Hoe het is om als ongelukje ter wereld te komen

In Nederland zijn relatief weinig ongeplande zwangerschappen, dankzij tijdige seksuele voorlichting en een wijdverspreid gebruik van anticonceptiemiddelen. Maar alsnog, volgens de laatste cijfers uit 2017, is ongeveer een kwart van alle zwangerschappen ongepland, en vijftien procent is ongewenst. Het maakt niet uit hoe goed voorbereid je bent – ongelukjes gebeuren. Geen enkele anticonceptiemethode is honderd procent zeker – en geile mensen zijn nou eenmaal geneigd om dingen te doen die ze misschien beter hadden kunnen laten. 

Als we het hebben over ongeplande zwangerschappen, dan is dat meestal in de context van abortus en anticonceptie – en terecht, want niemand zou gedwongen moeten zijn een kind te baren als ze dat niet willen. Maar de verhalen over abortus zijn maar een klein deel van alle ongeplande zwangerschappen. Iedere dag komen er mensen ter wereld zonder dat hun ouders dat per se van plan waren, en dat hoeft helemaal niet tragisch te zijn. Als je erover nadenkt, was ook Jezus het resultaat van een ongeplande zwangerschap. 

Om beter te begrijpen hoe het is om onverwachts ter wereld te komen, zocht ik contact met verrassingsbaby’s die ik leerde kennen op social media en op mijn werk, om ze te vragen naar hun prachtige en roerige levensverhalen. 

VICE: Hoi Karina! Hoe kwam jij erachter dat je een ongelukje was?

Karina: Vlak voor mijn tienertijd begon dat tot me door te dringen. Ik heb een oudere broer en zus, en ik besefte dat het leeftijdsverschil tussen ons heel groot was. Mijn oudste broer is vijftien jaar ouder dan ik, en mijn zus is twaalf jaar ouder. Ik realiseerde me ook dat zij in feite voor me zorgden. Mijn moeder woonde niet altijd bij ons. Dus het werd me duidelijk dat mijn ouders problemen hadden.

Later, toen ik ergens tussen de 15 en 20 jaar oud was, vertelde mijn moeder me dat ze zwanger was geworden terwijl ze een spiraaltje had. Ze moest vier of vijf maanden in bed liggen, omdat er een groot risico was op een miskraam. “Ik kwam dertig kilo extra aan toen ik zwanger van je was, omdat ik maandenlang niet kon bewegen!” zei ze tegen me. 

Oh god. Ik heb ook een spiraaltje en dit is mijn grootste nachtmerrie. Jij bent dus het levende bewijs dat het echt kan gebeuren, zwanger worden terwijl je een spiraaltje hebt.  

Yep. Maar ook al was ik niet gepland, ik was wel gewenst. Mijn moeder was erg bang om me kwijt te raken en deed veel moeite om de zwangerschap te voldragen. 

Je groeide dus vooral op bij je vader?

Ja, en bij mijn broer en zus. Tijdens mijn eerste jaren ging mijn moeder heen en weer tussen ons en haar familie. Mijn ouders zijn gescheiden voordat ik geboren was, maar ze hebben het nog een tijdje geprobeerd. Tegen de tijd dat ik naar de basisschool ging bleef mijn moeder langer bij ons, maar niet bij mijn vader. 

Je was eigenlijk ook voor je broer en zus een verrassingsbaby. 

Ja, zij waren tieners toen ik geboren werd. Ik bracht veel tijd door met mijn broer. Hij stopte zelfs met school en was in die tijd mijn voornaamste verzorger. Hij deed van alles in het huis en paste op me, dus ik heb een heel sterke band met hem ontwikkeld.  

Heb je je ooit slecht gevoeld over het feit dat je een ongelukje was?

Ik heb me nooit ongewenst of buitengesloten gevoeld. Ik denk dat het zelfs het omgekeerde effect had: mijn gezin was enorm beschermend over me. Het was niet gepland dat ik er zou zijn, maar uiteindelijk kwam alles goed en ik ben iedereen enorm dankbaar. 

Dat is lief. Heb je nog een leuke anekdote over je jonge jaren?

Toen ik een baby was, waren mijn broer en moeder respectievelijk 15 en 30 jaar oud, en mijn moeder zag er vrij jong uit. Soms dachten mensen dat ik het kind van mijn moeder en mijn broer was. 

