Het verhaal van een jonge catfisher

Zoals verteld aan Arielle Pardes Catfish staat sinds Nev Schulmans film over internetrelaties met bedriegers uit 2010 voor meer dan een lange vis met een platte bek. Toch vind ik het een waardeloze vergelijking; meervallen zijn domme beesten, en om je geloofwaardig voor te doen als een ander moet je heel nauwkeurig te werk gaan. Ik kan het weten: ik doe mezelf op internet al acht jaar voor als anderen.

Mijn eerste nepaccount was een jongen: Joey. Ik zat op de middelbare school, en was verre van populair. Op een gegeven moment besefte ik me dat ik door het aanmaken van nepprofielen aandacht zou kunnen krijgen. Ik koos wat foto's van Photobucket, maakte een Myspace-pagina, en voegde als Joey iedereen van mijn school toe. Ik gebruikte dit profiel om dingen op mijn eigen pagina te plaatsen, zodat mensen op school reacties van ene Joey zouden zien. "Je bent zo knap!!!" schreef ik. Het ging heel makkelijk, niemand vermoedde iets.

In 2008 begon het serieus te worden. Ik had geen vrienden, mijn vader zat in de gevangenis en mijn moeder was verslaafd. Ik wilde zo graag iemand anders zijn – iemand met een ander verhaal, een ander leven. Dankzij MySpace kon dat.

Ik ontdekte een meisje dat ik tof vond en gebruikte ongeveer tien van haar foto's voor een nieuw profiel: Amanda Williams. Ik koos een algemene naam die genoeg zoekresultaten zou opleveren als iemand me zou googelen. De foto's kwamen van ene Samantha, die bevriend was met mensen van mijn school. Ze was erg knap, een scenequeen: ze had felroze haar, veel piercings, en liep over van het zelfvertrouwen.

Amanda Williams was wie ik wilde zijn. Als ik me als haar voordeed, had ik zelfvertrouwen en was ik spontaan en gevat. Omdat ze zo knap was, voegde iedereen me toe en kreeg ik bakken vol flirterige berichten. Dat was het ding met MySpace: als je knap was, werd je overspoeld met complimenten en aandacht.

Amanda werd al snel populair – het profiel had honderden vrienden, en ik kreeg eindelijk de aandacht van jongens waar ik altijd al van droomde. Ik dacht dat ik via haar bij de populaire mensen terecht kon komen, dus stuurde ik als Amanda een bericht naar een meisje van school over hoe cool ik was. Als iemand zoals Amanda me tof zou vinden, dan zouden de leuke meiden van mijn school wel volgen, dacht ik. Het liep anders. Op haar profiel stond hetzelfde telefoonnummer als op dat van mij, waardoor iedereen erachter kwam dat ik haar verzonnen had. Ik was niet langer onzichtbaar, maar werd nu wel overal genegeerd.

Dat was het moment waarop ik had moeten stoppen. Ik leerde mijn lesje, maar gebruikte het om het voortaan beter te doen. Ik maakte een nieuwe Amanda Williams, met dezelfde foto's, maar blokkeerde iedereen van mijn school. Ik was aardig paranoïde geworden. Na de tweede klas haalde mijn moeder me van deze middelbare school af omdat ik gepest werd. Op mijn nieuwe school had ik meer vrije tijd, die ik volledig online doorbracht. Hoewel ik nu de kans had om een nieuw sociaal leven op te bouwen, gebruikte ik 'm om nog beter te catfishen. Ik bracht al mijn tijd door op sociale media, en gaf vorm aan Amanda's leven als bij een avatar uit The Sims.

Ik ging super voorzichtig te werk. Ik speurde het internet af op zoek naar foto's van knappe meisjes, maar ze mochten niet te bekend zijn. Als iemand meer dan duizend volgers had op Instagram, vond ik het risico te groot dat iemand de foto's zou herkennen. Zodra ik een account had opgericht, begon ik mensen toe te voegen uit de stad waar mijn nieuwe persoon zogenaamd vandaan kwam. Het maakt niet echt uit wie je aan het begin toevoegt, dit is gewoon opvulling. Zoals Nev Schulman je kan vertellen, gaat niemand je geloven als je niet genoeg vrienden of volgers hebt. Zodra ik ongeveer honderdvijftig opvullers had, begon ik de mensen die ik daadwerkelijk wilde spreken toe te voegen.

