Jonnah maakt foto’s van de bedden waar ze seks in had

Kroelen, ketsen of de liefde bedrijven: een van de meest comfortabele plekken om dat te doen is in een bed. We beleven er emotionele hoogte- en dieptepunten die ons een leven lang bijblijven, maar dat bed zelf vergeten we meestal.

Jonnah Bron (25) uit Rotterdam is fotograaf en legt de bedden vast waarin ze seks heeft gehad. Zo ontstaat er een soort visueel dagboek van de plekken waarop zij vol overgave de liefde bedreef, of in sommige gevallen gewoon neukte. Haar project loopt nu vier jaar, en de teller staat momenteel op 48 bedden.

VICE: Hé Jonnah! Hoe kwam je op dit idee?
Jonnah Bron: Het kwam voort uit angst. Toen ik single werd en seks begon te hebben met verschillende mensen, wilde ik dat bewust gaan vastleggen met foto’s. Ik heb namelijk altijd het gevoel dat ik alles kwijtraak. Met deze foto’s kan ik het moment herbeleven.

Je vertelde dat het een onderzoek naar je eigen liefdesspel is. Waar ben je achter gekomen?Het verschil tussen een vreemde en een vaste partner. Als ik spontaan iemand na de club mee naar huis neem, dan is op de foto te zien: het ziet er wild en rommelig uit, op het bed ligt half gescheurde kleding. In een relatie vouw ik mijn kleding juist altijd netjes op voordat ik naar bed ga. Door de foto’s sta ik er nu ook bij stil dat ik iemand op een intieme, fysieke manier leer kennen. Ik word niet meer verblind door de geilheid van het moment.

Wat voor reacties krijg je vanuit je omgeving?
Vaak krijg ik seksistische opmerkingen, zo van: ‘je gaat wel lekker hè?’, of ‘pak ze, tijger!’ Of ze denken dat ik het doe om te pronken met hoeveel bedpartners ik heb. Maar dat is niet mijn bedoeling. Ik probeer de foto’s over te laten komen als een ‘crime scene’. Ik wil dat het publiek zelf gaat uitpluizen wat er is gebeurd.

Hoe verloopt het maken van zo’n foto?
Vroeger maakte ik de foto’s stiekem met mijn mobiel, en liet ik ze de volgende ochtend lachend aan mijn vrienden zien. Nu gebruik ik een analoge camera, en vraag ik eerst of ik een foto mag maken. Na de seks vertel ik dan dat ik met deze serie bezig ben. Meestal schrikken mensen er wel van, of ze zijn verontwaardigd dat ik het niet van tevoren heb gezegd. Maar zodra ze zich realiseren dat ze niet zelf op de foto hoeven, vinden ze het meestal wel tof. Vaak willen ze wel nog even het beddengoed rechttrekken.

Word je opgewonden van het idee dat je het vastlegt en het terug kan zien?
Zo klinkt het bijna als een fetisj. Nee, niet per se, maar na de seks sta ik wel te springen om een foto te maken.

Welke foto is jou het meest bijgebleven?
Dat is deze foto, met allemaal eten. Er ligt bijvoorbeeld brie op het kussen. De herinnering erbij is dat ik met mijn vriendin een hele dag en nacht in bed lag. We gingen er alleen even uit om eten te halen, om vervolgens weer seks te hebben.

Hoe is het om de foto’s van bedden van je exen terug te zien?
Daar heb ik een heel ander gevoel bij. Ik zie dan steeds dezelfde bekende bedden, bij haar thuis of bij mij. Die foto’s zijn rustgevender, omdat ik daar misschien ook wat meer de tijd nam om de foto te maken. Tijdens een onenightstand gaat het allemaal wat vluchtiger en geheimzinniger. Tegelijkertijd zijn die foto’s van bekende bedden ook pijnlijker om te zien, omdat er liefde bij kwam kijken.

Is er ook een bed dat je achteraf wel in de fik zou willen steken?
Er zijn wel foto’s van bedden die me veel doen. Er is bijvoorbeeld een foto van het bed van mijn ex: toen ik die foto maakte zat alles nog goed, vier dagen later was het uit. Dat is pijnlijk. Maar ik zou er nooit daadwerkelijk een willen verbranden. Het blijft een herinnering, en die koester ik, ook al is-ie kut.

Is je seksleven eigenlijk veranderd door het maken van deze foto’s?
Ja, ik spring niet meer zomaar met Jan en alleman in bed. Door de foto’s heb ik leren reflecteren, waardoor ik bewuster nadenk over met wie ik seks heb en op welke manier. De grootste ontwikkeling is dat ik nu van elke vrijpartij een ‘echt moment’ maak.

In een eerdere versie van dit artikel stond dat Jonnah twee jaar aan deze serie werkt. Dat moet vier jaar zijn. We betreuren deze onjuistheid.