Een eindeloze zoektocht naar walging, afkeer en ongemak

Toen mijn vrienden en ik de leeftijd bereikten waarop we volledige avonden samen niks konden doen, eindigden die altijd op dezelfde manier: met een doelloze dwaaltocht op het internet, zonder ook maar iets interessants open te klikken (we hadden ook iets kunnen bijleren of ons steentje kunnen bijdragen aan de opbouw van een betere wereld, bijvoorbeeld). Onze voyeuristische en licht afwijkende fantasieën leidden ons regelmatig tot - in het beste geval - uitgebreide zoektochten op Google Images. Een van mijn vrienden is bijvoorbeeld ooit in een bad trip beland nadat ie “drugs krokodil” had ingetypt. We googelden nog een pak andere termen maar hoewel die ons keer op keer degoutante afbeeldingen voorschotelden, kan ik ze mij niet meer voor de geest halen.

Als we toen het werk van Sarah Sitkin of Felix Deac hadden gekend, hadden we er misschien aan gedacht om iets originelere dingen te doen om ons eindeloze verlangen naar ongemakkelijkheid te vervullen - ik zeg maar iets, een kunstgalerie bezoeken bijvoorbeeld. Sitkin en Deac creëren organische composities die uitstekend in elkaar zitten en nooit teleurstellen. De Brusselse beeldhouwer Matteo Ingrao (31) treedt in hun voetsporen met hyperrealistische werken - hij hielp Sitkin zelfs bij een van z’n tentoonstellingen.

Matteo onderzoekt de details van het menselijk lichaam, zoals tanden, poriën, aders of haar, en vervormt ze. Hij maakt er vrij nachtmerrieachtige dingen van, door gezichten en silhouetten te creëren die niet echt bestaan. Volgens de biografie op zijn website raakt hij voornamelijk geïnspireerd door de primitieve oorsprong en de evolutie van de mens. Zijn manier van werken, beschrijft hij als vrij spontaan: "Het beeldhouwwerk wordt beetje bij beetje opgebouwd. Ik heb nooit een welomlijnd eindresultaat voor ogen”. Het proces hangt wel enigszins van het medium af. Voor fysieke sculpturen boetseert hij eerst de verschillende elementen om ze nadien op te bouwen tot een geheel, zo kan hij het eindresultaat zo gedetailleerd mogelijk maken. Voor digitale sculpturen vertrekt hij ook vanuit een menselijke basis, maar legt hij de focus vooral op de positie, de blik, het licht en de details van het haar. 

Als je naar het resultaat kijkt, word je overvallen door een onmiskenbaar gevoel van ongemakkelijkheid. Ik ga geen betekenissen achter zijn werk verzinnen die hij niet heeft bedoeld of over zijn werk schrijven - ik haat het om over kunst te schrijven - maar Matteo vertelde me wel dat het spelen met zowel het fysieke als het digitale maakt dat hij flexibel blijft in de manier waarop hij z’n werk presenteert. Zo vindt hij dat sommige van z’n fysieke sculpturen alleen tot hun recht komen nadat ze op foto worden vastgelegd. Dit is een van de redenen waarom hij - in tegenstelling tot veel andere kunstenaars die hun werk alleen in een besloten kring van musea, galerijen en kunstcentra presenteren - het internet als een permanente tentoonstelling beschouwt. Die afstand tot de traditionele kunst-circuits, komt waarschijnlijk voort uit het feit dat Matteo geen specifieke kunstopleiding heeft gehad. Hij behaalde een bachelor in vertalen en een master in meertalige communicatie. 

Sinds kort maakt Matteo ook video's en heeft hij zich op NFT’s gestort. Hij is nog altijd actief op Instagram, wat betekent dat toekomstige generaties nooit meer een kunstgalerij hoeven binnen te lopen om in een bad trip te belanden.

Volg VICE België ook op Instagram.

Volg VICE België ook op Instagram.