Dat betekent dat je moeder 16 was toen ze je broer kreeg. In zekere zin zat het dus al in je familie om van een tiener te verwachten voor een kind te zorgen.
Ja, en dat is ook waarom het zo lastig was om het huwelijk tussen mijn ouders te laten werken. Als je begint op je zestiende, snap ik wel dat het vijftien jaar later niet meer hetzelfde is.

VICE: Hey Michael. Hoe kwam jij erachter dat je een ongelukje was?
Michael: Mijn vader heeft de neiging om enorm gênante verhalen te vertellen als mijn vrienden erbij zijn. Toen ik begin twintig was en mijn vrienden me kwamen ophalen voor een avondje uit, zei mijn vader ineens: “Michael, wist jij dat je per ongeluk bent verwekt op de vloer van je oma’s slaapkamer?”

Mijn vrienden kwamen niet meer bij, en ik kon wel door de grond zakken. 

Hoe kwam hij erbij om dat zomaar te vertellen?
Ik denk dat hij iets dacht als: "Hoe kan ik Michael nu weer eens voor schut zetten?” Net als ik houdt hij ervan om mensen te laten lachen. 

En je broer en zus, waren die wel gepland?
Mijn broer is anderhalf jaar jonger, mijn zus is vijf à zes jaar jonger. Een paar jaar later begon ik er weer over, en toen zeiden mijn ouders: “Niet alleen jij, ook je broertje was een ongelukje.” Alleen mijn zusje was gepland: ze hadden twee jongens en wilden een graag nog een meisje. 

Wat voor invloed denk je dat jouw komst had op de relatie van je ouders?
Ik realiseerde me niet hoe jong mijn ouders waren toen ze me kregen totdat ik vriendjes begon te maken op school. Hun ouders waren altijd tien tot vijftien jaar ouder dan de mijne. Ik geloof dat mijn moeder 21 was toen ik geboren werd, en mijn vader ongeveer 20. 

Ik denk dat ze vanwege hun leeftijd een hoop hebben opgeofferd. Maar ik ben blij dat ze me kregen toen ze me kregen. Ik mag graag denken dat mijn broer, mijn zus en ik ze dichter bij elkaar hebben gebracht. En hopelijk doet het ze goed om te zien dat ze drie functionerende volwassenen hebben grootgebracht. 

Zo vanzelfsprekend is dat niet. En ze zijn dus nog bij elkaar?
Ja, ze zijn nog steeds bij elkaar!

Nu ik zelf al mijn twintiger jaren heb doorleefd, voel ik me erg dankbaar voor hoe ze me hebben opgevoed, en altijd zo aanwezig waren. Ergens voel ik me misschien een tikje schuldig, alsof ik hun jongere levens in de weg heb gezeten. Het is misschien een beetje cliché, maar ik hoop dat ik het goed kan maken door de dingen die ik bereikt heb. 

Zou je willen dat je ouders het je nooit hadden verteld?
Nee. Het was grappig, een moment waar ik vaak aan heb teruggedacht. Het is vreemd om te zeggen, want het gaat over mijn ouders die seks hebben, maar ik hou ervan om zulke verhalen te horen. Mijn broer, zus en ik horen deze verhalen meestal rond kerst, als we als familie samen zijn. Ze zijn altijd een beetje beschamend als mijn vader ze vertelt, maar als ik eraan terugdenk krijg ik altijd een glimlach om m’n gezicht.  

Hey Jazmin. Hoe kwam jij erachter dat je ongepland ter wereld bent gekomen?
Mijn ouders vertelden me allebei hun kant van dat verhaal. Ze waren niet bij elkaar op het moment dat ik geboren werd. Ik woonde doordeweeks bij mijn moeder en in het weekend bij mijn vader. Ik moet ze nageven dat ze me allebei best wel steunden. Daar heb ik geluk mee gehad. 

Mijn ouders gebruikten me vaak om elkaar te manipuleren, op verschillende manieren. Mijn vader was in zekere zin betrokken bij mijn opvoeding om mijn moeder een hak te zetten, en mijn moeder haatte het dat hij in mijn leven was. Hij sprak slecht over haar, en zorgde ervoor dat ik niet echt een goede band met haar ontwikkelde. 

Pas toen ik ouder werd, begon ik meer met mijn moeder te praten. Ze vertelde me dat ze in de tijd dat ze zwanger van me werd ook met andere mensen naar bed ging en loog over het feit dat ze niet aan de pil was, omdat ze zo graag een kind wilde. Er moest een DNA-test bij mij worden gedaan. 

