Een simpele reis naar de IKEA met mijn vriendin kan van een productieve zaterdag plotseling veranderen in een overweldigende vuurproef van verveling en frustratie. De symptomen van ADHD duiken plotseling op. En hoe snel dat gebeurt is allemaal afhankelijk van de hoeveelheid amfetaminen in mijn bloed.
Ik neem de roltrap, en verdwijn dieper in de blauwgele kleurenzee die IKEA heet. Een onbedwingbare warmte verspreidt zich via mijn borstkast naar mijn nek en armen. Mijn ogen schieten door de ruimte heen; ik kijk op mijn horloge, ik kijk naar de prijs van het dekbed, ik let op de man die op verschillende manieren een kast probeert op te tillen. Ik bijt op mijn lippen. In de verte hoor ik een deur dichtvallen; ik vraag me af wie het is. De hitte zit inmiddels in mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen om me te concentreren en volg vervolgens de gele pijlen op de vloer. Ik draai het potloodje om in mijn vingers. Ik zie mijn vriendin nergens meer, ze doet me soms denken aan Batman. We moeten snel samen The Dark Knight Rises kijken. De gele pijlen beginnen te flitsen als een stroboscoop. Ik probeer de energie in mijn lichaam te onderdrukken. Ik hoor de deur weer en pak mijn telefoon. Facebook, Twitter. Ik begin te zweten.
Dit is mijn leven. Mijn aandacht is altijd overal en nergens. Op school denk ik aan seks en tijdens de seks denk ik aan school. Alles waar ik aan denk verdwijnt weer net zo snel als het gekomen is.
De bewegingen van mijn lichaam weerspiegelen de activiteit van mijn hersenen. Alle energie moet en zal eruit komen. Als jongen van elf gebeurde dat door middel van angstaanjagende stuiptrekkingen in mijn nek. Nu heb ik een oncontroleerbare drang om te kauwen. Ik moet altijd ergens op knagen; rietjes, kauwgom. Als ik niets in mijn mond heb knaag ik mijn tong kapot. En ik heb een klein rubberen stuk speelgoed waar ik mee kan friemelen; ik noem het mijn veiligheidsspeeltje.
Als tiener zat ik in het kantoor van een psychiater. Halfslachtig luisterde ik naar haar verhaal: ik had Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Dat hebben kinderen wel vaker. De psychiater zei: “Er is iets mis met je brein, maar maak je geen zorgen jongen. We hebben een magisch geneesmiddel voor je.”
Hoezeer ik medicatie ook veracht, ik gebruik sindsdien het stimulerende middel Ritalin. Het verstikt mijn eetlust, bezorgt me hoofdpijn en geeft me bovenal een fikse slapeloosheid. ADHD-pillen worden geclassificeerd als drugs, zoals methamfetamine en cocaïne. Elke keer als ik verhuis word ik ondervraagd door een andere psychiater—ze denken allemaal dat ik de pillen ga verkopen.
Maar het ergste is juist: ik heb het echt nodig. Ik kan niet zonder Ritalin. Zonder mijn pillen voel ik me als een geamputeerde zonder prothese. Elk moment van verveling is een marteling. De IKEA wordt Abu Ghraib.
Hoe heette het bijzettafeltje ook alweer dat ik moest onthouden? Kerflug? Ik neem een plaspauze om af te koelen, mijn kaak doet pijn van het kauwen. Ik vergeet mijn rits dicht te doen en besluit vervolgens een eind te maken aan deze waanzin. Ik neem een kleine groene pil: 10 mg methylfenidaat, de generieke vorm van Ritalin.
Twintig minuten later voel ik me beter. Ik ben kalm. De geluiden in de achtergrond zijn verdwenen. Met oprechte belangstelling blader ik door de gordijnen aan de muur. Ik verbeeld me hoe die extra strook rood op mijn kamer zou staan. Of zal ik toch de groene nemen? De energie is er nog steeds, maar heeft nu een praktisch doel. Mijn lichaam voelt geconcentreerd, alsof je net van een schijnwerper een laser hebt gemaakt. Dit is de persoon die mensen het minst zien.
Het kostte me een groot deel van mijn leven, ongeveer 24 jaar, om grip te krijgen op deze handicap. ADHD zit op een ongebruikelijke plaats in het medische spectrum. Het is een depressie die zich manifesteert als een lichamelijke handicap.
Ik hoop dat ik thuis ben voordat de Ritalin is uitgewerkt, dan kan ik nog snel mijn nieuwe stoelen in elkaar zetten. Ik wacht dik vijftien minuten in de rij bij de kassa, maar het doet me niets. Ik leef eigenlijk twee levens: de hyper-ik en de gecontroleerde ik. En deze twee ikken smelten samen als de medicatie het gewenste effect heeft. Als de twee elkaar nooit hadden ontmoet, dan zou de een zich ergeren, terwijl de ander zich kapot zou vervelen.
Advertentie