Ik zat gewoon met de laatste nog levende Ramone op een terras

Arturo Vega tourde 21 jaar lang de wereld over met punkband The Ramones, gaf ze een thuis, nam alle drugs aan die ze hem gaven en maakte het iconische arendslogo dat nog steeds bekend staat als het teken van punk. Muziek maakte hij niet, maar zijn werk illustreert nog steeds het nalatenschap van de legendarische band. Arturo was vorige week kort in Amsterdam omdat Klerkx Art Agency een expo aan hem wijdde, en had wel even de tijd om samen met mij een kop muntthee te drinken, zoals alleen echt stoere mannen dat doen.

Hier posen de mannen van The Ramones samen met Arturo (midden) bij hun loft in New York. VICE: Ik ben niet zo rock ’n roll, zoals je ziet. Jij duidelijk wel. De barman vroeg me net zelfs “wie die stoere man was waarmee ik zat.” Ben je altijd al punk geweest?
Arturo: Nou, ik luisterde vroeger in Chihuahua City [Mexico] al naar rocknummers op de radio. Dat vond ik vet en toen wilde ik weten wat voor mensen er achter die muziek zaten. Maar die artiesten kwamen natuurlijk nooit in de buurt. Dus maakte ik als 18-jarige jongen de oversteek naar San Francisco. Tegenwoordig is het normaal dat jonge mensen verre reizen maken, maar in die tijd, 1965 was het, had je flinke ballen nodig om dat te doen op die leeftijd. Kun je jouw mooiste rock ’n roll-moment beschrijven?
De ultieme ervaring was op mijn eerste festival: Fillmore in San Francisco. Iedereen kon overal vrij rondwandelen, security bestond toen nog niet. Dus ik besloot om achter het podium langs te lopen en zat toen het hele optreden op een geluidsbox achter de drummer van The Byrds. Dat moment staat voor mij gelijk aan pure vrijheid en het begin van mijn liefde voor livemuziek. Trouwens, wanneer is die thee eigenlijk drinkbaar? Het ziet er raar uit. Moet ik wachten tot die takken helemaal weg zijn? Haha, nee hoor, het is al best te drinken. Vraag je je weleens af wat je zonder The Ramones had gedaan, als je ze nooit had ontmoet?
Zonder de band was ik niet zo goed terechtgekomen, denk ik. The Ramones gaven me zekerheid, want ik had werk en dus verantwoordelijkheid. Ik zag ook meteen de resultaten van mijn werk en dat voelde als een beloning. Mijn toewijding en betrokkenheid bij het werk—ik miste maar twee van de tweeduizend shows en dat was alleen omdat de dokters zeiden dat ik anders dood zou gaan—zijn het doel van mijn leven. Dat ligt ten grondslag aan het in de hand houden van mezelf, want dat was me anders niet gelukt.

Arturo Vega was twee decennia lang de creative director van de band en was verantwoordelijk voor alle merchandise. Hij ontwierp T-shirts van de band en dat was in de beginjaren de belangrijkste inkomstenbron van The Ramones. Hij deed in totaal 2.263 shows.

Hoe verliep een typische dag met The Ramones? Was jij bijvoorbeeld de eerste voor wie ze nieuwe nummers speelden?

Nee, helemaal niet. Ik hield van The Ramones, maar ik haatte hun albums. Als ik hun muziek voor de eerste keer hoorde zei ik altijd: “Guys, this is crap.” Het klonk saai en helemaal niet zoals de liveversies. Verder waren we eigenlijk twintig jaar lang alleen maar onderweg, met pick-ups of privévliegtuigen. De tour was een rush, een verslaving. Verder nam ik alles van ze aan: drank, drugs en alles daar tussenin.

Had dat veel invloed op je werk?

Bij elk optreden stond ik als eerste op het podium en dan werkte ik totdat ik in slaap viel. Soms was dat zelfs onder het toneel, terwijl de opwarmer al aan het spelen was. Geen andere muziek boeide me meer, maar als The Ramones speelden voelde ik me gelukkig. Dan was mijn leven perfect.

Dat klinkt alsof je na het stoppen van de band in een zwart gat viel.

Gelukkig niet. De werkverslaving bleef, de invulling werd alleen anders. Ik ben een workaholic en als ik niet aan het werk ben dan werk ik aan mijn conditie, want ik sport elke dag. Als ik een keer naar de bioscoop ga dan voel ik me meteen schuldig, dan denk ik: fuck, ik had zoveel andere dingen kunnen doen op dit moment.

Zoals sporten.

Ja, maar ook rondwandelen door de straten en kijken naar mensen die ergens naar kijken. Dat is mooi.

Is dat een onderdeel van je creatieve proces, op deze manier inspiratie opdoen?

Mijn kunst staat gelijk aan personen. Ik ben een gevoelsmens. Al het werk dat ik ooit heb gemaakt komt voort uit de mensen die ik heb ontmoet en de verhalen die ze vertellen. Het maakt niet uit of die verhalen destructief zijn of over liefde gaan, alles kan terugkomen, je wordt alleen selectiever met de tijd.

Over destructie en liefde gesproken. Vega’s favoriete nummer van The Ramones is Today Your Love, Tomorrow The World. Het nummer gaat over een nazi-Duitser die verliefd is op een Joods meisje.

Mij lijkt de punkwereld enorm inspiratievol. Maakte de vriendschap met de bandleden je werk als kunstenaar makkelijker?
Ja, absoluut. Mijn motto is ‘what makes me free, makes me happy’. Door het touren met de band voelde ik me vrij en belandde ik in heel speciale situaties. Ook door de drugs, natuurlijk. Door de bandleden voelde ik me gerespecteerd. En respect is belangrijk, anders was ik een verdwaalde kunstenaar geworden die onzeker is over wat hij maakt en doet. Ik was een deel van de band en een belangrijk deel van de show. Ik deed het visuele aspect van de optredens en dat was essentieel. Die T-shirts met mijn prints verkochten zichzelf wel. Maar het bleven rocksterren. Hadden ze nog vreemde eisen?
Dat viel wel mee. Het was alleen wat lastig om Joey ervan te overtuigen dat het soms toch echt een beetje donker moest zijn op het toneel om wat meer sfeer te creëren. Joey hield niet zo van contrasten. Daarnaast was hij compleet psychisch gestoord dus ik durfde hem ook niet echt tegen te spreken, haha. Oh shit, ik moet gaan. Thanks kid. Oké, jammer! Jij bedankt Arturo.