Wow. Hoe was dat voor je vader?
Mijn vader was natuurlijk van slag, het was helemaal niet wat hij wilde. Hij was in die tijd getrouwd met een andere vrouw, die er altijd voor me geweest is. Gelukkig had ik haar, ze was een van de normaalste mensen in mijn leven. Mijn vader liet alles uit zijn handen vallen om voor me te zorgen. Tot aan mijn tienerjaren, toen ging alles mis. Hij vertelde me ronduit dat ik zijn leven had verpest. 

Toen ik 18 werd, zette hij me het huis uit. Hij heeft me opgevoed tot een punk en rebels persoon, maar toen ik tegen hem begon te rebelleren, vond hij dat niet leuk. En toen kwam hij uit de kast. Dit zei hij letterlijk tegen me: “Dat was het dan, het is klaar tussen ons. Ik ga mijn leven als gay man leven.” Het ding is, ik ben ook gay! Ik heb hem daar ook over verteld. Maar hij had zoiets van, “Het gaat nu om mij, ik heb genoeg voor je gedaan. Vertrek.” 

Dat klinkt als een moeilijke situatie om in op te groeien.

Als ik terugkijk op mijn jeugd voelt het alsof ik een liefdevolle band met mijn vader had. Maar hoe ouder ik werd, des te beter ik zag hoe narcistisch en manipulatief hij was, tegen zijn partner en tegen mij. 

Toen ik kind was, kocht mijn vader altijd kleren voor me en albums waarvan mijn moeder niet wilde dat ik ernaar luisterde. Hij nam me mee op allerlei vakanties, omdat mijn moeder niet het geld had om dat soort dingen te doen. Toen ik wat ouder was, vertelde mijn moeder me steeds meer over hoe hij haar mishandelde, zelfs toen ze zwanger was. Ook mij behandelde hij slecht toen ik heel jong was. Mijn moeder had meerdere partners, waardoor het ook moeilijk was voor mij om een sterke band met haar te vormen. Zij is ook best wel egocentrisch.  

Heeft deze chaotische jeugd invloed gehad op je zelfbeeld?
Nou, ik zou zeggen dat ik geluk had, want ik had al vanaf zeer jonge leeftijd door dat het allemaal bullshit was. Dus ik groeide op met het besef dat ik ze allebei niet helemaal kon vertrouwen. Ze brachten me wel naar school en ondersteunden me, maar ik zag ze nooit als personen die me helemaal konden liefhebben.  

Het heeft zeker mijn relaties en vriendschappen beïnvloed, ik heb absoluut verlatingsangst waar ik graag nog een keer voor in therapie ga. Maar zoals het er nu voorstaat, ben ik best trots op mezelf. Alles heeft me gevormd tot een sterk, zelfverzekerd persoon die de acceptatie van anderen niet nodig heeft. 

Het gekke is dat jij en je vader ook veel gemeen lijken te hebben.
Ja, maar hij hield dat soort intimiteit altijd op afstand. Ik doe dat ook, dat heb ik van hem geleerd. Het is vooral jammer voor hem, het zit mij inmiddels niet meer dwars. 

Toen hij jaren geleden uit de kast kwam, had hij de tijd van zijn leven. Ik zal die periode nooit vergeten. Hij veranderde van een strenge controlfreak in een superblij persoon, met regenbogen en alles. Uiteindelijk was ik ook trots op hem. Ik verwachtte het totaal niet, maar op een gegeven moment nam hij tepelpiercings – gek genoeg op precies dezelfde dag als ik mijn tepelpiercings liet zetten.

Koester je nog wrok tegen je ouders?
Toen ik 25 werd, realiseerde ik me dat mijn ouders dezelfde leeftijd hadden toen ze mij kregen, en dat veranderde de manier waarop ik ernaar keek. Nu verwijt ik het ze niet meer. Ik denk dat ze hun best deden, maar dat ze allebei manipulatieve karakters hebben. Daar kunnen ze niets aan doen, zo zijn ze nog steeds. Dat is hun ding. Ik ben inmiddels bezig met het fixen van mijn dingen, dat zouden zij ook moeten doen.

*De achternamen zijn weggelaten omwille van privacy, de volledige namen zijn bekend bij de redactie.