Een brief aan jonge vrouwen: hoe we nu samen verder zullen gaan

Waarschijnlijk ben je wat jonger dan ik, maar voel je je net als ik verschrikkelijk klote. Je hebt verdriet. Misschien vond je het ook moeilijk opstaan, gister, vandaag, en misschien ging je ook in joggingpak naar je werk. Je zal het gevoel van deze dagen niet snel vergeten.

En het mag, je kan je gewoon verdrietig voelen voor een paar dagen. Maar daarna moeten we allemaal een schone onderbroek aantrekken, smeren we wat mascara op onze wimpers, en gaan we er weer voor. Het is aan ons om de strijd te blijven strijden.

In 2004 werkte ik voor de presidentscampagne van John Kerry. Op de verkiezingsdag begonnen we om een uur of vier 's middags met drinken. De exit polls zagen er goed uit, en we hadden niet het idee dat we de goden verzochten als we alvast een glaasje champagne dronken.

Na een paar glazen, in de bar in het Park Plaza in Boston, ging het de verkeerde kant op. En na een paar uur was het over. Het regende en Jon Bon Jovi speelde een liedje voor het handjevol mensen dat hoop bleef houden.

We ontnuchterden omdat het moest (sommigen kotsten nog even in een prullenbak in de lift naar boven), gingen weer aan het werk: er moest een verliezerstoespraak voorbereid worden.

De hele ervaring was als een film of televisieserie die nooit gemaakt zou worden, omdat het einde te treurig zou zijn. Ik was ontroostbaar; ik rookte wiet, at McDonald's en ging het huis verder niet uit omdat ik geen cent wilde uitgeven, aangezien ik nu werkloos was.

Wel ben ik volwassen geworden door de Kerry-campagne, en ik leerde – en accepteerde – dat politiek meestal een spel is met winnaars en verliezers, en dat je helaas niet altijd bij het winnende team kan horen (vraag maar aan Bernie).

We zullen weer uit de as herrijzen. Iedere keer weer.

Een paar weken later werd ik aangenomen door een nieuw gekozen senator uit Illinois: Barack Obama.

Obama gaf me eindeloos veel kansen in de jaren die volgden; en eentje daarvan betekende dat ik Hillary Clinton mocht ontmoeten. Ik heb warme herinneringen aan die tijd: ze was altijd de eerste die opstond, en de laatste die naar bed ging; soms deed ze haar haar in een suffe paardenstaart met een dom elastiekje; toen ik trouwde, deed ze ter viering een gek dansje voor me in de Air Force One; als ik op reizen naar verre landen verdacht eten wilde eten, keek ze me bezorgd aan en zei ze 'neem maar gewoon een mueslireep'; toen ik uit het Witte Huis vertrok in 2014, nam ze mee uit lunchen – gewoon, om samen te zijn.

Dus, hoe moet je omgaan met de gevoelens die je nu hebt?

Ten eerste, wees niet destructief: steek niks in de fik, wees niet kwaadaardig. Woede zorgt voor een ergere kater dan goedkope tequila.

Ten tweede, je hebt recht op wijn – drink dit het liefst samen met je vrienden, want ik weet hoe alleen je je nu voelt.

Ten derde, vind jouw 'ding'. Vind iets waar jij je over wil ontfermen, en dan: terug op je paard. Wees een mentor, een vrijwilliger. Herinner ieder punt van minister Clinton, en bijt je er in eentje vast. En het belangrijkste: enthousiasmeer je vrienden.

Het is onze verantwoordelijkheid om een groep te vormen die er nog nooit is geweest – eentje die sterker is, luider, en woester dan ooit tevoren. Vrouwenstemrecht is niet verworven door feministen die met koptelefoons op over straat liepen, al twitterend. We kunnen dit niet weer laten gebeuren.

Als vierde: vergeef het de mannen dat ze niet begrijpen hoe wij ons voelen. Dat kan gewoon niet.

En als laatste: denk aan wat minister Clinton woensdag zei in haar speech: "Onze campagne ging nooit over één iemand of zelfs maar over één verkiezing, het ging over het land waar we van houden en over werken aan een Amerika dat hoopvol is, inclusief en ruimhartig. We hebben gezien dat onze natie meer verdeeld is dan we dachten. Maar ik geloof nog steeds in Amerika, en dat zal ik altijd blijven doen. En als jij dat ook doet, dan moet je net als ik dit resultaat accepteren en naar de toekomst kijken."

Onthoud dit. Print het uit.

Ze is maar één vrouw en in haar eentje kan ze maar zoveel doen. Met haar speech heeft ze ons getroost en ze heeft ons aangespoord om de nieuwe president te steunen, en om open-minded te zijn.

We moeten de vrouwen zijn waarnaar de jongere, verwarde en ernstig teleurgestelde kleine meisjes opkijken. We moeten de tijd en de moeite nemen om ze te laten zien dat de wereld niet helemaal naar de klote is. We kunnen niet onvolwassen in een hoekje gaan zitten huilen, want wat moeten zij dan? We moeten ons verenigen en voorwaarts gaan.

Wij moeten het doen voor hen, omdat zij het voor ons heeft gedaan.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.