Ik zette niet alle gestolen foto's er tegelijk op, maar deed het een voor een zoals een normaal iemand zou doen. Ik haalde de foto's van mensen op Facebook, en blokkeerde dan alle mensen uit hun vriendenlijst. Dit kostte me dagen, maar als ik dat niet deed, zouden ze mijn foto's kunnen herkennen.

De volgende stap was om subaccounts te maken, waarmee ik mensen verder overtuigde dat mijn nieuwe profiel echt is. Als iemand nergens in getagd is, is diegene vast niet echt, toch? Dus ik maakte subaccounts – neppe mensen die de neppe vrienden op mijn neppe profiel worden. Ik leerde Photoshoppen om bewijsbriefjes te maken. Als ik mensen één advies mag geven over het internet, is het dat je niets moet vertrouwen. Het maakt niet uit wat voor foto iemand als bewijs stuurt, of wat ze op een briefje voor je schrijven – als het te mooi lijkt om waar te zijn, is het dat waarschijnlijk ook.

Hoewel alles op de profielen nep was – de foto's, de verhalen, de vrienden – voelde ik me als hen nog het meest mezelf. Met deze profielen kon ik mezelf blootgeven, terwijl ik dat in het echt niet durfde. Andere meisjes van mijn leeftijd hadden vriendjes en een vriendengroep, maar ik had MySpace – waar mensen om me gaven, me mijn hart lieten luchten, en vroegen hoe mijn dag was. Als Amanda Williams voelde ik me gewaardeerd, maar zelf bleef ik onzichtbaar.

Ik heb nooit om geld of cadeaus gevraagd; het ging mij om de aandacht. Het deed me goed om knap of sexy genoemd te worden, ook al was het niet aan mij gericht. Ik had het nog nooit gehoord in het echt. Wel werd ik regelmatig walvis genoemd – ik ben al bijna mijn hele leven te zwaar. Ik ben enorm bang om afgewezen te worden, en voor de kwetsbaarheid die jezelf zijn met zich meebrengt.

Ik heb als Amanda één relatie gehad die als ware liefde voelde – voor zover dat via internet mogelijk is. Uiteindelijk kon ik het niet meer en heb ik hem de waarheid verteld, in de hoop dat hij me zou begrijpen. Hij liet plotseling niks meer van zich horen, en dat zit me al jaren dwars. Er zijn mensen die catfishen omdat ze sociopaten zijn – misschien ben ik dat ook wel – maar mijn hart is er door gebroken.

Ik weet dat wat ik doe fout is, en dat ik er mensen veel pijn mee doe. Het is een verslaving geworden, en mijn neppe internetrelaties gaan ten koste van mijn echte leven. Ik heb wel eens in het echt vrienden gemaakt zodat ik foto's van ze kon stelen. 'Heb je een nieuw kapsel? Stuur me eens een foto.' De vriendschappen die ik opbouwde ben ik kwijtgeraakt door mijn manipulatieve gedrag.

De afgelopen acht jaar heb ik meer dan twintig verschillende identiteiten aangenomen. En dan heb ik het over de hoofdprofielen, als je de subaccounts meetelt zijn het er waarschijnlijk tien keer zoveel. Het catfishen maakte aandacht een stabiele factor in mijn leven.

Maar het goede gevoel dat ik ervan kreeg is de leegte die ik nu voel niet waard. Ik ben ondertussen 21 en heb nog nooit een goede vriendschap, een echte relatie of een baan gehad. Ik heb al mijn tienerjaren besteed aan catfishen, en ben hierdoor zo geïsoleerd geraakt dat ik last krijg van angstaanvallen als ik me in een groep bevind. Ik zit de hele dag achter de computer, omdat mijn hele leven zich online afspeelt.

Ik ben nu in therapie, maar het is enorm moeilijk om te stoppen. Ik heb nog maar één profiel, al weet ik niet hoe ik het zonder ga doen. Mijn hele bestaan heb ik opgehangen aan deze account. Acht jaar lang heb ik Amanda Williams door vriendschappen en relaties geleid, haar interesses en uiterlijk aangepast, en zo het meisje gebouwd dat ik wilde zijn. Maar terwijl Amanda opgroeide, heb ik mezelf nooit de kans gegeven.

Met een frisse blik op de toekomst zijn we verhuisd naar een nieuwe facebookpagina. Like 'm gauw, want anders mis je dingen!