Ook als je thuiswerkt is een stevige vrijdagmiddagborrel essentieel

Te lui om te lezen? Beluister dan hieronder de ingesproken versie.

Thuiswerken klinkt in deze barre, pandemische dagen als een geschenk uit de hemel – iedereen die een baan heeft die niet per se vanuit een kantoor hoeft te worden uitgevoerd, zou dankbaar zijn of haar vers gewassen handjes moeten dichtknijpen. Je zit niet in de bacteriële aura van collega’s of klanten, je hebt genoeg tijd om rustig een smaakvolle bouillon te trekken van die ene joggingbroek die je al de hele week aan hebt, en het belangrijkste: je kunt een minuut voor aanvang van de dag je lakens van je afslaan en toch nog op tijd op je werk zijn.

Met een beetje geluk vlieg je door je werkweek heen, en ineens is het vrijdagmiddag. Een akelig gebrek aan volte, brandend van net boven je maag tot het begin van je keel, neemt bezit van je. Daar zit je dan, moederziel alleen in een kantoor geworden excuus voor een woonkamer, op zoek naar dat ene magische moment van de werkweek dat met geen enkel futuristisch chatprogramma kan worden nagebootst: de vrijdagmiddagborrel.

Noem mij een liefhebber, connoisseur of doorgeslagen alcoholist, maar op het moment dat na een week werken het eerste biertje op spectaculaire wijze het toneel betreedt, lijkt het alsof wij als groep collega’s collectief opnieuw worden geboren. Alle kleine frustraties verdampen direct, en de brandjes over slecht nagekomen afspraken en verkeerd gevallen opmerkingen over nieuwe schoenen worden na de eerste slok geblust.

Op de akkers van het leven, die doordeweeks bestaan uit onvruchtbare klei, groeien ineens plezierige vooruitzichten vol vermaak en onverstandige beslissingen, alsof God hoogstpersoonlijk met een gieter vol drank onze bureaus besproeit. Het is een vloeibare scheidslijn die ervoor zorgt dat je werkbestaan en je privéleven niet in elkaar overlopen, hoe graag ze dat soms ook willen.

Dit verdwijnt volledig als je thuiswerkt. Het klinkt misschien overdreven, normaal gesproken kun je immers gewoon je vrienden bellen om in de dichtstbijzijnde kroeg eventjes flink van Zuijpestein te gaan, maar nu het RIVM heeft laten weten dat het opzoeken van dit soort sociale bijeenkomsten ook wordt afgeraden, ontstaat er wel degelijk een probleem om serieus te nemen. Je kunt niet zomaar je laptop dichtklappen en weglopen – de last die een vijfdaagse werkweek is, laat zich niet zomaar afschudden en zal je een weekend lang blijven achtervolgen als het niet grondig wordt bestreden. En een borrel is nou eenmaal de lekkerste en meest adequate manier om dit te doen.

Begrijp me niet verkeerd; ik zal hier niemand oproepen om in z’n eentje een paar blikken bier open te trekken en met tegenzin de vrijdagmiddag nat te gooien. Alcohol is voor geen enkel probleem de oplossing, maar goed, een vol glas melk is dat ook niet, dus als je toch veroordeeld bent tot een afgezonderd slurpertje kun je er maar beter goed voor gaan zitten en er het beste van maken.

Dit begint met een goed gesprek met jezelf. Ga desnoods voor de spiegel zitten, ik denk namelijk dat het hoog tijd is om jezelf aan te kijken en te leren dat alleen drinken niet iets is voor losers. Dit is iets puur Nederlands; mensen die in hun eentje in een restaurant of kroeg zitten worden gezien als zielige individuen, die blijkbaar niemand kennen die hen leuk genoeg vindt om een avond mee door te brengen. Dit is pertinent onjuist. De mensen die met zichzelf van een drankje kunnen genieten houden genoeg van zichzelf om niemand anders nodig te hebben. Hier ligt de echte kracht.

Na dit gesprek is het tijd voor muziek. Zet een nummer op waardoor je zelfs in deze vorm van sociale isolatie de onversneden vrijheid door je aderen voelt gieren. Alane van Wes doet standaard wonderen. Dit geldt ook voor We Made It van Drake en Soulja Boy en de Young Thug-adaptatie van Elton John’s High – stuk voor stuk nummers die genoeg serotonine aanmaken om als verlichting ingezet te kunnen worden.

Bel tot vervelens toe je collega’s, als het even kan via FaceTime. Het lege gezicht wat verschijnt in je telefoon schiet direct in partymodus als duidelijk wordt dat je klaar bent om eraf te gaan, en niet om nog een laatste werkvraag te stellen. Verspreid wat verzonnen roddels over andere collega’s, praat over de walgelijke lunchcombinaties die je deze week in je mond hebt gestopt en plop ondertussen de kurk van een goede fles wijn.

Let wel: drink alleen als de ander dat ook doet, anders wordt het gevoel van afstand alleen groter. Dit blijft een groepsactiviteit, al zijn jullie tientallen kilometers van elkaar verwijderd. Je wil nog steeds als teamspeler gezien worden op het moment dat je terug kunt naar kantoor. Doe dit met al je collega’s, en voor je het weet zitten jullie genoeg in de olie om de afstand te kunnen vergeten.

Zorg er vervolgens voor dat je gekleed bent alsof je elk moment de deur uit kunt stappen om de avond van je leven te hebben. Een goede outfit zorgt voor een Pavlov-reactie, alsof je hele lichaam weet dat het tijd is om de teugels te laten vieren en een totale escalatie te zien als comfortzone. Trek iets aan wat uitstraalt dat het menens is, maar waarvan het ook niet erg is als er een beetje braaksel opkomt. Dit is de laatste stap om helemaal aan jezelf te verkopen dat een eenzame borrel ook een borrel is, en dat je in sociale isolatie maar beter het hele weekend brak kan zijn. Op die manier wil je toch niemand zien. Proost.