De Nederlandse topdj’s hadden niet echt tijd voor hun eigen postzegel

Alle foto's door Dabbe van den Brand

Het Amsterdam Dance Event is gisteren weer begonnen! De Amsterdamse binnenstad kleurt geel met zwart, en in elke club of verlaten gymzaal wordt er geraved en gebeukt tot het morgenlicht en daar ver voorbij. Dat is kant één van het event. De kant die ik wel ken, of me op zijn minst vaag kan herinneren van voorgaande jaren.

De andere kant is niet voor iedereen weggelegd. Aan de andere kant is ADE namelijk een grote mierenhoop van netwerkborrels, Hongaarse platenbazen, en PR-bureaus die meeliften op het internationale aanzien van de DANCE. Het evenement bleek dan ook een uitgelezen kans voor PostNL om postzegels uit te brengen die opgeleukt zijn met de grootste Nederlandse exportproducten sinds aardgas en tulpenbollen: de grote vijf topdj's van de Nederlandse EDM. De zegels werden gistermiddag gepresenteerd in een grote doorzichtige tent.

Dit zijn ze dan.

Normaal gesproken biedt de postzegel een paar vierkante centimeters ruimte voor een koninklijke tronie of staat er een abstract schilderwerk op dat ook terug te vinden is aan de muur van een treincoupé of in de wachtkamer van je tandarts. Tijdens ADE niet. Tijdens ADE is alles dance wat de klok slaat. Ook voor postzegels.

Van tevoren kon je aangeven of je de dj's ook wilde spreken over de postzegel. De vier drukst bezette mannen van Nederland zouden wat tijd voor ons vrijmaken, en dat leek ons wel wat. Tiësto was er helaas niet bij vanwege supersterverplichtingen.

Bij binnenkomst in het ADE-home op het Rembrandtplein, waar de dj's de zegels in ontvangst zouden nemen, zagen we dat Hardwell en Armin van Buuren lekker op tijd waren. Afrojack z'n Afrojet was net uit de bocht gevlogen dus die kwam wat later, en Dash Berlin… ja, die was er ook. Waar ik de rest kende van nu.nl/achterklap, een eigen kauwgomlijn, of de hoogste positie op dubieuze dj-ranglijsten, had ik geen idee wie Dash Berlin is. Maar goed, dat probleem is ook weer getackeld: Dash Berlin is vanaf nu 'die van die postzegel'.

Dit is Dash Berlin.

De plechtigheden gingen van start voordat we de dj's hadden gesproken. Wel waren we voorzien van een persmapje waar alle quotes van de dj's alvast in afgedrukt stonden. Zo moest Tiësto van het hart: "Ik kan niet geloven dat ik op een postzegel sta. Dank je wel, Nederland!" De journalistiek is een heerlijke branche.

Niemand minder dan volbloed danceliefhebber Giel Beelen sprak de toegestroomde pers hartelijk toe. Hij deed dat met een Engels accent dat de oplettende buitenlandse journalist wel zou herkennen van de VN-toespraak van Mark Rutte. Hierna was het woord aan Herna Verhagen. Dit is geen EDM-dj maar de CEO van PostNL.

Herna Verhagen, CEO van PostNL, "zelf een echte danceliefhebber" aldus het persbericht.

Nu volgde mijn favoriete onderdeel van de perspresentatie. Mevrouw Verhagen citeerde My House, een echte houseklassieker van Fingers Inc. Het citaat was ellenlang, in steenkolenengels en ontbeerde de beat en de dynamiek van het origineel. Deze tekst, maar dan op z'n Herna Verhagens, dus:

Afrojack's groupies werden er ook ongeduldig van.

Een zekere onrust maakte zich meester van de zaal. Giel Beelen greep in en zei dat het tijd was voor de officiële overhandiging van de zegels, inclusief fotomoment. We grepen onze kans en met wat duw- en trekwerk baanden we ons een weg door een wirwar van camera's, keychords en journalistenzweet. Dat leverde het volgende moneyshot op:

Armin dirigeerde de fotografen als een soort klaar-over. Als je niet beter wist zou je denken dat hij elke week wel een zegel van zichzelf in ontvangst neemt.

Een foto scoren was nog betrekkelijk eenvoudig. Een quote halen, of - zoals ik van plan was geweest - de wereldberoemde Dutch House-dj's een ludiek kaartje laten schrijven met hun eigen postzegel erop, was in het enorme journalistengedrang haast onmogelijk.

Gelukkig griste Armin wel nog even spontaan de microfoon uit Giels handen om te benadrukken dat de Nederlandse dance als exportproduct naadloos aansloot op de bejubeling van de VOC-mentaliteit door Jan-Peter Balkenende, enige jaren geleden. Dat is een quote die je niet in een persmap of op het NOS Journaal terugvindt. Blij dat we gekomen waren.

Dringen geblazen. Het mocht niet baten.

De meeste journalisten stonden al gauw samengeklit rond Armin en Afrojack, en hun supersterrenstatus bracht ook voordelen met zich mee: na de presentatie hadden Hardwell en Dash Berlin wel de tijd om een kaartje te schrijven en hun eigen postzegels op de kaarten te plakken. De gesprekken duurden respectievelijk 46 en 70 seconden. Het was best gezellig.

Hardwell koos een kaart met een patatje oorlog. Hij schreef hem aan Tijs (Tiësto) met de boodschap dat hij deze lekkernij nu misloopt in New York.

Dash Berlin deed de groetjes aan zijn moeder op een kaart van de Amsterdam ArenA.

Een halfuurtje na de uitreiking poetsten de dj's alweer de plaat, wat natuurlijk even voorspelbaar was als een EDM-drop. Toch is het geruststellend om te weten dat gasten als Hardwell en Armin - beiden het toppunt van 'lekker gewoon gebleven' - ook in papieren vorm dit jaar over de tong gaan en vervolgens heel wat landen aandoen. Ik weet niet of we met dat 'lekker gewoon blijven' echt als een zeventiende-eeuwse Hollandse koopman de wereld aan ons moeten willen onderwerpen, maar het levert in elk geval een hoop ongemakkelijke persmomentjes op. En dat is prima, want ook daar wordt gratis bier geschonken. Had ik al gezegd dat de journalistiek een heerlijke branche was?

Voor meer ADE gerelateerd nieuws moet je trouwens THUMP goed in de gaten houden.