Omdat we voor alles een duidend gidsje voorhouden - zie bijvoorbeeld de VICE guide to beffen - verfristen we voor dit festivalseizoen het festival-ABC uit onze festivalguide van 2007. Dit zijn de richtlijnen voor een ultiem, grandioos festivalgevoel waardoor je elke distopische kutband, regenbui en slechtgaande trip overleeft. Een goede voorbereiding is het halve werk, toch? Inderdaad. Dus daarom publiceren wij dit festivalseizoen elke week twee letters en trekken we je van A tot Z trekken het festivalseizoen door!
Foto door Chris BethellKETAMINE
Ketamine is voor paarden en het heeft de slechtste eigenschappen van heroïne (veel te zware high voor ‘recreatief’ gebruik) en acid (angst en onvermogen/wanhoop te communiceren met je medemens) in zich. De laatste keer dat ik een gast onder invloed van ketamine sprak kreeg ik een verhandeling over zijn revolutionaire idee kromzwaarden (een soort sabels die de rigueur zijn bij mensen als Genghis Kahn) te introduceren in bars, zodat de aanwezigen zich tijdens het zuipen dood konden vechten. Na twintig minuten — drie in zijn beleving- ging ik mee in zijn verhaal en ruzieden we over het idee of Indiase Currytenten een kromzwaard moesten geven aan hun clientèle terwijl Engelse uitspanningen hun klanten moesten voorzien van een donderbus (zo’n gun die in jaren zeventig horrorfilms namen kreeg als The Hounds of The Devil en waarmee het geboefte aan flarden geschoten werd). Dat hield in dat iedereen na de laatste ronde de straat op ging en met donderbussen schoot en sabels in de rondte zwaaide en…oké. Je snapt wat ik bedoel. Een ander goed ketamine verhaal is dat van die muziekjournalist die een enorme lijn in minder dan geen tijd naar binnen schoof en zich in een w.c. opsloot waar geen slot op zat, om er vervolgens veertig minuten later helemaal bezweet, angstig en met ontbloot bovenlijf uit te komen. Hij kneep in zijn tepels en gilde “They want to milk me, the people in the other carriage, they want to milk me, milk me. But I haven’t got any milk!” Hij was bloedserieus en compleet in paniek. OMFG, ik pis nog in mijn broek als ik eraan denk, terwijl die shit toch al vijf jaar geleden is.
LOVEOke, als het hier Arthur Lee en de ge-re-jigged Love betrof dan moest je het concert gaan zien. Als Lee niet dood was dan klonk zijn stem nog precies als in 1969 en zijn songs klinken nog steeds twintig keer mooier en avant-gardistischer dan wat dan ook nu. Pak ’m beet 0.0001 procent van de mensen wordt daadwerkelijk verliefd tijdens een festival, maar trap niet in die valkuil. De redenen waarom mensen daar en dan verliefd worden zijn uitputting, ecstasy en dronkenschap. Mensen verloven zich en worden verliefd uitsluitend en alleen omdat hun hersens volledig gefrituurd zijn. Feit: één van onze beste vrienden, Nathan, werd op Glastonbury door een travestiete dominee in de echt verbonden met een meisje van wie hij nauwelijks de naam wist. Ze hadden die dag allebei zo’n 18 pillen achter hun kiezen. Glasgow Kevin stond dronken langs de zijlijn te gillen: “This is a fucking sham!” Djiezus, het was een beschamende vertoning.
Advertentie
Ketamine is voor paarden en het heeft de slechtste eigenschappen van heroïne (veel te zware high voor ‘recreatief’ gebruik) en acid (angst en onvermogen/wanhoop te communiceren met je medemens) in zich. De laatste keer dat ik een gast onder invloed van ketamine sprak kreeg ik een verhandeling over zijn revolutionaire idee kromzwaarden (een soort sabels die de rigueur zijn bij mensen als Genghis Kahn) te introduceren in bars, zodat de aanwezigen zich tijdens het zuipen dood konden vechten. Na twintig minuten — drie in zijn beleving- ging ik mee in zijn verhaal en ruzieden we over het idee of Indiase Currytenten een kromzwaard moesten geven aan hun clientèle terwijl Engelse uitspanningen hun klanten moesten voorzien van een donderbus (zo’n gun die in jaren zeventig horrorfilms namen kreeg als The Hounds of The Devil en waarmee het geboefte aan flarden geschoten werd). Dat hield in dat iedereen na de laatste ronde de straat op ging en met donderbussen schoot en sabels in de rondte zwaaide en…oké. Je snapt wat ik bedoel. Een ander goed ketamine verhaal is dat van die muziekjournalist die een enorme lijn in minder dan geen tijd naar binnen schoof en zich in een w.c. opsloot waar geen slot op zat, om er vervolgens veertig minuten later helemaal bezweet, angstig en met ontbloot bovenlijf uit te komen. Hij kneep in zijn tepels en gilde “They want to milk me, the people in the other carriage, they want to milk me, milk me. But I haven’t got any milk!” Hij was bloedserieus en compleet in paniek. OMFG, ik pis nog in mijn broek als ik eraan denk, terwijl die shit toch al vijf jaar geleden is.