij thuis komen slapen, samen met zijn zus.

Je zult nooit de liefde die ik voor mijn kinderen heb kunnen vernietigen. Het maakt niet uit hoe hard je probeert ze van me weg te houden. Je doet altijd alsof ik je "bezit" ben, maar dat ben ik niet meer. Ik ben zoveel sterker dan je denkt.”

"Zeven jaar lang ben ik bij je gebleven. Ik hield van je. We kregen twee kinderen samen. Maar je vond in alles een excuus om me te slaan. Wanneer je geen drugs of geld had, sloeg je me. Weet je nog die keer dat je weer eens te veel dronk? We hadden ruzie. Je was onder invloed van drugs. Je hebt me die dag in het gezicht en op mijn benen geslagen. Met een aftrekker. Maar daar bleef het niet bij; je gooide ook nog je drankje in mijn gezicht. Ik had vijf hechtingen in mijn lippen.

De laatste keer ging je te ver, ik vertrok. Je overschreed alle grenzen. Je sloot me op in ons huis en liet me niet meer naar buiten. De buren hoorden mij schreeuwen en belden de politie. Ik verliet je en ging mee met de agenten. Sindsdien is mijn leven veranderd. Ik heb een ander telefoonnummer en ik heb je overal op geblokkeerd.

Na mijn vertrek, verbleef ik vier maanden in een vluchthuis voor vrouwen. Inmiddels ben ik daar weg en heb ik een plek gevonden om te wonen. Je ziet de kinderen nog steeds. Je hebt ze nooit aangeraakt, maar ze hebben bijna elke geweldsuitbarsting tussen ons gezien…"

"Je was een egoïstisch monster. Je leek de perfecte echtgenoot en vader. Maar het was allemaal een illusie. Ik verdroeg je ongevoeligheid, je lafheid, je hypocrisie. Je hebt me nooit gesteund tijdens de beste dagen van mijn leven, tijdens mijn zwangerschap, mijn bevalling, noch tijdens de ergste dagen… Ik wilde na negen jaar van je scheiden, maar ik bleef uit medelijden. Je was bedrieglijk, gek. Je vertelde onze dochter dat ik gek was, zelfs toen ze nog klein was. Je hebt mijn leven geruïneerd. Ik vervaagde terwijl ik alles toeliet. Je maakte me kapot.

Ik bevrijdde mezelf uit je greep dankzij psychologen. Het is me gelukt om met onze dochter te praten. Zij was degene die me de moed gaf om te vertrekken. Ze had liever gezien dat we eerder waren gescheiden.

Ik heb me lang schuldig gevoeld. Ik beschuldigde mezelf van dat ik je niet eerder heb verlaten. Je laat mensen denken dat ik gek ben. Maar zo werkt het niet. Voor mij besta je niet meer. Ik zie je nu alleen nog maar tijdens afspraken met onze advocaten en de notaris. Jij bent veranderd in een zombie, maar ik ben helemaal opengebloeid. Daar kan je niet tegen. Het is nooit anders geweest. Wanneer ik me goed voelde, voelde jij je slecht en probeerde je me altijd te breken. Maar nu heb je geen macht meer. Ik heb niets gedaan waaraan ik dit alles heb verdiend. Onze dochter ook niet. Ze staat nog steeds onder het toezicht van een psycholoog. Zij is de reden waarom ik vecht, en voor haar zal ik dat altijd blijven doen. Zij is voor wie ik leef.”

*Wegens privacyredenen is de voornaam gewijzigd.

Heb je zelf geweld meegemaakt, was je getuige van geweld of vraag je je af of jouw gedrag wel oké is? Dan kan je gratis en anoniem bellen naar 1712 , of met hen mailen of chatten. (In noodsituaties bel je naar de politie via het nummer 101.)

Volg VICE België ook op Instagram