FYI.

This story is over 5 years old.

Festival Guide 2016

Woeste festival­teleurstellingen

Omdat lachen om leed nog steeds het leukste soort lachen is, verzamelden we een paar grote festivalteleurstellingen.

Illustraties door Sander Ettema

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide. Check ook_ festivals.vice.com _voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.

Terwijl je deze festivalguide aan het doorspitten bent, komen er waarschijnlijk weer prachtige herinneringen naar boven drijven, die je samen met je vrienden, in je uppie of met volslagen vreemden op diverse festivals hebt mogen vergaren. Ondanks het standaard gezeik over te lange rijen, te duur eten en het feit dat je tegenwoordig veertig euro betaalt voor een kaartje, blijven de hoogtepunten toch eerder hangen. Koester deze mooie momenten ook vooral, maar vergeet niet dat er naast hoogtepunten mogelijk ook dikke dompers kunnen voorvallen. Omdat lachen om leed nog steeds het leukste soort lachen is, verzamelden we een paar grote festivalteleurstellingen, zodat jouw stralende festivalherinneringen nog wat extra glans krijgen.

Advertentie

Timothy
Stond te spacen tussen de zesjarigen en hun ouders Twee vrienden hadden me uitgenodigd om mee te gaan naar Festival Mundial in Tilburg. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar zag dat Mr. Polska op de line-up stond, dus ging ik zonder meer uit van feest. We pakten vol goede moed de trein naar Tilburg, maar toen we in de rij stonden kwam er opeens een bepaalde argwaan in me naar boven. Ik draaide me om, en zag dat er nogal wat jochies in de rij stonden. Met jochies bedoel ik niet van die achttienjarige ventjes, maar echt kinderen van een jaar of zes. Hoe dichter we bij de ingang kwamen, hoe meer vaders en moeders met kinderen ik zag. Wat blijkt: Festival Mundial is een soort gezellig wereldmuziekfestival voor het hele gezin. 'Save the planet', biologisch, dat soort gedoe. Normaal gesproken zijn mijn vrienden en ik mensen met genoeg moreel besef om geen drugs te gebruiken in het bijzijn van kinderen, maar we waren niet helemaal naar Tilburg gekomen om twintig cola te drinken en naar panfluitmuziek te luisteren. In een donker hoekje schoven we een halve pil naar binnen. Die sloeg al snel in, en stilzitten lukte niet meer, dus begonnen we rondjes over het festivalterrein te lopen. In de rij voor een kraampje met perensap stond een moeder met een kinderwagen. Plotseling zette dat kind het op een brullen. Dat is zelfs (of juist) niet leuk als je in een door synthetische drugs opgewekte staat van extase verkeert. Ik kon zelf ook wel janken, en moest door de grote hoeveelheid papa's en mama's om me heen bovendien de hele tijd aan mijn eigen ouders denken, die ongetwijfeld ergens een kopje thee aan het drinken waren en trots zaten te wezen op hun zoon – onwetend over de nesten waarin ik me nu weer had gewerkt. Terwijl ik een slokje perensap nam, kwam er een bedreadlockte moeder op me af, die vroeg of ik een foto van haar en haar kindje wilde maken. Ik wilde geen 'nee' zeggen, maar was tegen die tijd best wel van het padje af, en die foto maken lukte voor geen meter. Ik heb haar de camera teruggegeven, en ben er vandoor gegaan voordat ze het mislukte resultaat kon checken. Uiteindelijk zijn we ergens op een grasveldje gaan liggen. Daar ontdekten we dat we niet de enige sukkels op het festival waren. Om ons heen lagen een paar lotgenoten die zich ook iets anders bij het festival hadden voorgesteld. Aan het eind van de dag kwam eindelijk het optreden van Mr. Polska. Op onze laatste restjes energie zijn we daar helemaal losgegaan, om vervolgens moe maar verre van voldaan weer naar huis te gaan.

