Het moet maar eens afgelopen zijn met selfies in de club

Er was een tijd dat rave fotografie puur en alleen bestond om vage beelden van klapperende kaken vast te leggen, afhankelijk van de sluitingstijd van de camera. De fotografen zouden de bruisende ecstasy vastleggen om roddelblad-lezende ouders door het hele land angst aan te jagen. Wat we tegenwoordig hebben is een mengsel van rottende, 21e eeuw ultra-narcisme en dj- vergoddelijking. Geen van beide zijn goed.

De selfie-cultuur - ondanks dat het "Oxford Dictionaries word of the year" en "woord van het jaar" door Van Dale is benoemd - is dom. Het is fout om te denken, dat een foto maken waarop te zien is dat je de camera op jezelf richt, ook maar iets meer is dan een excuus om je ego te boosten en iedereen te laten weten hoe tevreden jij die dag over je uiterlijk bent. Het is een privé-zelfgenoegzaamheid.. totdat de foto wordt geüpload.

In werkelijkheid maak je eigenlijk niet eens 'echt' een foto van je gezicht. Je legt een verwrongen, aangescherpte versie van jezelf vast met tuitlippen, verlaagde oogleden en een gekanteld hoofd. Denk maar eens aan al die mensen die dit soort foto's van zichzelf nemen en ze vervolgens gaan observeren. Dat zij hun eigen smoel nauwkeurig gaan onderzoeken als een Vogue art director die klaar zit om Photoshop op te starten; het geeft mij koude rillingen. Toch blijven deze foto's niet beperkt tot de slaapkamer of de trein. Vaak genoeg heb ik gezien dat mensen, voornamelijk jonge vrouwen, naast de dj-booth stonden, haren wild en arm gestrekt omhoog als een soort smartphone Sieg Heil. Koste wat het kost moet en zal iedereen weten dat: a) zij er hartstikke goed uit zien en b) hoe geweldig zij het naar hun zin hebben.

Maar waarom? Met welk doel?

Ik kan me alleen maar voorstellen dat het stofje dat wordt vrijgelaten in je hersenen als je wint met een spelletje Roulette bij Holland Casino, het begin van je legale gokverslaving, hetzelfde stofje is dat wordt vrijgelaten bij elke nieuwe "like" op Instagram. In een ander soort club is er ook een vorm van party-fotografie, maar die zijn wat minder gericht op de 'muziek en sfeer', en wat meer op 'een eikel zijn'. Ik heb het natuurlijk over het soort club dat je kan vinden aan het Rembrandtplein van Amsterdam, of het Meatpacking District in New York. Het is hetzelfde soort club waar je mannen vindt met gigantische armen in veel te strakke, namaak-Versace barok shirts, met zonnebrillen op aan een VIP-tafel, swag.

Het is een zinloos vertoon van verzonnen rijkdom dat wordt afgetopt met een fles goedkope champagne die wordt rondgezwaaid als een scepter.

Mensen doen er alles aan om hun foto op de Facebook-pagina van de club te laten eindigen.

Elk partypic-cliché wordt uit de kast gehaald. De weerwolf, de Brad Pitt-wijsvinger, de zwoele genietster en natuurlijk: de duckface. Tot op zekere hoogte kunnen deze mensen worden vergeven. Ze zijn gewoon onzeker. Ze willen - nee, moeten - mensen laten weten dat ze aantrekkelijk en rijk zijn. Het is een menselijke stommiteit waarvan ik zeker weet dat de meesten van ons zich er wel in kunnen herkennen. Naast al dit is er nog iets anders dat ook een trend is geworden, al is die trend onderdeel van een nog groter probleem.

Tijdens een concert is er altijd een of andere gast of chick met een fotograaf pasje om die staat te wachten tot de dude van Muse ofzoiets een "Ooooooeeehh" gezicht trekt, zodat hij of zij de "energie van het optreden" kan vast leggen. Tegenwoordig is er ook de student met een SLR die foto's neemt van dj's die aan het mixen zijn. Het slaat absoluut nergens op omdat de meeste "energie" die je van een dj kan vastleggen hun klapperende kaken en stuiterde lichamen zijn.

Het is onderdeel van het grotere probleem dat de dj's het middelpunt van de dance-industrie worden. Ravers staan de dj's gapend aan te staren omdat ze geobsedeerd zijn, met ze naar bed willen, of beide. Dansen staat nu op de tweede plaats achter observeren.

Als je beelden ziet van een stel ravers aan de pillen op een veld, zijn ze slechts één ding aan het doen: dansen alsof hun leven ervan af hangt. Ze dansen en dansen urenlang, ogen die telkens wegvallen en handen die spirografische vormen maken in de lucht tot ze een tekort aan lichaamsvocht hebben. De camera's zijn non-existent voor ze. Vandaag de dag is de camera als een soort club-catnip; iedereen wilt zijn zweterige kop laten vereeuwigen op social media, om geliefd te worden door onbekenden.

Het zal ook alleen nog maar verslechteren. Het collectieve narcisme zal zijn hoogtepunt bereiken wanneer een compleet feest één gigantische photo-booth is en mensen hun telefoons met schoudertasjes dragen om gemakkelijk selfies te kunnen nemen op elk moment. Ik weet het ook niet. Misschien als mensen wat vaker high zouden zijn dat dingen nu anders waren geweest, maar zelfs dat kan je niet meer zomaar doen zonder het risico te lopen dat je een dodelijke dosis rattengif binnen krijgt. Totdat drugs legaal en veilig zijn, vermoed ik dat wij onze hersenloze, deprimerende behoefte aan fysieke bevestiging maar moeten verduren. Het zou er allemaal eigenlijk niet eens toe moeten doen in het donker.

Volg ons op Facebook en Twitter.