Advertentie

Riëtte
Viel van het podium ten overstaan van Pharrell en een volle Alpha-tent Ik had vroeger wat oudere vrienden, die me al heel jong meenamen naar Lowlands. Ik was denk ik vijftien toen ik helemaal vooraan in een afgeladen Alpha-tent stond voor een optreden van N*E*R*D. Ze waren toen op het toppunt van hun populariteit, en ik was heel blij met mijn plekje helemaal vooraan. Het concert was heel vet, en toen het einde van de show naderde wezen Pharrell en Chad Hugo een paar meisjes in het publiek aan die bij hen op het podium mochten komen. Ik was daar één van. Ik ben alleen heel klein, best wel onhandig en bovendien had ik veel meer gedronken dan goed is voor meisjes van vijftien. Ik werd door een beveiliger over het hek getild, en probeerde uit alle macht het podium op te komen, maar dat lukte ondanks de hulp van die beveiliger voor geen meter. Uiteindelijk stonden er een stuk of vier grote mannen tegen mijn kont aan te duwen om me dat podium op te krijgen. Dat was al niet erg charmant, maar het ergste moest nog komen. Ik zwaaide een been het podium op, probeerde op te staan, wankelde even, en kukelde daarna meteen dat hele eind weer naar beneden. Helaas waren de beveiligers die mij omhoog hadden geholpen alweer vertrokken, en viel ik met een smak op de grond. Ik raakte gelukkig niet gewond, maar stond wel enorm voor lul. Het treurigste aan dit verhaal is denk ik dat mijn vrienden me achteraf vertelden dat de hele exercitie – van het niet op het podium komen tot er weer afdonderen – te volgen was geweest op die grote schermen die naast het podium hingen. Dat verklaart misschien waarom er een gejuich opsteeg toen ik naar beneden viel. Het schijnt dat Pharrell me zelfs nog heeft staan uitlachen, maar dat heb ik gelukkig niet meer gemerkt, want toen had ik me al met het schaamrood op m'n kaken uit de voeten gemaakt. Koen
Zag een man sterven Als je weleens op Dour bent geweest, dan weet je misschien wel dat je – als je vanaf de grote weg waar je met de bus wordt afgezet een stukje naar rechts loopt – door een stukje bos kunt kruipen en dan opeens een idyllisch meer aantreft met schitterend blauw water. Aan de ene kant van het water ligt een strandje waar je een beetje kunt chillen, en aan de kant van het festivalterrein is er een hoge klif. Op zo'n festival lopen natuurlijk altijd een paar haantjes rond, voor wie een hoge klif een kans vormt om hun mannelijkheid te etaleren. Ik weet niet meer in welk jaar dit op Dour gebeurde, maar terwijl ik op dat strandje lag, sprong er zo iemand naar beneden. Het werd me al vrij snel duidelijk dat er tijdens die sprong iets niet helemaal goed was gegaan. Toen er een ambulance arriveerde wist ik het zeker. De man die was gesprongen werd naar de kant gebracht waar ik zojuist nog lag te zonnebaden. Hij was er ernstig aan toe. Zijn lichaam was op een vreemde manier vervormd. Hij lag daar doodstil op de grond en zijn gezicht was aan de wat blauwe kant. De ambulancebroeders gaven hem hartmassage en mond-op-mond-beademing, maar dat mocht niet baten: deze man was zonet voor mijn neus doodgegaan. Ik stond er een metertje of vijf vanaf, en realiseerde me dat dit de eerste keer was dat ik iemand zag sterven. Het verbaasde me een beetje hoe weinig dat op dat moment met me deed. Uit respect ben ik daarna weggelopen, want het voelde niet goed om een beetje te gaan staan loeren, terwijl die man daar lag, en hij tien minuten geleden nog gewoon een lekker weekendje Dour aan het vieren was. De volgende dag hingen er overal affiches op het terrein met daarop de vraag of iemand deze man kende. Later bleek dat hij helemaal in zijn eentje op het festival was en dat hij was gestorven vanwege het plotselinge temperatuurverschil. Het jaar daarop mocht je niet meer bij het meertje komen. Dat was ook vrij teleur- stellend, maar alleszins begrijpelijk. Twan
Heeft door een teleurstelling de beste foto ooit in zijn archief De onderstaande foto is op Rock Werchter gemaakt in 2008, en drukt op het eerste gezicht weinig teleurstelling uit. Hij is wel geboren uit een enorme teleurstelling, want als ik op die desbetreffende editie van Rock Werchter geen tegenvaller voor mijn kiezen had gehad, was deze topfoto nooit genomen. Laat me uitleggen hoe het precies zit, en waarom er in godsnaam iemand heel bedenkelijk naar de balzak van een knielende vreemde ligt te staren.

Mijn toenmalige vriendinnetje had kaartjes gewonnen voor Rock Werchter. Superblij gingen we met de trein naar België, maar we wisten niet dat Rock Werchter een line- up had waar eigenlijk alleen Eric Cortons houten ets van zou gaan steigeren: Kings of Leon, Kaiser Chiefs en Lenny Kravitz waren de headliners. Nu kwamen er gelukkig ook wel een paar acts die de tiener- versie van mezelf wel enthousiast maakten, maar eigenlijk zou Babyshambles voor ons het enige hoogtepunt van het festival moeten worden. Mijn vriendin en ik stonden een halve dag vooraan op hen te wachten, toen een omroeper het podium opliep en meedeelde dat de band niet meer kwam. Dit gemis kwam hard aan. Te midden van pakweg 100.000 zwetende Belgen viel deze desillusie nogal rauw op ons dak. We vertaalden de ontreddering naar het drinken van heel veel bier. Het gevolg hiervan was dat we voor de eerste keer in vier dagen vrienden maakten. Kieskeurig over onze drinkmaatjes waren we niet: zo haakten we aan bij een Waals vrijgezellenfeest waarvan de deelnemers op eenzelfde queeste waren als wij. Ze droegen allemaal een vrolijke zuipoufit, en in het scheppen van een band speelde ons gebrekkige Frans geen enkele rol. Langzamerhand werd de groep steeds baldadiger, en al gauw vielen toevallige voorbijgangers ten prooi aan de Walen. Ze waren op oorlogspad, met onderbroekenlol als voornaamste wapen. Op een gegeven moment stuitte de groep op een feestganger die midden op de festivalweide was gaan slapen. Eén van die lamme Walen vond het een goed idee om zijn balzak boven de mond van deze vent te hangen. Die trouwens dwars door alle rumoer heen sliep. Er werden flink wat foto's genomen, gejoeld, geapplaudisseerd, en een enkeling sprak zijn afschuw uit over wat er gebeurde. De grap was inmiddels wel gemaakt, en de balzak werd van de lippen van de man gehaald. Net op dat moment werd het slachtoffer wakker, en maakte mijn vriendinnetje deze foto. Zelden zag ik zulke schrikogen naar een bloot festivalpikkie staren. De kortsluiting die er in het hoofd van de slaapdronken man ontstond terwijl hij probeerde te beseffen wat er nou precies aan de hand was, had ik voor geen goud willen missen. Moraal van dit verhaal: na regen komt zonneschijn, en een teleurstelling kan altijd uitlopen op iets moois.

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide. Check ook_ festivals.vice.com _voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.